بریده‌هایی از کتاب وسایلی که همراهشان بود

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

مردان شجاع لزوماً نیازی به بردن مدال بابت شجاعت ندارند و در مقابل مردانی هستند که برای هیچی مدال می‌برند.

ولی از جهاتی صبر کردن، بدتر از تو تونل رفتن بود. تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

مارتا زیر تمامشان نوشته بود با عشق، ولی ستوان کراس فهمیده بود این فقط لحنی است که مارتا برای امضای تمام نامه‌هایش امضا می‌کند و منظورش از عشق، عشق نیست.

خدایا این خلاف قاعده‌ست. به دور از آدمیته. آدم نمی‌تونه برای یه همچین داستان حسابی‌ای برگرده بگه آخرشو نمی‌دونه. تو وظیفه داری آخرشو درست بگی.

آرزو کرد کاش می‌توانست بخش‌هایی از این را توضیح دهد. توضیح دهد چطوری از آن چیزی که خیال می‌کرده شجاع‌تر بوده و چطور آن طوری که دلش می‌خواسته و باید، شجاع نبوده.

عشقش برایش از هر چیزی مهم‌تر بود؛ عشق فلجش کرده بود، می‌خواست برود تو رگ‌های مارتا بخوابد و بوی خونش را حس کند و همان‌جا زندگی‌اش را تمام کند.

گاهی حتی شجاعانه‌ترین کار تو دنیا این است که تمام شب را یکجا بشینی و بذاری سرما برود تو پوست‌واستخوانت. شجاعت همیشه آری یا نه گفتن نیست.

و همان اندک روشنایی مانده را هم خرج نامه‌هایی می‌کرد که عاشقانه نبودند.

تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

من ترسو بودم که رفتن به جنگ را انتخاب کردم.

از جهاتی شبیه خود کشور آمریکا بود، یعنی بزرگ و قوی و پر از نیت‌های خوب و یک توده‌ی چربی تو شکمش و پا کُند ولی همیشه حرکتش پیوسته بود و تو مواقع لازم حاضر و معتقد به پاکیِ سادگی و رک بودن و سخت‌کوشی.

گفتن اینکه جنگ یعنی جهنم نصف حق مطلب را هم بیان نمی‌کند چون جنگ درعین‌حال یعنی رمز و وحشت و ماجراجویی و شجاعت

جهاتی، نه هر جهتی، ولی از جهاتی صبر کردن، بدتر از تو تونل رفتن بود. تخیل آدم، بزرگ‌ترین قاتلش است.

جنگ به طرز ناراحت کننده و تو ذوق زننده‌ای کسالت‌بار بود