بریده‌هایی از کتاب سیاه‌مست سایه‌ی تاک

بی‌تو یقینِ مؤمنِ من گردِ شک گرفت

چنانم که با من کسی هم‌زبان نیست زبانِ مرا، هیچ کس ترجمان نیست کسی این‌چنین کولیانه که من؟ کو؟ چنانم که هرگز کسی آن‌چنان نیست خودم هم ندیدم خودم را، کجایم؟ تو گویی که از من نشان در جهان نیست نشان در جهان نیست از من، درست است جهان، جایگاهِ منِ بی‌نشان نیست

از من چه به جا مانده به جز هیچ و به جز پوچ؟ آتش بزن ای عشق، به بودم، به نبودم مانندِ پرِ کاه که بادش ببرد آه بی تو چه امیدی به فرازم، به فرودم؟ دیری‌ست که دل داده‌ام ای عشق به دستت هرچند برایِ تو و تسبیحِ تو زودم سرشار شد از آمد و رفتِ تو به گرمی اوقاتِ غریبانهٔ بدرود و درودم تعریفِ من از عمر، تویی اوّل و آخر من با توام و بی‌خبر از حدّ و حدودم من با توام ای عشق، بگو با ملک‌المُوت وارد نشود تا نرسد اذنِ ورودم

بَدی! چگونه‌ات از نیک نامه بنویسم شَبی! چگونه‌ات آیینهٔ سحر بدهم؟ فرار می‌کنی از خود چنین که بی‌روحی تو را به آینه- پلکی- نشان اگر بدهم چه شد، عوض شدی ای شاعرِ بلندنظر! چگونه‌ات خبر از عامی دگر بدهم؟ چگونه‌ات خبر از سالکانِ صادقِ صبح چگونه‌ات خبر از سیر، از سفر بدهم؟

امسال دارِ قالیِ ما بی‌شکوفه ماند

به غیرِ دینِ محمّد جهان نخواهد یافت در این سراچهٔ کهنه، پدیده‌ای تازه محمّدی و محامِد، ورای طورِ صفات محمّدی و خِصالِ حمیده‌ای تازه محمّدی و کمالی که هیچ کال نبود محمّدی و رسولِ رسیده‌ای تازه محمّدی که به رؤیت، میانِ آن همه شب اشاره کرد به صبحِ دمیده‌ای تازه

آسمان با زمین چه می‌گوید؟ چشم‌هایش دوباره گریان است می‌کند گریه تا بروید گل از زمینی که باز خندان است

به گردن دل من این قصیدهٔ بی‌تاب که من خموشم و او در فغان و در غوغاست

زبان ناطقه در شرح درد من لال است چگونه باز بگویم، سکوت من گویاست

تو شاعری نه! شعرِ شعری تو شعری که از پیرار و پار آمد شعری که از پیرار و پار امّا نو بود و نوتر نونوار آمد شعری که مثلِ طبلهٔ نقّاش پُرنقش بود و پُرنگار آمد شعری که از سمت چگور و چنگ از ناحیه‌یْ تنبور و تار آمد شعری که اصل و نسب ما با اوست شعری که با ایل و تبار آمد

ما را کدام حادثه در انتظار بود؟!