بریده‌هایی از کتاب کتاب‌بازها؛ جلد دوم

امیلی پرسید: «اینجا همون قسمت مرکزی سان‌فرانسیسکو نیست؟» راهنما گفت: «خودشه.» مرکز سان‌فرانسیسکو پر بود از آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های عظیم. خیلی عجیب بود که فکر کنی زمانی به جای آن ساختمان‌ها فقط آب بوده. یک‌جورهایی سست بودند. انگار آب می‌توانست برگردد و نفوذ کند به جایی که بهش تعلق داشت

سوختگی به او یادآوری می‌کرد هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی.

اینکه ما در برابر ناملایمات چطوری رفتار می‌کنیم مشخص می‌کنه که ما چه‌جور آدمی هستیم؛

«این‌جور که توی ویکی‌پدیا نوشته، تقریباً پنجاه‌تا کشتی زیر سان‌فرانسیسکو مدفون شده. از دورهٔ تبِ طلا.»

جنوبی رفتند؛ توی ماشین، خانهٔ کوچک در چمن‌زار گوش می‌کردند و امیلی پیش خودش خیال می‌کرد دارند با واگن سرپوشیدهٔ کوچکشان به غرب می‌روند. برای آن سفر طولانی و خسته‌کننده، خیال‌بافی مناسبی به نظر می‌رسید.

اگر جیمز و امیلی کنار هم می‌ایستادند و دست‌هایشان را دراز می‌کردند، اندازهٔ طولش می‌شد و خیلی هم باریک بود. عرضش تقریباً اندازهٔ شانه‌های امیلی بود.

اسکلهٔ خیابان هاید لنگر انداخته بود

عرضش تقریباً اندازهٔ شانه‌های امیلی بود. امیلی نمی‌توانست تصور کند که این قطعه قبلاً بخشی از یک کشتی بزرگ بوده.

هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی

شما نمی‌توانید نتیجه را کنترل کنید. نتیجهٔ هیچ‌کاری را، چه جست‌وجوی گنج باشد چه چیزهای دیگر مثل دوستی یا مخاطرات کاری. تنها چیزی که شما می‌توانید کنترلش کنید خودتان هستید. کنش‌ها و واکنش‌های شما تعیین‌کنندهٔ مسیرتان هستند. آیا راهتان جادویی و شادی‌بخش خواهد بود یا ترسناک؟ آیا شما قربانی بازی می‌شوید یا قهرمانش؟ همه‌اش به خودتان بستگی دارد.

مثبت فکر کن، اون‌وقت همه‌چی درست می‌شه

بعضی وقت‌ها جالب بود که روی حساب سن‌وسالت رفتار نکنی.

مثبت فکر کن، اون‌وقت همه‌چی درست می‌شه.

یک چیز معمولی این قابلیت را دارد یک چیز بی‌نظیر توی خودش داشته باشد

یا خودت انتخاب می‌کنی و یا دنیا برایت انتخاب می‌کند.

آقای گریس‌ولد گفت: «من هالیستر رو می‌شناسم. به این قضیه مثل یه چالش نگاه می‌کنه و قوی‌تر و مهربون‌تر و دلسوزتر از قبل برمی‌گرده. بعضی‌ها می‌ذارن سختی‌ها و شکست‌ها از پا درشون بیارن، ولی هالیستر این‌جوری نیست.»

پس آنجا بودنش زیاد هم عجیب نبود؛ ولی خب آدم وقتی معلم‌ها را جایی بیرون از زیستگاه طبیعی‌شان می‌بیند، غافلگیر می‌شود؛

تنها چیزی که شما می‌توانید کنترلش کنید خودتان هستید

هرچیزی که ما با علاقه و کنجکاوی دنبالش برویم می‌تواند ما را درمان کند.

هیچ سؤالی احمقانه نیست، فقط بعضی سؤال‌ها نسنجیده‌ان

اصلاً من که می‌گم همهٔ آدم‌ها باید یه تکونی به خودشون بدن، بقچه‌بندیلشون رو بردارن و برن دنبال ماجراجویی. نظر من که اینه.

آقای گریس‌ولد گفت: «خودت رو دست‌کم نگیر. تجربه به من ثابت کرده ایده‌هایی که فکر می‌کردم از همه افتضاح‌تر و مسخره‌ترن تبدیل شدن به بزرگ‌ترین موفقیت‌هام.»

به همهٔ چیزهای مورد علاقه‌اش توی کتاب‌فروشی فکر کرد. مبل بنفش که وقتی تویش فرو می‌رفت و کتاب می‌خواند، انگار قشنگ او را بغل می‌گرفت. آن بالش کوچک شکل گربه که هالیستر گذاشته بود بالای یکی از قفسه‌ها و بعضی‌ها فکر می‌کردند گربهٔ واقعی است. دفتر مهمان‌ها که نویسنده‌هایی که به آنجا سر می‌زدند امضایش می‌کردند. چوب‌الفی که شکل هِرب کان بود و امیلی و جیمز جایش را لای کتاب‌ها عوض می‌کردند تا مشتری‌ها را غافلگیر کنند.

آدم وقتی معلم‌ها را جایی بیرون از زیستگاه طبیعی‌شان می‌بیند، غافلگیر می‌شود

هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی.

اینکه ما در برابر ناملایمات چطوری رفتار می‌کنیم مشخص می‌کنه که ما چه‌جور آدمی هستیم

هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی.

شما نمی‌توانید نتیجه را کنترل کنید.

هر روز با کارهایی که می‌کنیم و حرف‌هایی که می‌زنیم داریم داستانمون رو می‌نویسیم و اگه توی یکی از فصل‌ها اتفاق‌های بدی برام بیفته، این خودمم که تعیین می‌کنم داستان چطور پیش بره

«طلا فرصتی بود برای از نو شروع کردن، تبدیل شدن به دیگری و خود را ساختن. استعاره‌ای از امید.»