بریده‌هایی از کتاب هیاهو

تویی پیداتر از پیدا نمی‌یابیم پیدا را چرا مانندِ ماهی‌ها نمی‌بینیم دریا را نشانت می‌دهد جنگل، بیابان، رود، کوهستان گمانم یک نفر آیینه‌کاری کرده دنیا را نسیمی می‌وزد وقتِ اذان از دورهای دور به‌آرامی نوازش می‌کند پلک سحرها را تجلّی می‌کند حتّی همین بیدِ حیاطِ ما اگر من هم بلد باشم تکلّم‌های موسی را تویی روشن‌ترین مضمونِ بکرِ دفترِ هستی ولی از زودیابی‌ها نفهمیدیم معنا را

وقتی‌که می‌بینم جهان رنگِ عدم دارد لبخندهای گل برایم بوی غم دارد

در تنِ فرسوده‌ام امّید رفتن مانده است شوقِ پروازم ولی در بندِ قابِ کهنه‌ای درسِ عبرت بودم و از من کسی یادی نکرد خاک خوردم سال‌ها مثل کتابِ کهنه‌ای

سال‌ها پختم شبیه کوزه‌ای در کوره‌ای از ترک‌خوردن ندارم بعد از این دل‌شوره‌ای درد دارم، مثل تاکی پیر می‌پیچم به خویش آن‌قدر مَردم که از چشمم نریزد غوره‌ای زندگی در سرگذشتم دشمنی سرسخت بود من ولی با سختی از خود ساختم اسطوره‌ای مانده‌ام چشم‌انتظارِ اشتباهِ عابری کلبه‌ای متروکه هستم در دلِ ده‌کوره‌ای عاقبت از غار خود یک صبح بیرون می‌زنم شاید از سوی خودم آورده باشم سوره‌ای