بریده‌هایی از کتاب داس مرگ

«من اینو می‌دونم، تو اینو می‌دونی اما مردم هر چیزی که دلشون بخواد رو باور می‌کنن.»

متولد شدن به معنای حکم مرگ است

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست.

آدمیزادها ذاتاً درنده هستن.

«یه بار عذرخواهی کافیه. مخصوصاً وقتی از ته قلبت باشه.»

آیا جهانی بدون مرگ، همه را با هم غریبه می‌کند؟

وقت مردن همهٔ دنیا فامیل آدم می‌شوند.

بزرگترین آرزوی من برای بشریت، صلح، آرامش و شادمانی نیست. این است که هر بار شاهد مرگ کس دیگری هستیم، همچنان بخش کوچکی از وجود همهٔ ما هم بمیرد. چون تنها رنج همدلی است که ما را انسان نگه می‌دارد. اگر آن را از دست بدهیم، هیچ خدایی نمی‌تواند به دادمان برسد.

او عهد سکوت بسته بود.

واسه مدرسه دربارهٔ فارادِی تحقیق کردم.

همون لحظه‌ای که مرگ رو شکست دادیم، از طبیعت خارج شدیم

با اینکه قفسش از طلا بود اما به هر حال در قفسی گرفتار شده بود.

«دنیا دوست داره از کسانی که رفتار زشت دارن ستاره بسازه.»

به نظر من، همه بی‌گناه هستند؛ حتی گناهکاران. همهٔ آدم‌ها گناهانی دارند و با این‌حال، همه‌شان خاطره‌ای از معصومیت کودکی را به یاد دارند، فرقی نمی‌کند چند لایه زندگی دورِ آن پیچیده باشد. انسانیت، بی‌گناه است؛ انسانیت، گناهکار است و هر دو، حقایقی غیرقابل انکارند.

فریاد زد: «تو یه هیولایی! بدترین نوع هیولا، چون فقط نمی‌کُشی بقیه رو هم به قاتل‌هایی مثل خودت تبدیل می‌کنی.» «دیدگاهت ایراد داره. طعمه همیشه شکارچی رو به شکل هیولا می‌بینه. به چشم غزال، شیر یه موجود پلیده. به چشم موش، عقاب تجسم شیطانه.» یک قدم جلوتر آمد، هنوز معاون کشیش را محکم نگه داشته بود. «تو می‌خوای عقاب باشی یا موش، روئَن؟ به آسمون پر می‌کشی یا سرآسیمه فرار می‌کنی؟ چون امروز فقط همین دو گزینه پیشِ روته.»

او اعلام کرده بود: «قراره یه خالهٔ جدید داشته باشی، روئَن. عالی نیست؟» این ماجرا حسابی لج مادر روئَن را درآورده بود

«هیچ‌کدوم از چیزهایی که یاد می‌گیریم بی‌فایده نیستن.»

من سؤال‌های رُک رو دوست دارم. صداقت روح رو نشون می‌دن

شایعه بود که روی راه‌هایی کار می‌کنند که آدم را به دوران نوجوانی برگردانند؛ که به نظر روئَن مسخره بود. چرا آدم عاقل باید دلش بخواهد بیشتر از یک بار نوجوان باشد؟

وقتی سوختنشان را تماشا می‌کرد، فکر کرد: من هیولای هیولاها شده‌م. قصاب شیرها. جلّاد عقاب‌ها. سپس، در حالی که تلاش می‌کرد ردا زیر پایش گیر نکند، از دوزخی که همه‌چیز را در خود می‌سوزاند و هیچ‌چیزی مگر استخوان‌هایی چنان سوخته که هرگز قابل احیاء نبودند از داس گُدارد و پیروانش باقی نمی‌گذاشت، با قدم‌هایی بلند از آنجا دور شد.

خورشید خاموش نشد عصرِ یک روز سرد ماه نوامبر بود

فضای بینشان سنگین شد. خروش تندر از سوی دریا به گوش می‌رسید، حالا خیلی نزدیک‌تر شده بود و صاعقه‌ها درخشان‌تر شده بودند. سیترا پرسید: «حقیقت داره که هفت بار به خاطرش مُردی؟» فارادِی سر تکان داد. «اون هم به خاطر من. برات تعریف کرد، نه؟ خب، خیلی وقت پیش بود.» بیرون، بالاخره باران گرفت، گاهی می‌بارید و گاهی قطع می‌شد. فارادِی گفت: «بارون‌های اینجا رو خیلی دوست دارم. یادم می‌ندازه که بعضی از نیروهای طبیعت رو هرگز نمی‌شه کاملاً مهار کرد. اون‌ها ابدی هستن و این خیلی از نامیرایی بهتره.»

حقیقت داشتن چنین چیزی وحشت‌زده‌ام می‌کند

ما همان موجوداتی نیستیم که در گذشته بودیم. پس اگر دیگر انسان نیستیم، چه هستیم؟

در نهایت، هنر بود که کار خودش را کرد. آن شب، بوم‌ها، رویاهایش را تسخیر کردند. یعنی زندگی در دوران میرایی چطور بوده؟ پر از اشتیاق، هم خوب و هم بد. ترس، به ایمان جان می‌داد. درماندگی به نشاط معنا می‌داد. می‌گویند در آن دوران حتی زمستان‌ها سردتر و تابستان‌ها گرم‌تر بوده‌اند.

امید در سایهٔ ترس، قدرتمندترین نیروی انگیزه‌بخش دنیاست.

گاهی که تحمل بارِ شغلم از توانم خارج می‌شود، برای همهٔ چیزهایی که با شکست دادن مرگ از دست دادیم، تأسف می‌خورم. به مذهب می‌اندیشم و اینکه وقتی ما مُنجی خود و ایزدِ خودمان شدیم، چطور بیشتر باورها ارزش خود را از دست دادند. باور داشتن به پدیده‌ای عظیم‌تر از خودمان، چه حسی داشته؟ پذیرفتن ناتمامی خودمان و چشم دوختن به تصویر کمالی که هرگز نمی‌توانیم به آن برسیم؟ حتماً آرامش‌بخش بوده. حتماً ترسناک بوده. حتماً فکر مردم را از مسایل دنیوی فراتر می‌برده اما انواع شرارت را نیز با آن توجیه می‌کرده‌اند. گاهی به این فکر می‌افتم که آیا مزایای روشنایی ایمان بیشتر از ظلمتی بوده که سوءاستفاده از آن با خود به همراه داشته؟

انگیزه‌ها رو می‌شه به‌راحتی به اسلحه تبدیل کرد.

«آدمیزادها ذاتاً درنده هستن. شاید نیروی تمدن این پدیدهٔ ذاتی رو به‌زور از وجودمون پاک کرده باشه، اما هرگز نمی‌شه کاملاً ازمون جداش کرد.

سیترا ایستاد. نه به خاطر احترام بلکه از ترس