بریده‌هایی از کتاب قند و آتش

مدت‌ها بود دلم یک جاده می‌خواست و یک روز برفی. یک اتومبیل و من که تنها مسافر آن باشم. برف نم‌نم ببارد و از میانِ شیارهای شیشهٔ بخار گرفته زُل بزنم به بیرون. فقط چندساعت خودم باشم و خودم!

پروازش به سمت آسمان غربت اوج گرفت.

با یادت ای بهشت من، آتش دوزخ کجاست؟

«هی کافه‌چی! برایم یک فنجان قهوهٔ شیرین بیاور، آن روزها که قهوه را تلخ می‌خوردم، کامم شیرین بود!»

توی دنیای آدم بزرگا، هیچی نیست، عزیزم آرزو نکن زود بزرگ بشی!

هستی دو روز پیش در مشهد، جلوی مغازهٔ عروسک‌فروشی پا کوبید تا برایش عروسک بخرم، من جلوی کدام مغازه پا بکوبم تا برایم بچگی بخرند؟!

من جلوی کدام مغازه پا بکوبم تا برایم بچگی بخرند؟!