بریده‌هایی از کتاب قرص های کاغذی شهر سنگی

هر که با تو هر چه کرد، تو فقط پای خودت محکم بمان...

آدم‌ها تو را به‌جایی می‌رسانند که همیشه با لبخند تلخی بگویی: انتظارش را داشتم!...

دوست دارم انگشت دردهانم کنم و تمام خاطرات را تا ته بالا بیاورم

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

از آن هنگام برایم بگو، از آن هنگامی‌که مژده‌رسان پیراهن بر چهره‌ی یعقوب افکند، در دم بینا گشت و گفت: مگر نگفتم من از خدا چیزهایی میدانم که شما نمی‌دانید؟

آن‌قدر بزرگ‌شده‌ام که بدانم غیر از خدا هیچ‌کس نبوده...

برخیز ای مسافر، هم‌سفرت را جاگذاشته‌ای...

ای‌کاش تو می‌فهمیدی احترامم به تو به خاطر محترم بودن تو نیست!...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی...

چای هم خستگی‌ام را در نمی‌کند،

جسارت می‌خواهد داشتنت امروز!

و که می‌داند چه هست معنای هیچ؟؟؟... چه کسی جز دل من می‌داند؟!

مهربان نیستم، از جنگیدن به ستوه آمده‌ام!...

بعضی چیزها را نباید هرگز کنار گذاشت... گاهی چیزهایی تو را یاد روزهایی می‌اندازند که نباید فراموش کنی... گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد... گاهی مهم نیست که آدم‌ها تو را نمی‌فهمند، تو باید پای قول و قرارت بمانی...

جای خالی‌ات را گلدان نگذاشته‌ام... من جای خالی‌ات را می‌نویسم، دیوارهای خانه قاب می‌گیرند... خانه باید عطر تو را داشته باشد...

شهر خالیُ من خالیُ تو نیستی... شهر غریبُ مردم غریبهُ من یکی از غریبه‌ها... پر از غریبهُ خالی از آشنا ُمن خالیُ شهر خالی...

گاهی باید از چشم دیگران افتاد تا از جایی بلند سقوط نکرد...

می‌خواهم شب‌ها آسوده بخوابم...

خدایا با تو ملالی نیست، "به‌جز"هم ندارد... وجودت را شکر...

گر غمی می‌رسدت از روزگار، یا که خود کردی خطا یا که حکمتی رواست...

چشم‌هایم را که روی‌هم می‌گذارم، خاطرات تو بیدار می‌شود! تو چی؟ چشم‌هایت را که می‌بندی چه می‌بینی؟...خواب؟!

اصلاً به آن‌ها چه! بیا با پاک‌کن شعر بنویسیم، اگر خوشمان نیامد بامداد خط‌خطی کنیم... یا ظرف‌ها را در آب استخر بشوریم، خسته که شدیم سینک ظرف‌شویی را پر از آب کنیم و سرمان را فروکنیم داخلش... بیا لباس‌های چروک را در مایکروفر بگذاریم و غذایمان را با اتو گرم‌کنیم... در استکان چایمان یخ بیندازیم و در آب‌پرتقال تگریمان آب جوش... روی آفتاب اسکی کنیم و زیر برف با شلوارک قدم بزنیم، گوشمان هم که یخ کرد، جوراب تنش کنیم... چه می‌شود مگر؟!..

اصلاً جنس فاصله‌ات هم فرق می‌کند...  خدای مهربانم! همیشه از فاصله‌ای که بینمان انداختم، پلی ساختی از جنس وفا...

شاید شعرها قرص‌های سفید کاغذی باشند برای تسکین درد دلها...

بیا خورشید را صورتی کنیم، آن‌وقت زیاد که زیرش بایستیم، خسته هم که شویم، فوقش گوشه‌ی لپ‌هایمان بنفش می‌شود... یا رنگین‌کمان را فقط و فقط نارنجی! شاید بعضی‌ها دست از هفت‌خط بودنشان بردارند! اما دست به گل‌های مینا نزنیم، مینا همیشه همان‌طور که هست خوبست...

من هم گاهی دوست دارم مترسک باشم... دوام آوردن میان این آدم‌های دروغین که نقاب تو را بیشتر دوست می‌دارند، سخت است!

سهراب سلام شعرت از برکردم، حتی قایقی ساخته‌ام... چند صباحی ست میل رفتن دارم

و من باور دارم قدرت یک آه را... که از طوفانی که در دل‌ها به پا کرده‌اید کوبنده‌تر است...

من هستم، تو هستی، اما کنار من جای توخالی ست...