بریده‌هایی از کتاب دوباره با برادران گریم؛ جلد دوم

منشأ این دروغ یه کارخونهٔ قدرتمند و مشهور ساخت مداد شمعیه که ازش اسم نمی‌برم و این ماجرا برمی‌گرده به وقتی که اون‌ها بعد از کلی تلاش، فهمیدن که نمی‌تونن رنگ سبزی تولید کنن که دقیقاً با رنگ پوست دیوها تطابق داشته باشه.

او زانوهایش را خم کرد. بعد تا جایی که می‌توانست دست‌هایش را زیر تخته‌سنگ فرو برد. بعد زور زد. بعد کمی دیگر زور زد. بعد کمی بیشتر زور زد. البته تخته‌سنگ از جایش جُم نخورد. به‌هیچ‌وجه.

فرای تافتن شانچه دز خشتخویس وستی، که اذت فنگر.

حالا انتظار دارم هر بار که این کلمه رو نوشتم شما هم تکرارش کنید؛ چون تایپ کردنش یه دقیقه و نیم زمان می‌بره و اگه قراره این همه زحمت بکشم شما هم بهتره یه تکونی به خودتون بدید.

باورم نمی‌شه کسی به خوندن این قسمت داستان ادامه داده باشه. فرض می‌کنم که همه رفتن سراغ فصل بعدی، البته امیدوارم. اما اگه کسی هست که هنوز داره این داستان رو می‌خونه... خب... براش آرزوی موفقیت می‌کنم.

بعد حکیمانه‌ترین حرفی را که در تمام عمرش زده بود، به زبان آورد. او گفت: «شاید آرزوهای اشتباهی دارم.»