بریده‌هایی از کتاب لیلی آذر

خسته در فکر شام ساده‌ای‌ام، در هیاهوی آشپزخانه روی میزی نَشُسته مانده هنوز، استکان‌های چای صبحانه من زن زندگی نخواهم شد، تو ولی مرد زندگی هستی سرِ سنگین دردهای مرا می‌گذاری همیشه بر شانه

حلول کرده زنی در عروق عاشق من امشب زنی که نقش نخست هزار قصّه غمگین بود

زندگی اندوهگین‌تر از غم سهراب شد آه! حتّی نوشدارو چاره دردم نبود سال‌ها پیغمبری کردم ولی مانند نوح در صف یاران من طفلی که پروردم نبود

ستاره‌ای ناشناخته‌ام که سوخت و بادهای کیهانی غبارش را پراکندند در خالیِ میان کهکشان‌ها این نقطه روشن از میلیاردها سال پیش خاموش است

کجاست روشنی آن چراغ بغدادی؟ که می‌رساندم از آن شام بی‌ستاره به یار

تا به حال از آشنایی‌ها ندیدم جز جدایی مانده‌ام عبرت نمی‌گیرم چرا از اشتباهم

عشق شاید انتظار دیدنت در هر خیابان است جستجویت بین آدم‌های تنها پشت فرمان است با خیال اینکه می‌آیی به استقبال من با چتر لذّت این روزهایم، راه رفتن زیر باران است دست‌هایت را رها کردم مگر آزادتر باشم بی‌خبر بودم دل خودخواه من پیشت گروگان است از مرور خاطراتم خنده می‌پاشد به لب‌هایم گرچه این یادآوری‌ها قصّه زخم و نمکدان است زنده‌ام مانند دلقک‌ماهی سرخی که افتاده‌ست با تنی مجروح در دریاچه‌ای که حوض سلطان است آه! با امّید می‌گویم به خود شاید خودت باشی هر که را از دور می‌بینم که چشمانش درخشان است

من نمی‌گویم که آزادم کن امّا هر نگهبانی لااقل لیوان آبی می‌دهد زندانی خود را

خواستم تنها عبادتگاه من باشی ولی افسوس مسجد جامع! دعا کن گاه‌گاهی بانی خود را

سخت چون چاقوی کُندی می‌فشاری بر گلویم دست آخر ای غم! یا رها کن یا بکُش قربانی خود را

آن کس که رفت با همه برگ و بار من آورده است شاخه‌گلی بر مزار من با یک دلیل ساده دلم را شکست داد حتّی سلاح گریه نیامد به کار من یادم نرفته است چه آورد بر سرم می‌ریخت بافه‌بافه به هر جا بهار من چون روزنامه‌ای شده بودم به دست باد یک شهر پر شد از خبر انتشار من خواندند روی نیمکت پارک‌های عصر مردم چه‌ها از آن همه قول و قرار من بر صندلی گذشت، چهل سال عمرشان خواندند تا گزارشی از انتظار من

آن‌قدر سنگین است اندوهم که انگار من مصرم و جان داده بر دستم عزیزی باور نمی‌کردم تو ای باد بهاری پاییز را پای درختانم بریزی دیگر نیا، از جنگلی که عاشقت بود چیزی نمی‌بینی به جز دود غلیظی

نخواهد دید هرگز لانه سیمرغ را گنجشک غم‌انگیز است هدهد جان! بخوان افسانه‌ای دیگر

از خود نشان ندادم و از خود نشان نداد حتّی اشاره‌ای که بدانم مرا هنوز...

کدام عشق؟ که حتّی نداشت در خاطر کتابخانه این شهر، ویس و رامین را

نیاز نیست به تعبیر، گفت می‌آیی که خواب دیده‌ام این بار ابن‌سیرین را

من سلیمان بودم و دنیا به فرمانم ولی بی تو افتاده‌ست زیر پای مردم، قالی‌ام

دربه‌در عمری صدایش کردم و پاسخ نداد دارد آیا عشق غیر از عشق نام دیگری؟