بریده‌هایی از کتاب درخت آرزو

دنیا جای خشنیه. فرقی نمی‌کنه یه خرگوش باشی یا یه مارمولک یا یه بچه.

هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

با درخت‌ها طورِ دیگری باش! آن بلوط سخنگو رویِ سخنش با کُهن‌مردمان است. اما هر درختی با من سخن می‌گوید. چه حقایقی می‌دانم من که آن‌ها را باغبانم. اما آن‌ها که تنها می‌گویند و می‌گویند و می‌گویند و مجالی برای شنیدنشان نیست، هرگز نخواهند شنید هیچ کلامی، از لب‌های هیچ درختی!

درخت‌ها نمی‌توانند لطیفه بگویند؛ اما مطمئناً می‌توانند قصه بگویند. اگر تنها چیزی که می‌شنوید، صدای زمزمهٔ برگ‌هاست، نگران نباشید؛ بیشترِ درخت‌ها ذاتاً درون‌گرا هستند.

طبیعت هم یک راز خوب را ستایش می‌کند.

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

اما بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی

راستش نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

پرنده‌ها؟ دوست‌داشتنی‌اند. قورباغه‌ها؟ بدعُنق، اما خوش‌قلب. مارها؟ اُه! افتضاح خبرچین‌اند. درخت‌ها؟ تاحالا به درختی برنخورده‌ام که دوستش نداشته باشم. خیله‌خُب، قبول! غیر از آن درختِ چنارِ سر پیچ؛ همان پُرحرفِ وِراج را می‌گویم.

نعمت بزرگی است که هرجور هستید، خودتان را دوست داشته باشید.

این دوروبَرها، هوش، اغواگری، حیله‌گری و زیرکیه که به‌حساب میاد.

بهترین رفیقم، بانگو، یک کلاغ است که از وقتی هنوز سر از تخمِ خال‌خالی‌اش بیرون نیاورده بود، می‌شناسمش. گاهی باهم تفاهم نداریم؛ که خُب همهٔ دوست‌ها... گذشته از گونه‌شان... همین‌طورند.

بعضی‌وقت‌ها اتفاق‌هایی می‌افتد که زیاد خوب نیست. یاد گرفته‌ام که در این‌طور مواقع، کار زیادی نمی‌شود کرد؛ فقط باید قرص و محکم سرِ جایت بایستی.

گفتم: «راستش مهم نیست چه اندازه‌ای هستی، بانگو. ما همون‌قدری رشد می‌کنیم که باید؛ همون‌قدری که سال‌ها پیش توی دونه‌هامون مشخص شده.»

حفره‌ها ثابت می‌کنند با امید و توجه و صرف زمان کافی، یک چیز بد می‌تواند به یک چیز خوب تبدیل شود.

زمان همهٔ زخم‌ها رو خوب می‌کنه

«من به همه خبر می‌دم. آرومشون می‌کنم؛ بهشون می‌گم نگران نباشن.»

راستی، اسم من قرمز است. من شما را قبلاً ندیده‌ام؟! همان درخت بلوط نزدیک دبستان، همان درختِ بزرگ؛ البته زیاد هم بزرگ نه ها! همان‌که توی تابستان سایهٔ دلچسبی دارد و در پاییز خوش‌رنگ است، هان؟

اساساً درخت‌ها ارتباط نسبتاً پیچیده‌ای با آدم‌ها دارند. یک لحظه بغلمان می‌کنند و لحظهٔ بعد از ما میز و چوب‌بستنی می‌سازند!

بانگو گفت: «اون‌قدرام احمق نیستی. فقط امیدواری و همه هم به امید نیاز دارن، قرمز. حتی درخت‌های پیرِ دانا.»