بریده‌هایی از کتاب درخت آرزو

دنیا جای خشنیه. فرقی نمی‌کنه یه خرگوش باشی یا یه مارمولک یا یه بچه.

هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

با درخت‌ها طورِ دیگری باش! آن بلوط سخنگو رویِ سخنش با کُهن‌مردمان است. اما هر درختی با من سخن می‌گوید. چه حقایقی می‌دانم من که آن‌ها را باغبانم. اما آن‌ها که تنها می‌گویند و می‌گویند و می‌گویند و مجالی برای شنیدنشان نیست، هرگز نخواهند شنید هیچ کلامی، از لب‌های هیچ درختی!

درخت‌ها نمی‌توانند لطیفه بگویند؛ اما مطمئناً می‌توانند قصه بگویند. اگر تنها چیزی که می‌شنوید، صدای زمزمهٔ برگ‌هاست، نگران نباشید؛ بیشترِ درخت‌ها ذاتاً درون‌گرا هستند.

طبیعت هم یک راز خوب را ستایش می‌کند.

اما بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

پرنده‌ها؟ دوست‌داشتنی‌اند. قورباغه‌ها؟ بدعُنق، اما خوش‌قلب. مارها؟ اُه! افتضاح خبرچین‌اند. درخت‌ها؟ تاحالا به درختی برنخورده‌ام که دوستش نداشته باشم. خیله‌خُب، قبول! غیر از آن درختِ چنارِ سر پیچ؛ همان پُرحرفِ وِراج را می‌گویم.

این دوروبَرها، هوش، اغواگری، حیله‌گری و زیرکیه که به‌حساب میاد.

گفتم: «راستش مهم نیست چه اندازه‌ای هستی، بانگو. ما همون‌قدری رشد می‌کنیم که باید؛ همون‌قدری که سال‌ها پیش توی دونه‌هامون مشخص شده.»

نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی.

بهترین رفیقم، بانگو، یک کلاغ است که از وقتی هنوز سر از تخمِ خال‌خالی‌اش بیرون نیاورده بود، می‌شناسمش. گاهی باهم تفاهم نداریم؛ که خُب همهٔ دوست‌ها... گذشته از گونه‌شان... همین‌طورند.

زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه

حفره‌ها ثابت می‌کنند با امید و توجه و صرف زمان کافی، یک چیز بد می‌تواند به یک چیز خوب تبدیل شود.

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

راستی، اسم من قرمز است. من شما را قبلاً ندیده‌ام؟! همان درخت بلوط نزدیک دبستان، همان درختِ بزرگ؛ البته زیاد هم بزرگ نه ها! همان‌که توی تابستان سایهٔ دلچسبی دارد و در پاییز خوش‌رنگ است، هان؟

یکی از مزیت‌های شنوندهٔ خوب بودن این است که از رسم روزگار چیزهای زیادی یاد می‌گیری.

به این هم فکر کردم که آیا دِینم را به دنیایی که این‌قدر دوستش دارم، ادا کرده‌ام یا نه؟ این را قبلاً هم از خودم پرسیده بودم، اما وقتی می‌دانی به همین زودی‌ها قرار است بمیری، حواست را بیشتر جمع می‌کند.

عشق زیادی توی دلش بود، ولی کسی نبود که این عشق رو بهش بده.

«آرزو می‌کنم یه کسی پیدا بشه که با همهٔ وجود دوستش داشته باشم.»

کلاس درسی را تصور کنید که اسم همهٔ بچه‌های آن مِلوین باشد. حالا معلم بیچاره را تصور کنید که صبح به صبح بخواهد حضوروغیاب کند!

دنیا جای خشنیه. فرقی نمی‌کنه یه خرگوش باشی یا یه مارمولک یا یه بچه.»

بااین‌حال، اگر دیدید در یک روز به‌خصوص که روز خوش‌شانسی‌تان بود، کنار درخت به‌خصوصی ایستاده‌اید که به نظر صمیمی می‌آید، ضرری ندارد اگر دقیق گوش کنید. درخت‌ها نمی‌توانند لطیفه بگویند؛ اما مطمئناً می‌توانند قصه بگویند. اگر تنها چیزی که می‌شنوید، صدای زمزمهٔ برگ‌هاست، نگران نباشید؛ بیشترِ درخت‌ها ذاتاً درون‌گرا هستند.

حفره‌ها ثابت می‌کنند با امید و توجه و صرف زمان کافی، یک چیز بد می‌تواند به یک چیز خوب تبدیل شود.

«جدی می‌گم، بانگو. زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه.»

همه در آرزوی داشتن چیز بهتری هستند.

بانگو گفت: «اون‌قدرام احمق نیستی. فقط امیدواری و همه هم به امید نیاز دارن، قرمز. حتی درخت‌های پیرِ دانا.»

اساساً درخت‌ها ارتباط نسبتاً پیچیده‌ای با آدم‌ها دارند. یک لحظه بغلمان می‌کنند و لحظهٔ بعد از ما میز و چوب‌بستنی می‌سازند!