بریده‌هایی از کتاب شبح شصت و هشتم

«دارم کتاب می‌خونم.» من پرسیدم: «کتابش خوبه؟» «بله.» «اسمش چیه؟» «برو پیِ کارت.»

«دردسر سراغ اون‌هایی می‌ره که دنبالش می‌گردن.»

دردسر درست می‌کردیم. ما بچه‌های بدی هستیم. اصلاً همین است که هست.

«می‌دونین چی بدتره؟ این‌که اوضاع هنوز هم همین‌جوریه. کافیه یه نگاه به پولدارهایی بندازین که از صدقه‌سری فقیربیچاره‌ها روزبه‌روز چاق‌تر می‌شن. دولت هم جلوشون رو نمی‌گیره.»

«دردسر سراغ اون‌هایی می‌ره که دنبالش می‌گردن.»

تولد چیزی نیست جز خواب و فراموشی... در کودکی، بهشت همواره در حوالی ماست.»

چیزهایی در آسمان و زمین است، هوراشیو، که فلسفهٔ تو هرگز به خواب هم نمی‌بیند

دختری موطلایی که بینی‌اش کَک‌ومَک داشت پیشخدمت ما بود. او تقریباً شانزده سال داشت و به نظرم دبیرستانی بود. از آن دخترهایی که دلم می‌خواست یک روز باهاش ازدواج کنم.

بچه‌های شاد و بچه‌های غمگین؛ آن‌ها که آرامند و آن‌ها که خاموش؛ آن‌ها که پرشورند و آن‌ها که مسرور؛ بچه‌های خوب؛ بله، بچه‌های خوب؛ و تمام بچه‌های بدِ دوست‌داشتنی.

طبق حرف‌های نویسنده، آدم باید با جهان معنوی هماهنگ باشه تا بتونه ارواح رو ببینه. این‌که کسی تا حالا ارواح رو ندیده دلیل نمی‌شه که از این‌جا رفته باشن.

کِیلب با صدایی دلنشین، قشنگ‌ترین دروغِ ممکن را گفت. «با این‌که کتک زدن ما دلش رو واقعاً به درد می‌آورد.»

او زُل‌زُل نگاهم می‌کرد، انگار گونه‌ای از نژادِ انسان بودم که باید تا حالا منقرض می‌شد.

اگر مادربزرگ حتی یک مورد شیطنت را بهشان خبر می‌داد، مجبور می‌شدیم تمام تعطیلات تابستان برویم کلاس مقدماتی جبر.

مرده‌ها جای خودشون رو دارن، زنده‌ها هم جای خودشون رو. رد شدن از مرزی که اون‌ها رو از ما جدا می‌کنه، کار خطرناکیه.

آخرش عدالت رو پیدا کردیم، مگه نه؟»

«به قول شکسپیر، چیزهایی در آسمان و زمین است، هوراشیو، که فلسفهٔ تو هرگز به خواب هم نمی‌بیند.»

«اشکالی نداره این‌جا بشینیم؟» معلوم است که اشکال داشت؛ ولی ادب حکم می‌کرد چیزی به آن‌ها نگویم.

من مرده‌ها را می‌بینم و گیرشان می‌اندازم.

دختری موطلایی که بینی‌اش کَک‌ومَک داشت پیشخدمت ما بود. او تقریباً شانزده سال داشت و به نظرم دبیرستانی بود. از آن دخترهایی که دلم می‌خواست یک روز باهاش ازدواج کنم. مادربزرگ گفت: «تریسی، این‌ها نوه‌هامن؛ تراویس و کُری. قراره تابستون این‌جا بمونن.» مادربزرگ لبخندزنان ادامه داد: «نمی‌دونم اگه تریسی نبود، چی‌کار می‌کردم. اون برامون غذا سِرو می‌کنه، ظرف‌ها رو می‌شوره و همیشه مهمون‌خونه رو تمیز و مرتب نگه می‌داره.» تریسی خم شد به طرف من و کُری و گفت: «این‌جا بهتون خیلی خوش می‌گذره. مثلاً قراره این‌جا خونهٔ ارواح باشه، ولی من که تا الان هیچی ندیدم. دیگه یه‌جورهایی ناامید شدم. دلم خوش بود که وقتی برگردم مدرسه، می‌تونم چندتا داستان ترسناک واسه دوست‌هام تعریف کنم.»

بالای پله‌ها مکث کردیم و گوش دادیم. مهمان‌ها، ارکسترِ خروپف راه انداخته بودند. صدای دیگری نمی‌آمد. درِ اتاق‌هایشان بسته بود و هیچ نوری بیرون نمی‌تابید. می‌توانستیم از پله‌های پشتی که در انتهای دیگرِ راهرو بود، فرار کنیم توی آشپزخانه. به هم نگاه کردیم، و من سرم را به نشانهٔ آماده بودن تکان دادم. کُری با صدای بلند و نفس‌های بُریده‌بُریده شروع به هق‌هق کرد و من چراغ‌قوهٔ جیبی‌ام را مثل موج حرکت دادم. نور آبی‌رنگش آن‌قدر ضعیف بود که به‌زور توی تاریکی دیده می‌شد. تخته‌های چوبی زیر پاهای برهنه‌مان غژغژ می‌کردند؛ درِ اتاق‌ها را یکی‌یکی زدم و خنده‌ای بلند و شیطانی سردادم.

کُری با التماس به او گفت: «بهمون بگو چه اتفاقی افتاد.» من در ادامهٔ حرفش گفتم: «همه‌چی رو موبه‌مو تعریف کن. هیچی رو از قلم ننداز.» تریسی سرش را تکان داد و گفت: «مگه نمی‌بینین باید ظرف‌ها رو بشورم؟!» خانم بروستر که داشت دستمال‌های کثیف را از هم جدا می‌کرد، سرش را بلند کرد و گفت: «بگو دیگه. براشون تعریف کن. من هم دلم می‌خواد بشنوم.» ما سه نفر که از علاقهٔ خانم بروستر به موضوع جا خورده بودیم، به او خیره شدیم. او هم بدون این‌که به ما نگاه کند، همین‌طور داشت دستمال‌سفره‌های سفید را از آبی‌ها جدا می‌کرد. تریسی زیرلب گفت: «دیگه نمی‌خوام درباره‌ش حرف بزنم.» خانم بروستر گفت: «تو که ماجرا رو واسه همه تعریف کردی، خب به من هم بگو.»

آرامشِ مُردگان را بر هم نزنید. زیر آن، کلمات دیگری با حروف ریزتر نوشته بودند: چستر کوکلی کارآگاه امور فراطبیعی مردی که در روزهای سخت، به دادِ شما می‌رسد.

سِث به من نیشخند زد و گفت: «خجالت نمی‌کشی که یه دختر جرئتش از تو بیشتره، پسرهٔ سوسولِ به‌دردنخور؟!» آیرا به سِث گفت: «این‌طوری باهاش حرف نزن. عصبانی‌ش کنی چه فایده‌ای داره؟!» سِث به من اخم کرد و دوباره زیرلب گفت: «بچه سوسول. پس دامنت کو؟ گُل‌سرت کو؟» کِیلب گفت: «ساکت باش، سِث.»

من گفتم: «عالیه. تخت، جالباسی، میز، صندلی و یه چراغ. دیگه از خدا چی می‌خوام؟!»

گول زدن آدم‌هایی مثل جنینگزها کاری نداره چون دلشون می‌خواد روح ببینن. لازم نیست زحمت بکشی و متقاعدشون کنی، همین جوری هم حرفت رو باور می‌کنن

آدم‌های نحیف و ژنده‌پوش صف کشیده بودند و منتظر سوپی آبکی و تکه‌ای نان خشک بودند. آن‌ها در سرمای زمستان زیر باد و باران و در گرمای طاقت‌فرسای تابستان کار می‌کردند. توی اتاق‌های سرد و تاریک به خود می‌لرزیدند. بدون لباس گرم و با پای برهنه توی برف راه می‌رفتند. مدام سرفه و عطسه می‌کردند و به خاطر بیماری جان می‌دادند. ‫آن وقت، آقای جاگز و خانم آدا توی خانهٔ گرم و نرمشان زندگی می‌کردند و غذاهای لذیذ می‌خوردند. ساکنان مزرعه را زیر مشت و لگد و شلاق می‌گرفتند و شب‌ها با خیال راحت سر روی بالش‌های پَر می‌گذاشتند. روزهای یکشنبه بهترین لباس‌های خود را می‌پوشیدند و می‌رفتند کلیسا. با مهمان‌هایشان خوش می‌گذراندند و آخرش هم غر می‌زدند که باید از فقرای نفرت‌انگیز سرپرستی کنند و پول بخشداری را به خاطر آن‌ها هدر دهند.

و یادتون باشه نباید به مرده‌ها اعتماد کنین. قوانین اون‌ها با قوانین زنده‌ها فرق داره.»

حالا مادربزرگ هم، مثل آن‌ها و مثل من و کُری، داشت می‌فهمید که بعد از مرگ هم ممکن است هنوز ترس‌های زیادی وجود داشته باشد.

می‌دونین چی بدتره؟ این‌که اوضاع هنوز هم همین‌جوریه. کافیه یه نگاه به پولدارهایی بندازین که از صدقه‌سری فقیربیچاره‌ها روزبه‌روز چاق‌تر می‌شن

کُری که هیچ‌وقت از چیزی عقب نمی‌ماند، سریع خودش را وارد بحث کرد.