بریده‌هایی از کتاب فرمول نجات پی

هیچ‌وقت ازم ایراد نمی‌گیری که چرا از نمایش‌های موزیکال خوشم می‌آد یا چرا هدف‌های بزرگی توی سرمه. سعی نداری مردم رو عوض کنی. انگار فقط می‌خوای بقیه رو درک کنی.»

لبخند زدن کسی رو نکشته‌ها

جو، مسئول تأسیسات، برای به‌هوش آوردنم از دستگاه الکتروشوک استفاده کرد

دختری به اسم سیسیلیا بازی می‌کردم که طوفان و رعد و برق شروع شد.

وانمود کن موفقی تا موفق بشی

احتمالاً در هشت‌سالگی از آن آدم‌های بی‌کله بوده‌ام؛ الان در دوازده‌سالگی که اصلاً این‌جوری نیستم.

«مدرسهٔ راهنمایی باید هم بدترین باشه. تبدیل شدن به یه بزرگسال خیلی دردناکه. همه‌مون باید این رو پشت سر بذاریم.»

لابد فقط وقتی هیچ‌کس دیگری دور و برش نباشد، من می‌شوم تنها دوستش!

آقایی را که فقط بعد از چند بار گوش دادن به هر زبانی می‌تواند به همان زبان صحبت کند

ثابت موردعلاقه‌ام در ریاضی عدد پی است. ولی از آن جایی‌که ارقام عدد پی بعد از ممیز تا ابد ادامه دارند، به خودم اجازه می‌دهم فقط تا ۳۱۴ عدد بعد از ممیز را از حفظ بگویم. π=۳.۱۴۱۵۹۲۶۵۳۵۸۹۷۹۳۲۳۸۴۶۲۶۴۳۳۸۳۲۷۹۵۰۲۸۸۴۱۹۷۱۶۹۳۹۹۳۷۵۱۰۵۸۲۰۹۷۴۹۴۴۵۹۲۳۰۷۸۱۶۴۰۶۲۸۶۲۰۸۹۹۸۶۲۸۰۳۴۸۲۵۳۴۲۱۱۷۰۶۷۹۸۲۱۴۸۰۸۶۵۱۳۲۸۲۳۰۶۶۴۷۰۹۳۸۴۴۶۰۹۵۵۰۵۸۲۲۳۱۷۲۵۳۵۹۴۰۸۱۲۸۴۸۱۱۱۷۴۵۰۲۸۴۱۰۲۷۰۱۹۳۸۵۲۱۱۰۵۵۵۹۶۴۴۶۲۲۹۴۸۹۵۴۹۳۰۳۸۱۹۶۴۴۲۸۸۱۰۹۷۵۶۶۵۹۳۳۴۴۶۱۲۸۴۷۵۶۴۸۲۳۳۷۸۶۷۸۳۱۶۵۲۷۱۲۰۱۹۰۹۱۴۵۶۴۸۵۶۶۹۲۳۴۶۰۳۴۸۶۱۰۴۵۴۳۲۶۶۴۸۲۱۳۳۹۳۶۰۷۲۶۰۲۴۹۱۴۱۲۷۳۷۲۴۵۸۷۰۰۶۶۰۶۳۱

«همین تازگی‌ها دبیرستان رو تموم کردم.» «واقعاً؟ تو که فقط ده سالته.» «دوازده سالمه.»

چی باعث می‌شود یک نفر با آدم دوست شود؟ علاقهٔ مشترک؟ آدم باید حداقل چقدر با دوستش وقت بگذراند؟ یعنی آن نفر دیگر هم باید به آدم بگوید دوست؟

می‌توانم رنج و عذاب یک سال بودن در مدرسهٔ راهنمایی را تحمل کنم، ولی هنوز هم به نظرم وقت تلف کردن است.

می‌توانم ادای عادی بودن دربیاورم، و بالاخره تبدیل به یک آدم عادی می‌شوم.

دوست دارد بزرگ فکر کند و باید کسی باشد تا او را از آسمان خیالات به زمین واقعیت‌ها بیاورد. من برایش حکم نیروی جاذبه را دارم.

«اگه همیشه شکلات و بیسکویت همراهم نبود، باز هم باهام دوست می‌موندی؟» می‌گوید: «معلومه. ولی احتمالاً دوست صمیمی‌ت نمی‌شدم.» می‌دانم که شوخی می‌کند. یعنی این نشان می‌دهد که دو نفر واقعاً با هم دوست هستند؟ یعنی وقتی آدم می‌داند ته حرف‌های طرف مقابل یک "شوخی کردم بابا!" هست.

«اَاَاَه. همهٔ ما از گوش دادن به حرف‌های شما سه نفر زجر می‌کشیم.» لوی فوری جوابش را کف دستش می‌گذارد: «خب گوش نکنین.»

انتخاب‌هامون نشون می‌دن چه‌جور آدمی هستیم، نه توانایی‌هامون.

چهار سال پیش زندگی‌ام در یک لحظه از این‌رو به آن‌رو شد، ولی خودم آن لحظه را به یاد نمی‌آورم. می‌شود بهش گفت اثر جانبیِ برخوردِ صاعقه. سوختگی ناشی از آن جرقهٔ الکتریکی، سوراخی کوچک در حافظه‌ام ایجاد کرد. این اتفاق باعث شد مغزم از نو برنامه‌ریزی شود و تبدیل شوم به لوسیل فَنی کالاهان، نابغهٔ ریاضیدان.

صاعقه به‌طور متوسط هر سال ۴۷ نفر رو تو آمریکا می‌کشه

هر کاری دوست داری بکن. حداقل داری یه چندتا مهارت بازیگری یاد می‌گیری

وقتی کسی از آدم توقعی ندارد، زندگی ساده‌تر می‌شود.

«بابام دیگه اینجا زندگی نمی‌کنه. مامانم پارسال از خونه پرتش کرد بیرون. مثلاً من نباید دلیلش رو بدونم، ولی می‌دونم. می‌خواین بهتون بگم؟» نانا در جواب می‌گوید: «نه.»

اگر هر دو را دوست دارم، مجبور نیستم یکی را انتخاب کنم.

لازم نیست از همهٔ زندگی‌ام باخبر باشد.

«به نظرت من نمی‌تونم رازنگه‌دار باشم، درسته؟» «نه.» جوابم بیشتر از روی واکنش است تا اینکه واقعاً به حرفم اعتقاد داشته باشم.

می‌خواهد با چشم‌هایش من را بسوزاند. دلم می‌خواهد بهش بگویم با زل زدن نمی‌تواند من را بکشد.

دقیقاً دوستی ندارم که بخواهم از دستش هم بدهم.

«می‌دونستم این‌جوری می‌شه.» «چی می‌شه؟ که بچه‌ها دربارهٔ متفاوت بودنت حرف می‌زنن؟ پنج دقیقه که بگذره، به‌جای تو دربارهٔ یکی دیگه حرف می‌زنن.» «این ماجرا تمومی نداره. مثل این نیست که کتونی مزخرفی پوشیده باشم یا یه سینی ماکارونی توی کافه‌تریا از دستم افتاده باشه. من یه خل‌وچلم. این مردم رو می‌ترسونه.»

از زمان رفتن به ایست هملین، ۵۵ پله توی مدرسه را ۲۳۲ بار بالا رفته‌ام و همهٔ ۹۵۰ کمد را شمرده‌ام. قدم دو سانتی‌متر بلندتر شده و تقریباً سه کیلوگرم وزن اضافه کرده‌ام. ۷۷ تا کلاس ریاضی با یک معلم معرکه گذرانده‌ام. دوتا کتاب (یا ۹۱۲۵۵ کلمه) در کلاس ادبیات خوانده‌ام. تا الان به نجات ۲۳ سگ کمک کرده‌ام و عاشق یکی از آن‌ها شده‌ام. حتی دوتا دوست پیدا کرده‌ام. می‌توانم همهٔ این‌ها را جمع بزنم، ولی داستان فوق‌العاده‌ام را نمی‌شود توی این حاصل‌جمع خلاصه کرد. این‌طور که پیداست، اعداد فقط بخشی از وجود من هستند.