بریده‌هایی از کتاب تاریخ طبیعی زوال

بوسه‌ها اثری از خود به جای نمی‌گذارند و این تنها زخم‌های عمیق‌اند که نقش خود را به هر ترتیبی بر جسم و روح آدمی حک می‌کنند

باری، مردان قدرتمندِ زمین که سالیان سال خود را سرداران سازندگی می‌پنداشته‌اند، که چنین خانه‌های بی‌نظیری را برای خویش ساخته‌اند، مردانی که در اوجِ بلاهتْ چشم‌به‌راهِ سلسله‌ای بی‌پایان از نوادگان بوده‌اند، نوادگانی که وارثِ نام و القاب و شیوه زندگی مجلل آنان باشند، اما هیچ چیز از اَعمالِ این مردان، از ولخرجی‌های فراوان، و آرزوهای گران‌قدرشان برجای نمی‌ماند، مگر ویرانه‌های تکه‌پاره‌ای که به سرپناهِ تنگ‌دست‌ترین و بخت‌برگشته‌ترین اعضای نسل بشر بدل می‌شوند، و در هیاتِ ویرانه‌ها بس مفیدترند تا در هیاتِ پرشکوهی که در روزگاران پیشین داشته‌اند.