بریده‌هایی از کتاب مرغ مگس خوار

این عادت دور نریختن هیچ‌چیزی، گویی با نگه داشتن یادگاری‌های بیهوده، بخشی از جوانی از دست‌رفته‌مان را حفظ می‌کنیم.

فراموش کردن رؤیاهای کودکی آسان است، فقط کافی است دیگر به آن‌ها فکر نکنیم.

گاهی تمام عمر باید تاوان یک انتخاب را پس بدهیم

وقتی کلمات ناتوان‌اند باید وارد عمل شد.

اگر چیزی را در کودکی کمبود داشته باشی تا ابد هم کمبود خواهی داشت. به قول معروف: کسی که در خانهٔ پدری‌اش به اندازهٔ کافی غذا نخورده باشد، هیچ‌وقت سیر نخواهد شد.

می‌توان اتاق را عوض کرد، می‌توان محله، شهر یا کشور را عوض کرد، اما اندوه و رنج را همه‌جا با خود می‌بریم.

پیش‌روی شما سال‌های شکوهمند و پرافتخاری قرار دارد، به شرط اینکه آن را بخواهید. پس با دل‌وجرئت به پیش بروید.

او را خوب درک می‌کند. خودش هم یک بازماندهٔ تنهایی است. او هم خلأ و سکوت را می‌فهمد. آپارتمان‌هایی که در آن‌ها گم می‌شویم چون کسی را نداریم که با او حرف بزنیم. اضطرابی که با فرارسیدن شب خفه‌مان می‌کند. آشفتگی و تشویشی که صبح‌ها وقتی تنها از خواب بیدار می‌شویم به سراغمان می‌آید. دل‌شورهٔ آخر هفته‌ها و روزهای تعطیل که چیزی جز پیوستگی روزهای بلند تنهایی نیستند و در آن‌ها فقط زمان را می‌کُشیم چون نمی‌توانیم خودمان را بکشیم. این احساس که زمان مثل دانه‌های شن از میان انگشتانمان سُر می‌خورد. مثل قطاری که نمی‌خواستیم سوارش شویم و حالا نمی‌توانیم آن را متوقف کنیم.