بریده‌هایی از کتاب پسر آفتاب

یخ را توی چشم‌هایشان می‌بینم و از همین می‌فهمم قلبشان برای کسی نمی‌تپد.

«نمی‌تونی سرنوشتت رو از سر بنویسی.»

اگر بخوابی، شاید لحظه‌ای را که آفتاب از پشت پنجره‌های بلند این اتاق‌های کوچک طلوع می‌کند، از دست بدهی

اینجا... خُب، واسه اغلب ما چیزی نمونده که از دست بدیم... یا شایدم حس می‌کنیم که چیزی نمونده.

با لبخند رو به من می‌کند: «اینجا رو ببین، پری... طلای سبز!»

«تو فقط اون چیزی نیستی که به‌خاطرش افتادی این تو؛ حالا هر چیزی که بوده. تو اینجایی تا از جات بلند شی، کار کنی، توی جلسه‌ها شرکت کنی... روحت رو پاک کنی و دوباره آدم لایقی بشی. چه باور کنی چه نکنی، تو اینجا می‌تونی دوباره از زمین بلند شی.»

«بهت قول می‌دم هدفم کمک کردن به توئه.»

خودم را مجبور می‌کنم که لبخند گَله‌گُشادی بزنم. امیدوارم همهٔ دندان‌هایم برق بزند. بعد، می‌روم...

بُرد – بُرد؛ این یکی دیگر از شعارهای اِد گنده برای یک شهربند موفق شدن است. بُرد اول یعنی همهٔ اتفاق‌های خوبی را که هرروز برایت می‌افتد، می‌شماری

بُرد – بُرد؛ این یکی دیگر از شعارهای اِد گنده برای یک شهربند موفق شدن است. بُرد اول یعنی همهٔ اتفاق‌های خوبی را که هرروز برایت می‌افتد، می‌شماری. برای من این کار فقط یک لحظه طول می‌کشد. بعد به خانم مایا فکر می‌کنم که به‌خاطر من به خانه زنگ زد؛ و همین‌طور خانم جنریک با آن کد بالونی؛ زوئی و آن لیوان شیرکاکائو و خانم ساموئلز که جلوی در کمد سَروکله‌اش پیدا شد و آن تشک را برایم آورد. پس، یک تماس تلفنی، یک کد، یک لیوان شیرکاکائو و تشک مسافرتی؛ چهار چیزِ خیلی خوب. بُرد دوم یعنی تو کارهایی بکنی که دیگران پیروز شوند. تا الان حداقل صدبار شنیده‌ام که اِد گنده این را می‌گوید. «فرقی نمی‌کنه کجا زندگی کنی؛ هرجا باشی، توی یه جامعه‌ای و می‌تونی سهمی توی اون داشته باشی.»

«نمی‌تونی سرنوشتت رو از سر بنویسی.»

می‌گوید: بعضی چیزها را سریع می‌گیرم. بقیهٔ چیزها کمی وقت می‌برد.

ارشد جو باید با شهربندها سخت بگیرد. او مسئولشان است، اما همیشه می‌شود فهمید که دوست دارد همهٔ زمین‌خورده‌ها سرِ پا شوند... همان‌طور که وقتی دوستت زمین می‌خورد و دلت می‌خواد سرِ پا شود.

او می‌گوید من هیچ‌وقت نمی‌خندم؛ من هم می‌گویم هیچ حرفی در این مورد ندارم.

«اولین هدفت هم این باشه؛ قبل از اینکه سعی کنی دیگران تو رو بفهمن، سعی کن تو اونا رو بفهمی. سرت رو بنداز پایین و سعی کن قبل از اینکه خودت رو به دیگران بشناسونی، خودت دیگران رو بشناسی.»

بُرد اول یعنی همهٔ اتفاق‌های خوبی را که هرروز برایت می‌افتد، می‌شماری.

بُرد دوم یعنی تو کارهایی بکنی که دیگران پیروز شوند. تا الان حداقل صدبار شنیده‌ام که اِد گنده این را می‌گوید. «فرقی نمی‌کنه کجا زندگی کنی؛ هرجا باشی، توی یه جامعه‌ای و می‌تونی سهمی توی اون داشته باشی.»

وقتی به جامعه‌مان خدمت می‌کنیم، انرژی‌اش در کل انسانیت حس خواهد شد.

بعضی‌وقت‌ها حس‌ات می‌گوید همه نگاهشان به تو است.

همهٔ ما می‌تونیم بهتر باشیم...

«هیچ‌کدوم از ما واسه خاطر کِش رفتن یه پاکت شکر از کافه، نیفتادیم اینجا.»

«کاشکی یه‌کم عسل بود، چاشنی گوشت می‌کردم؛ یه شام خوب و عالی، امشب درست می‌کردم!»

«راز خیلی مخفیم هم اینه که... به تام افتخار می‌کنم، چون سخت کار می‌کنه؛ واقعاً سخت.»

«آره. پری... پیروزی خیلی حس خوبی داره.»

«اولین هدفت هم این باشه؛ قبل از اینکه سعی کنی دیگران تو رو بفهمن، سعی کن تو اونا رو بفهمی. سرت رو بنداز پایین و سعی کن قبل از اینکه خودت رو به دیگران بشناسونی، خودت دیگران رو بشناسی.»

بُرد دوم یعنی تو کارهایی بکنی که دیگران پیروز شوند

پیریه و هزار دردسر؛ کُند شده‌م.

هیش‌کی واسه یه اتفاق نمی‌تونه برنامه‌ریزی کنه.»

رئیس هیئت می‌گوید. «خانم کوک، ما متأسفیم...» این را که می‌گوید، چشم‌هایم گشاد می‌شود. زانوهایم که تا لحظه‌ای پیش تکان‌تکان می‌خورد، درجا خشک می‌شود. «متأسفیم برای همهٔ این هفته‌ها که دادرسی شما به تأخیر افتاد. این هیئت برای شما و پسرتون بهترین‌ها رو آرزو می‌کند. با آزادی مشروط شما موافقت می‌شود.»

خانواده فرد یا افرادی که با کسی نسبتی دارند و باید با وفاداری یا صمیمیت خاصی با آن‌ها برخورد شود: نمی‌توانستم دستِ رد به سینه‌اش بزنم، چون جزئی از خانواده‌ام بود. با تشکر از کل خانواده‌ام: آن کسی که بزرگم کرد و آن کسی که من بزرگش کردم؛ آن کسی که موقع نوشتن کنارم می‌نشیند، آن کسی که همراهم در جنگل قدم می‌زند و آن کسی که با دقت فوق‌العاده‌ای کارم را چاپ می‌کند.