بریده‌هایی از کتاب مدرسه... است، لطفا جای خالی را پر کنید؛ جلد اول

اصلاً چه‌جور آدمی هستین؟ ذاتتون چه جوریه؟ آدم خوب و محترمی هستین؟ ازنظر کی؟ ازنظر خودتون؟ ازنظر مامان و باباتون؟ ازنظر خواهر و برادرتون؟

معلما می‌خوان شکستم بدن؛ ولی من شکست‌ناپذیرم

: قوانین برای شکسته‌شدنه

داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از مدرسه، تاریکه. کلاً تاریکِ تاریکه. زندگی منم اون روزا خیلی تاریک بود.

قانون‌شکنیِ خالی کافی نبود.

قوانین برای همه نیست.

تا برگشتم، محکم خوردم به میلر (در آینده وقتی امکان نصب چشم پشت سر به‌وجود بیاد، من حتماً اولین کسی می‌شم که این کارو می‌کنه

می‌بینین چی می‌گم؟ تازه، اگه اینکه می‌گن یه تصویر بیشتر از هزار تا کلمه می‌ارزه، درست باشه، احتمالاً لیو از هرچی آدم می‌شناسم، پرحرف‌تره. فقط کافیه بدونین چطوری بهش گوش کنین. خلاصه‌ش اینکه لیو بی‌حرف بهترین دوست منه؛ چه تو هیلز ویلج و چه تو جاهای دیگه. البته قبل از اینکه این‌قدر هندونه بدم زیر بغلش که از در نتونه بیاد تو، باید بگم لقب «بهترین دوست من» چندان طرف‌داری هم نداره به اون صورت. راستش من از اونایی نیستم که بشه بهشون گفت «محبوب». تو هر فرهنگ لغتی هم نگاه کنین، فرقی نداره! حالا رسیدیم به اتفاق بعدیِ اون روز.

فقط یه جو همت و یه تُن جرئت می‌خواست. شایدم دو تُن.

هروقت فکر می‌کنه من ناامید شده‌م، همینو بهم می‌گه: «کم نیار. شجاع باش.»

«قوانین برای شکسته‌شدن به‌وجود آمده‌اند!»

آدما همه‌ش می‌گن بزرگ‌شدن خیلی خوبه؛ ولی تنها چیزی که من می‌دیدم، قانونای بیشتر و بکن‌نکنای دائمی بزرگ‌ترا بود.

نگفتن کل حقیقت، با دروغ‌گفتن فرق داره.

لیوی خاموش، خاموش کرد، رفت.

: قوانین برای شکسته‌شدنه

تا اینکه آقای دوایت بهم گفت: «بکش دستی رو پسر جون!

این روزا دقیقاً همون موقعی‌ان که ساعتا رو یه ساعت می‌کشن عقب: داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از

«قوانین برای شکسته‌شدن به‌وجود آمده‌اند!»

قوانین برای همه نیست

معلما می‌خوان شکستم بدن؛ ولی من شکست‌ناپذیرم

داری می‌ری مدرسه، تاریکه؛ داری می‌آی از مدرسه، تاریکه. کلاً تاریکِ تاریکه. زندگی منم اون روزا خیلی تاریک بود.

آدما همه‌ش می‌گن بزرگ‌شدن خیلی خوبه؛ ولی تنها چیزی که من می‌دیدم، قانونای بیشتر و بکن‌نکنای دائمی بزرگ‌ترا بود.

«زنتان زشت و از آن بدترتر دخترتان، داستانتان چرند است ای فلان و بهمان، افتضاح است این فضا و این کلام و این زبان، بای بایی بر شماها، ما که رفتیم زین جهان!»

مامانم همیشه تنها آدمِ واقعی بود که می‌تونستم بهش اعتماد کنم.