بریده‌هایی از کتاب ابری به شکل انبه

گمان کنم دارم بزرگ می‌شوم.

تصمیم می‌گیرم امتحان کنم. می‌خواهم آن‌قدر عادی باشم که هر وقت مردم توی فرهنگ لغتشان دنبال کلمهٔ عادی می‌گردند، جلویش اسم من را ببینند.

«می‌دونی سندروم بچهٔ وسطی چیه؟» سرم را تکان می‌دهم. از هر چیزی که با سندروم شروع بشود اصلاً خوشم نمی‌آید. یک‌دفعه صدایش دوباره مهربان می‌شود. «بذار ببینم چطوری می‌تونم برات توضیح بدم. بچه‌های وسطی موقعیت خوبی توی خانواده ندارن. نه مزیت‌های بچهٔ اول بودن رو می‌گیرن، نه توجه خاصی که خانواده‌ها به بچه‌های آخر می‌کنن. می‌فهمی چی می‌گم؟»

دیوانه بودن او چیزی از دیوانگی من کم نمی‌کند.

می‌خواهم آن‌قدر عادی باشم که هر وقت مردم توی فرهنگ لغتشان دنبال کلمهٔ عادی می‌گردند، جلویش اسم من را ببینند.

سعی می‌کنم بخوابم و جایی پسِ ذهنم فکر می‌کنم: صبر کن، قبل از اینکه بخوابم باید قرص‌های انبه رو بدم. حالا بالاخره یادم آمده، اما چه فایده که دیگر دیر شده.