بریده‌هایی از کتاب پانزده زندگی اول هری آگوست

ولی به تجربهٔ من زمان تسکین‌دهندهٔ همه چیزه. بعد از مدتی، آدم به یک‌جور خُنثایی و آرامش می‌رسه؛ زمان لبه‌های تیز رو سنباده می‌زنه. کم‌کم به خاطرِ تکرار و تکرارِ بی‌پایان درک می‌کنی که فلان تحقیر چیزِ خاصی هم نبود یا بهمان عشق فقط خیالاتِ خام بوده. ما این مزیت رو داریم که می‌تونیم زمانِ حال رو با خِرَدِ گذشته ببینیم و چنین شرافتی باعث می‌شه نتونی هیچ چیزی رو زیاده از حد جدی بگیری.»

با من بیا. فقط امشب. دنیا باز هم می‌چرخد و همه‌چیز تمام می‌شود و مردم فراموش می‌کنند.

ما نه چیزی وَرای ذهن‌مان هستیم و نه چیزی مادونِ آن.

«وقتی به خاطر نیاری چه چیزهایی از دست دادی، به واقع چیزی هم از دست ندادی

اگر این رو فراموش کنی...» با انگشتش به پیشانی‌ام اشاره کرد. «... یا این رو...» به قلبم اشاره کرد. «... حتا اگر همه رو هم نجات بدی، از درون مُرده به حساب می‌آی

این وضعیت یادآورِ آن حقیقتِ کهن بود که اگر ستمگری بخواهد جای پای خود را محکم کند به هم‌دستیِ مردمانِ نیک‌نهاد نیاز دارد

نمی‌دانستم در آن روزگار در چین چند میلیون انسانِ نیک‌نهاد در سکوت نظاره‌گر بودند تا این اقلیتِ پرسروصدای بدخُلق در خیابان‌ها رژه بروند و آواز بخوانند و مملکت را به قحطی و نابودی بکشانند؟

ما از ایزدان نیستیم؛ نه من، نه تو. ما در آن آینه نگاه نخواهیم کرد. در عوض، در اندک روزهایی که برایت باقی مانده، بالاخره فانی هستی.

زمان خردمند نیست، خِرَد هوشمند نیست. من هنوز هم ممکن است مغلوب بشوم؛ او مغلوبم کرد.

این بار محکم‌تر روی قلبم فشار داد و بعد آه کشید. «آدمایی که ناخودآگاه مهربونند، از روی غریزه مهربونند؛ نه این‌که به زور مهربون باشند

ما هر دو درهم‌شکسته‌ایم و خُرد شده‌ایم؛ تهی هستیم و تنها. ما فقط نزدِ آنان که دوست داریم باقی می‌مانیم؛

پیچیدگیِ امور باید دست‌آویزِ شما باشد برای انفعال

وقتی هیچ‌کسی نمی‌خواد بجنگه، پیروزی‌ای هم در کار نیست!

«فقط یک ثانیه بود. یک ثانیه دست‌هات رو لمس کردم، ولی اون یک ثانیه حالا مُرده؛ نه می‌شه دیدش و نه شنیدش و نه دیگه حسش کرد. این ثانیه هم رفت، این لحظه‌ای هم که من کنارت نشستم و حرف زدم رفت. مُرده. بگذار بمیره.»

آگاهی جانشینِ نبوغ نیست و صرفاً شتاب‌دهندهٔ آن است

می‌گویند ذهنِ آدمی درد را نمی‌تواند به خاطر بسپرد؛ من می‌گویم اهمیتِ چندانی ندارد، زیرا حتا اگر حسِ جسمانی از میان برود خاطرهٔ ما از وحشتِ پیرامونش نقص ندارد.

ذهن همان چیزی است که در زمان سفر می‌کند و تن جایی برای خود می‌پوسد

پیچیدگیِ امور باید دست‌آویزِ شما باشد برای انفعال. شعارِ باشگاهِ کرونوس همیشه این بوده

ما چیزهایی دیده‌ایم که بشر نامی بر آن‌ها نگذاشته. ما، من و تو، یاد گرفته‌ایم به زبانِ خونریزی و خشونت حرف بزنیم؛ کلمه دیگر ژرف نیست، موسیقی دیگر چیزی نیست مگر صدایی مجوف و تهی، لبخندِ غریبه‌ها دروغین است. ما باید حرف بزنیم و شهامتش را نداریم و نمی‌توانیم حرف بزنیم، مگر آن‌که در گِل و لای باشیم و در میانِ عربدهٔ مردان.

شاید منظرهٔ لباسِ کودکی که انفجار به آسمان پرتش کرده و بعد روی شومینه‌ای افتاده کافی باشد تا چیزی در روحت بجنبد که هیچ نامی ندارد، یا شاید مادری که دخترش را نمی‌یابد، یا چهرهٔ افرادی که بی‌خانمان شده‌اند و صورتِ خود را به پنجرهٔ قطارِ در حالِ گذران چسبانده‌اند. این چیزها مرگِ روح است با یک هزار جراحت.

مرگ ترسِ چندانی در آدمی برنمی‌انگیزد؛ مرگ بر چیزی اثر نمی‌کند مگر تن. ذهن منشأ کیستیِ ماست و ذهن است که مصمم به کشتن است.

زمان تسکین‌دهندهٔ همه چیزه. بعد از مدتی، آدم به یک‌جور خُنثایی و آرامش می‌رسه؛ زمان لبه‌های تیز رو سنباده می‌زنه. کم‌کم به خاطرِ تکرار و تکرارِ بی‌پایان درک می‌کنی که فلان تحقیر چیزِ خاصی هم نبود یا بهمان عشق فقط خیالاتِ خام بوده.