بریده‌هایی از کتاب درخت آرزو

دنیا جای خشنیه. فرقی نمی‌کنه یه خرگوش باشی یا یه مارمولک یا یه بچه.

هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

با درخت‌ها طورِ دیگری باش! آن بلوط سخنگو رویِ سخنش با کُهن‌مردمان است. اما هر درختی با من سخن می‌گوید. چه حقایقی می‌دانم من که آن‌ها را باغبانم. اما آن‌ها که تنها می‌گویند و می‌گویند و می‌گویند و مجالی برای شنیدنشان نیست، هرگز نخواهند شنید هیچ کلامی، از لب‌های هیچ درختی!

درخت‌ها نمی‌توانند لطیفه بگویند؛ اما مطمئناً می‌توانند قصه بگویند. اگر تنها چیزی که می‌شنوید، صدای زمزمهٔ برگ‌هاست، نگران نباشید؛ بیشترِ درخت‌ها ذاتاً درون‌گرا هستند.

طبیعت هم یک راز خوب را ستایش می‌کند.

اما بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

پرنده‌ها؟ دوست‌داشتنی‌اند. قورباغه‌ها؟ بدعُنق، اما خوش‌قلب. مارها؟ اُه! افتضاح خبرچین‌اند. درخت‌ها؟ تاحالا به درختی برنخورده‌ام که دوستش نداشته باشم. خیله‌خُب، قبول! غیر از آن درختِ چنارِ سر پیچ؛ همان پُرحرفِ وِراج را می‌گویم.

این دوروبَرها، هوش، اغواگری، حیله‌گری و زیرکیه که به‌حساب میاد.

نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

گفتم: «راستش مهم نیست چه اندازه‌ای هستی، بانگو. ما همون‌قدری رشد می‌کنیم که باید؛ همون‌قدری که سال‌ها پیش توی دونه‌هامون مشخص شده.»

بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی.

بهترین رفیقم، بانگو، یک کلاغ است که از وقتی هنوز سر از تخمِ خال‌خالی‌اش بیرون نیاورده بود، می‌شناسمش. گاهی باهم تفاهم نداریم؛ که خُب همهٔ دوست‌ها... گذشته از گونه‌شان... همین‌طورند.

زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه

حفره‌ها ثابت می‌کنند با امید و توجه و صرف زمان کافی، یک چیز بد می‌تواند به یک چیز خوب تبدیل شود.

راستی، اسم من قرمز است. من شما را قبلاً ندیده‌ام؟! همان درخت بلوط نزدیک دبستان، همان درختِ بزرگ؛ البته زیاد هم بزرگ نه ها! همان‌که توی تابستان سایهٔ دلچسبی دارد و در پاییز خوش‌رنگ است، هان؟

بااین‌حال، اگر دیدید در یک روز به‌خصوص که روز خوش‌شانسی‌تان بود، کنار درخت به‌خصوصی ایستاده‌اید که به نظر صمیمی می‌آید، ضرری ندارد اگر دقیق گوش کنید. درخت‌ها نمی‌توانند لطیفه بگویند؛ اما مطمئناً می‌توانند قصه بگویند. اگر تنها چیزی که می‌شنوید، صدای زمزمهٔ برگ‌هاست، نگران نباشید؛ بیشترِ درخت‌ها ذاتاً درون‌گرا هستند.

حفره‌ها ثابت می‌کنند با امید و توجه و صرف زمان کافی، یک چیز بد می‌تواند به یک چیز خوب تبدیل شود.

«جدی می‌گم، بانگو. زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه.»

همه در آرزوی داشتن چیز بهتری هستند.

بانگو گفت: «اون‌قدرام احمق نیستی. فقط امیدواری و همه هم به امید نیاز دارن، قرمز. حتی درخت‌های پیرِ دانا.»

اساساً درخت‌ها ارتباط نسبتاً پیچیده‌ای با آدم‌ها دارند. یک لحظه بغلمان می‌کنند و لحظهٔ بعد از ما میز و چوب‌بستنی می‌سازند!

باد ملایمی شاخه‌هایم را قلقلک داد. بهار ـ آن حقه‌باز قدیمی ـ با وعدهٔ روزهایی گرم‌تر، سربه‌سرمان می‌گذاشت. گفتم: «راستش مهم نیست چه اندازه‌ای هستی، بانگو. ما همون‌قدری رشد می‌کنیم که باید؛ همون‌قدری که سال‌ها پیش توی دونه‌هامون مشخص شده.» بانگو آرام نوکم زد: «قرمز! صبح اولِ صبحی خیلی زوده که درخت‌پیرِ‌دانا بازی دربیاری! البته که حق با توئه. مهم نیست قدت چقدره.» در آن تاریکی فریبنده، پَر زد و رفت نشست روی تیرکِ تلفنی که خیلی بالاتر از برگ‌هایم بود. «البته نه تا وقتی‌که می‌تونی پرواز کنی، رفیق.» تقریباً در همان موقع، ثمر و پسری که در آن خانهٔ سبز زندگی می‌کرد، هر دو آمدند روی ایوانِ خانه‌هایشان. هر دو کیف کوله داشتند و به نظر می‌آمد هر دو برای شروع روز آمادهٔ آماده‌اند.

احساس امنیت دادن به دیگران، راه خوبی برای گذراندن روزهاست.

زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه.»

من که نمی‌تونم توی زندگی همه‌چی رو کنترل کنم!

حیوان‌ها سرِ منابع باهم رقابت می‌کنند؛ درست مثل آدم‌ها. همدیگر را می‌خورند و برای تسلط به چیزی، می‌جنگند. طبیعت همیشه خوشگل و مهربان و منصف نیست.

در سکون زیبایی است و در پذیرش، لذت.

در سکون زیبایی است و در پذیرش، لذت. و اینکه هیچ‌وقت برای غافلگیر شدن، آن‌قدر پیر نیستی.