بریده‌هایی از کتاب تماشایی

گیرم که بمانیم بر آن پیمان هم گیرم برویم تشنه در میدان هم دینی دارد حسین بر گردن ما دینی که ادا نمی‌شود با جان هم

من آن نهال انارم به سبزی‌ام منگر که تازه قصّه‌ی خون جگر شروع شده

مرگ هم آن‌چنان‌که فکر می‌کنی مرگ نیست مرگ ادامه‌ی همین شادی و غم است غم مخور سادگی مکن زنده‌زنده مردگی مکن

گفتی که چگونه می‌توان شاعر شد؟ با خویش دلی شکسته داری یا نه؟

عمر آینه‌ی عذاب شد بعداز تو دل‌تنگی ما کتاب شد بعداز تو ای گرم‌ترین سلام دنیا! برگرد سرما سر ما خراب شد بعداز تو

از گلوی دشمنانت تیغ اگر برداشتی لااقل آن را به قلب دوستان خود مزن

میدان تضادهاست، سرگردان است در سایه‌ی سرد برج‌ها پنهان است هرچند که بسیار در آن زیسته‌ام شهری که نمی‌شناسمش تهران است

برخیز! نبینم که سرت پایین است برخیز و بجنگ! راه دریا این است از رو مرو ای رود، مدارا کن باز هرچند که با تو صخره سرسنگین است

غم مخور سادگی مکن زنده‌زنده مردگی مکن

هنگام حساب نیست، بردار و ببخش فارغ شو از آن ثروت بسیار و ببخش چون حضرت آفتاب باش ای باران! آن چرتکه را کنار بگذار و ببخش

ای عابر لحظه‌های تب، ای خورشید ای عاشق بااصل‌ونسب، ای خورشید جاروی تو نور است و پیام‌آور صبح ای رفتگر کوچه‌ی شب، ای خورشید

ای ناب‌ترین صبح خداوند! بیا ای نور دریچه‌های پیوند! بیا آن آینه‌های صاف را یادت هست؟ آن آینه‌ها خاک گرفتند بیا

شایع شده ‌است بی‌بهاری در شهر دل‌های اداری و اجاری در شهر پیداست که جای حرف حق، پنبه پُر است در گوش جنازه‌های جاری در شهر

خدایا حکمت دل‌بستنم را دیر فهمیدم مقدّر کرده بودی دل‌بریدن را بیاموزم

با خود بنشین و صحبتی داشته باش اشکی بفشان طراوتی داشته باش این شاخه به آن شاخه پریدن تا کی؟ گاهی قفسی، فراغتی داشته باش

ای عشق! به جسم خسته جانی بفرست تنگ است جهان ما جهانی بفرست ما خاک به‌اندازه‌ی مردن داریم تا زنده شویم آسمانی بفرست

او بود و حساب دین و دینار خودش دینی که فروخت کنج بازار خودش هنگام نبرد، آخر از جا برخاست پیکار نه! می‌رفت پی کار خودش!

برخیز! نبینم که سرت پایین است برخیز و بجنگ! راه دریا این است از رو مرو ای رود، مدارا کن باز هرچند که با تو صخره سرسنگین است

رها خواهم شد از دنیا که چون زندانِ تودرتوست عسل شیرینی آزادی از سلّولهای کوچک کندوست

نرسیدیم به‌هم، قصّه‌ی طولانی ما شده قربانی کوته‌نظری‌های قدیم