بریده‌هایی از کتاب چه وقت؟ اقدام درست در زمان درست

جریان چیست؟ پاسخ به محافظان ذهن ما بازمی‌گردد که از دژ شناختی‌مان نگهبانی می‌کنند. در اکثر ما انسان‌ها، صبح زمانی است که نگهبانان در اوج هشیاری قرار دارند و آماده‌اند تا هر مهاجمی را دفع کنند. این هشیاری (که اغلب «کنترل بازدارنده» نامیده می‌شود) به مغز ما کمک می‌کند تا با حذف حواس‌پرتی‌ها به حل مسائل تحلیلی بپردازد. (۲۲) اما مسائل ادراکی از نوع دیگری هستند. آن‌ها به هشیاری کمتر و بازدارندگی کمتری نیاز دارند. «درخشش آگاهی» بیشتر زمانی اتفاق می‌افتد که نگهبانان تعطیل شده باشند. در این لحظات آزاد، چند حواس‌پرتی ساده به ما در درک ارتباطاتی کمک می‌کنند که با فعال بودن فیلترهای مغزی از قلم می‌اندازیم. فقدان کنترل بازدارنده برای مسائل تحلیلی بد است، اما برای مسائل ادراکی مفید هم هست.

اولاً، توانایی شناختی ما در طول روز ثابت نیست. در طول تقریباً شانزده ساعت بیداری، این توانایی تغییر می‌کند و این تغییر معمولاً منظم و قابل‌پیش‌بینی است. ما در برخی از ساعات روز باهوش‌تر، سریع‌تر، کسل‌تر، کندتر، خلاق‌تر یا با خلاقیت کمتری نسبت به باقی ساعات هستیم.

صبح‌ها و در بازهٔ اوج، اکثر ما در مسائل لیندایی موفق‌تر هستیم؛ منظور کارهای تحلیلی است که به هشیاری، دقت و تمرکز نیاز دارد. اواخر روز و در بازهٔ احیا، اکثراً در مسائل سکه‌ای موفق‌تر هستیم؛ یعنی کارهای ادراکی‌ای که نیازمند بازدارندگی و ارادهٔ کمتر است (افت میان روز به کار خاصی نمی‌آید و این مسئله را در فصل بعد توضیح می‌دهم).