بریده‌هایی از کتاب درآمدی بر شور روزهای نیامده

درد آدمی را بزرگ می‌کند، و آدمی درد را.

بی‌تو زاینده‌رودم که نامم هست و نشانم نیست.

دنیا از شانه‌ی راست تو آغاز می‌شود و در شانه‌ی چپت تمام.

بوسه‌ات در باد به جنوب می‌رود و من آواره‌ی بندرها می‌شوم

اصالت چشم‌هایت به درختی شبیه است در حیاط زیارتگاهی دور پلک بزن مدام تا گم نشوم در آن دورها.

گریه‌ها را در خودت نریز ریه‌ات آب آورده احترام سادات!

با تو تنها نیستم یک جمعیتم که تو را دوست دارد جای همه‌ی آن‌ها که می‌خواهند جای من باشند، می‌بوسمت.

پرده‌ی اتاقم میان رفتن و ماندن مردد در چارچوب پنجره‌ای که هر دو سمتش باران می‌بارد.

مردم همه‌چیز را بزرگ می‌کنند. یلدا، فقط یک بوسه بیش‌تر از شب‌های دیگر است.

کاسه‌ی لالجینی که تن به کوره نمی‌دهد، زود می‌پرد پرنده‌اش از آسمان لاجوردی.

برای خودم چای می‌ریزم بوی دارچین، عطر هل، و شیرینی نبات جای تو را پر نمی‌کند، بر این میز دونفره.

پای رفتن ندارد ساعت و هم من هر دو خرابیم بعد رفتنت.

چهارپایه‌ام را هر کجای این سیاره‌ی کوچک بگذارم، تو را می‌بینم. روزی چهل و چهار رکعت رو به تو.

دوخته است دیوار را به لامپ لامپ را به کتاب‌خانه کتاب‌خانه را به پرده پرده را به سقف سقف را به تخت. این‌گونه زندگی‌ام از هم نپاشید با رفتنت آخ اگر عنکبوت هم برود!

خوشبختیم مثل قفسه‌ی کتاب‌خانه در ردیف شعر

عاشقت شده لیوان چای آن‌جا که لب بر آن می‌گذاری شعر عاشق صدایت و بالش سفیدت در فکر معاشقه. بی‌آن‌که بدانی جهان را درگیر خودت کرده‌ای.