بریده‌هایی از کتاب لبخند ماه

هنوز هم ادامه دارد این نبرد زندگی ولی کسی برنده نیست

دلم با یاد تو بی‌تاب می‌ماند نگاهم پر ز افکار بلند چشم تو پرواز می‌جوید هزاران سال پیوسته است به دنبال تو راهی را چه کودک‌وار می‌پوید

مانند پروانه‌ام من وقتی پر از آسمانی احساس پروانه‌ای را پر می‌زنم تا بمانی شب ماجرای دلم را از ازدحام تو پر کرد این کوچه خلوت شد از من در انتهای شبی سرد چون قاصدک دوره‌گرد این فصل بیگانه هستم در بازیی کودکانه پای دلم را شکستم

اشعار حافظ هم تفسیر عشقم نیست

تا چشم قلبم به دنیا مانند بودا بخندد

می‌سرایم از تو زیر چتر جنگل خوب می‌رویی آسمان را خوب می‌بویی مثل نهری، جاری و علف‌هایی که در کنارت سبزند پونه‌ها عشق تو را می‌لرزند و تو جاری‌تر از این خواهی شد نهری از دانۀ باران پرتر سمت دریایی روزی دیگر من هوایی‌تر از احساس بهار

وقتی بهشت سیب را از ریشه برچیدی بیا قلبم یکی، خدا یکی، مفهوم واژه‌ها یکی عشق من و دعای من هر یک جداجدا یکی

این کودکی‌های پر از نان و پنیر را با اضطراب مدرسه پیوند می‌زند

آن‌قدر طولانی، آن‌قدر طولانی از یاد من رفتی اما نمی‌دانی دست زمان گم کرد دل مهرۀ من را دنیا گرفت از دل شوق تپیدن را وقتی‌که طوفانی شد فصل بارانم می‌شست عشقم را حرف «نمی‌دانم»

و من هزار سال فکر می‌کنم به حرف تو

می‌سرایم از تو زیر چتر جنگل خوب می‌رویی آسمان را خوب می‌بویی مثل نهری، جاری و علف‌هایی که در کنارت سبزند پونه‌ها عشق تو را می‌لرزند و تو جاری‌تر از این خواهی شد نهری از دانۀ باران پرتر

عشق من محدود است حد یک‌خانه و خورشید و یک کوه و درخت حد بیهودۀ یک‌عمر کلاس برگه بی‌پاسخ و یک نمرۀ سخت عشق من محدود است به قوانین ادب حد یک بیماری مثل جان کندن این ساعت دیواری

شکوفه‌های ترس را یکی‌یکی به دست باد می‌دهد و این من همیشگی به فکرهای بی تعلقش

احساس می‌کنم تقدیر این نبود گم شد ستاره‌ام در گنبد کبود شب را صدا بزن حتی ستاره را عشقی که رد شد از تقویم پاره را امشب به دور دل دیوار می‌زنم این عشق تیره را گیتار می‌زنم آیینه‌ای که بود با چشم روبرو در چشم من شکست بی‌هیچ گفتگو احساس می‌کنم در گنبد کبود گم شد ستاره‌ام وقتی یکی نبود

این روزها فصل زردم مهمان ناخوانده‌ام من یک‌عمر پای پیاده از عشق جامانده‌ام من ابر بهارم که در من دریای موج روانی گاهی شکستم خودم را تا نم‌نم این را بدانی

که فاصلۀ ابعاد پنجره ظرفیت توحش انسانی من است آرامشی که ساقۀ جنگل به سایه داد هرگز به سمت فکر زمین خم نمی‌شود

غروب تیره نقطه‌نقطه می‌کشد

سلام ای همیشگی سلام ای هوای تازه از تنفس درخت من آن دریچه‌ام که روبروی تو تولد هزار پیله را شمرده‌ام و پر کشیدن هزار آرزو و تکه رنگ‌های پر زده و گوشوار خون به گوش‌های کر زده سلام ای همیشه رقص عشق در وجود خالی قفس سلام ای بخار رابطه نشسته روی شیشه نفس تمام آن دریچه یک نیاز می‌شود سلام ای شیارهای نور تا دریچه باز می‌شود

دوباره می‌نویسم آنچه را که دیده‌ام

سلام ای همیشگی سلام ای هوای تازه از تنفس درخت من آن دریچه‌ام که روبروی تو تولد هزار پیله را شمرده‌ام

قلبم یکی، خدا یکی، مفهوم واژه‌ها یکی در آتش تبم ولی می‌سوزدم جدا یکی جان را به زندان می‌بری، ای یوسف آزاد من مصر فلک را دلبری، ای‌داد من، ای‌داد من چون چهره پنهان می‌کنی، در آتش درگاه دل

سلام ای همیشگی سلام ای هوای تازه از تنفس درخت من آن دریچه‌ام که روبروی تو تولد هزار پیله را شمرده‌ام و پر کشیدن هزار آرزو و تکه رنگ‌های پر زده و گوشوار خون به گوش‌های کر زده سلام ای همیشه رقص عشق در وجود خالی قفس سلام ای بخار رابطه نشسته روی شیشه نفس تمام آن دریچه یک نیاز می‌شود سلام ای شیارهای نور تا دریچه باز می‌شود

این منم شبیه مادرم

و شرم می‌چکد همیشه از سکوت روزگار

صدای زنگ قافله به گوش می‌رسد

احساس می‌کنم در گنبد کبود گم شد ستاره‌ام وقتی یکی نبود

من را به من واگذاری دل را به گل می‌کشاند این خود که خود آفریدم، دیوانگی؟ می‌تواند در بازی عشقم امشب طوفان و باد و تگرگ است برگ برنده به دست این عشق بی‌ساز و برگ است باید حقیقت، تو باشی تا خودبه‌خود دل ببندد

امروز فکر پنجره شفاف و ساده نیست

دل می‌برد حکم سلیمانی

تمام سایه در طلوع و تکه‌تکه کوچ می‌کنند گله‌های ابر تیره با حضور باد دوباره روح پیچ‌خورده‌ی صدف به روی ماسه‌های خیس پر از صدای کودکانه است