بریده‌هایی از کتاب تو

در کتاب‌فروشی کار کنید تا بفهمید بیشترِ مردمِ این جهان از چیزی که هستند احساسِ گناه می‌کنند.

«یه مهمونی دعوتم. می‌خوای بیای؟»

ما برای نوجوان‌بودن زیادی پیریم.

چقدر حیف است که آدم از چیزی که ندارد آن‌قدر برآشفته باشد که چیزهایی را که دارد اصلاً به حساب نیاورد

من درحال حاضر خیلی دوست دارم کسی را کتک بزنم

بیشترِ مردمِ این جهان از چیزی که هستند احساسِ گناه می‌کنند.

چگونه است که خشم من نسبت‌به تو همیشه به عشق تبدیل می‌شود؟

راستش اصلاً با این ایدهٔ عهد دقیانوسی موافق نیستم. من آدم خودمم

کارکردن با این گوشی دیگر کافی است. این دستگاه تو را می‌کُشد، نفست را هدر می‌دهد و انگشتانت را فلج می‌کند.

«من همین حس رو درمورد فروشگاه کتاب دارم. اونجا قدم می‌زنم و حس می‌کنم تمام دنیا اونجاست، مهم‌ترین داستان‌ها درطول زمان

امان از دخترها. چیزی حدود ۵۲ ایمیل لازم است تا ساده‌ترین مسئله را بفهمید.

عوضی‌ها همیشه وقتی جهان نظمِ خودش را بازمی‌یابد و مجبورند بابت کارهای بزدلانه، پر از تظاهر و بدون عشقِ خود جواب پس بدهند، آشفته می‌شوند.

«شانزده قرن و هشت سال نوری» منتظر می‌مانم

همه می‌خواهند همه‌چیز را همین حالا به دست بیاورند، اما تو «با آن دست‌های کوچکت» می‌توانی صبر کنی.

اگر ده ثانیه به چشمانِ کسی نگاه کنید، یا او را می‌ترسانید یا دلش را می‌برید

«چه عوضی بود، نه؟» «هممم، شاید فقط حالش میزون نبود.»

دفترچه‌یادداشتی بیرون می‌کشد و من آرزو می‌کنم دارو مغزم را بی‌حس کند. من ازآن دفترچه‌یادداشت یا آن خودکار خوشم نمی‌آید و شروع می‌شود.

چیزی تحت عنوان "قفس پرواز" وجود نداره. فقط یه چیز هست که از قفس کوچیکی که پرنده نمی‌تونه توی اون پرواز کنه بی‌رحمانه‌تره، و اون قفس بزرگیه که باعث می‌شه پرنده فکر کنه می‌تونه پرواز کنه.

«تو نمی‌تونی کسی رو که نمی‌خواد نجات پیدا کنه نجات بدی.»

مشکل کتاب‌ها این است که تمام می‌شوند. فریبت می‌دهند. تا اعماق فرومی‌روی و مالکیت‌ها و روابطِ خود در دنیا را جلوی در رها می‌کنی و از درون خوشت می‌آید و مالکیت‌ها یا روابطتت را نمی‌خواهی و سپس، کتاب دود می‌شود و به هوا می‌رود. ورق می‌زنی و چیزی نیست

معلم بهداشت مدرسهٔ دبیرستانم می‌گفت اگر ده ثانیه به چشمانِ کسی نگاه کنید، یا او را می‌ترسانید یا دلش را می‌برید.

باید آن‌قدر آدم‌ها را نادیده بگیری که سر عقل بیایند، به‌خصوص بچه‌پول‌دارهای لوس را.

باوجود این، لعنت به والدینش. اگر نمی‌توانید عشق بی‌قیدوشرط نثار کنید، بچه‌دار نشوید.

من از آن آدم‌های عوضیِ دل‌رحم نیستم که هیچ‌وقت جرئتِ در لحظه زندگی کردن را ندارند. من برای زندگی زندگی می‌کنم،

بله، می‌فهمم ما برای مصاحبت آفریده شده‌ایم. خداوند به ما کلمات را هدیه داده است. باید صحبت کنیم. باید گوش بدهیم

«همه همیشه دارن تلاش می‌کنن بهتر بشن، دوسه کیلو وزن کم کنن، پنج تا کتاب بخونن، برن موزه، یه صفحهٔ موسیقیِ کلاسیک بخرن و بهش گوش بدن و دوستش داشته باشن. اما کاری که درواقع دلشون می‌خواد انجام بدن، اینه که دونات بخورن، مجله بخونن، و آلبوم پاپ بخرن. و کتاب؟ گور پدر کتاب. به‌جاش دستگاه کیندل رو می‌خرن.

آن‌قدر برای دیدنت هیجان‌زده‌ام که اصلاً جهان برایم وجود ندارد.

افرادی که در انتهای نظامِ سلسله‌مراتبی قرار دارند تشنهٔ ارتباط با افرادِ دیگر می‌شوند.

مشکل کتاب‌ها این است که تمام می‌شوند. فریبت می‌دهند. تا اعماق فرومی‌روی و مالکیت‌ها و روابطِ خود در دنیا را جلوی در رها می‌کنی و از درون خوشت می‌آید و مالکیت‌ها یا روابطتت را نمی‌خواهی و سپس، کتاب دود می‌شود و به هوا می‌رود.

اگر تو اول به دنیا می‌آمدی، شاید ادامهٔ کسب‌وکارِ خانوادگی جزو انتخاب‌هایت می‌بود. اما تو فرزند وسط بودی و در مدرسه کارت را به‌خوبی انجام دادی و در تمام زندگی‌ات به تو برچسب «امید خانواده» زده شد؛ کسی که می‌تواند از این شرایط فرار کند.