بریده‌هایی از کتاب وقتی که قم تب کرد

اگر بگوید «تشییع‌جنازه‌اش غریبانه بود»، می‌گوییم «به تشییع امام حسن فکر کن،‌ آروم می‌شی.»

تا به حال از نزدیک میت ندیده بودم. توی تمام بیست و هفت سالِ عمرم، مثل همهٔ آدم‌ها فکر می‌کردم از آدمِ مرده باید ترسید اما آن لحظه که اولین میت با کاور بیمارستان آمد توی غسال‌خانه نترسیدم. شاید چون عضو گروه جهادی بودم. یا شاید به خاطر غمی که توی صورتش دیده بودم.

مامان این‌جور وقت‌ها بی‌این‌که با من چشم توی چشم بشود با لبخند می‌گفت «غصه نخوری ها، مطمئن باش قسمتت جای دیگه است سید جان.»

ته‌مانده‌های مقدس سوپ روایت پنجم: مهدی شریفی جانباز شصت درصد بود. از جامانده‌های شیمیایی کربلای ۵. چشم راستش را والفجر ۱۰ داده بود و والفجر ۸ ترکشی آمده بود و درست نشسته بود وسط ریه‌اش. سوپ را قاشق‌قاشق می‌گذاشتم دهانش و او ذره‌ذره خاطره‌هایش را می‌گفت. با خنده گفتم «همین ریه مونده بود که اینم شد سهم کووید ۱۹!» خندید و صبر کرد سرفه‌هایش بند بیاید. بعد گفت «واقعاً هیچ کدوم‌شون به اندازهٔ این یکی اذیتم نکرده.» دکتر شیفت می‌گفت ترکشِ توی ریه، دردِ سرفه‌هایش را چند برابر می‌کند.

نیروهای بیمارستان را که تقسیم کردند، انبار سهم من و مجتبی شد. دمغ شدم. از وقتی با خانمم خداحافظی کرده بودم، فاز خط مقدم و شهادت برداشته بودم و حالا خورده بود توی ذوقم. بین آن همه کار هیجان‌انگیز و خطرناک، من و مجتبی باید الکل‌ها و ماسک‌ها را بسته‌بندی می‌کردیم.

عباس سرش را نزدیک گوشم می‌آورد و می‌گوید «کاش بهشون بگی آبجی که فکر نکنن خیلی پیر شدن.»

پیرمرد چشم‌هاش را دوخت به من. گوشی رنگ و رو رفتهٔ کوچکی را جلو آورد و شمرده‌شمرده گفت «باباجان ببین برق داره؟ دو سه روزه بچه‌هام زنگ نزدن.» با سرفه‌ای راه گلویش را باز کرد و ادامه داد «می‌گم نکنه خاموش شده.» گوشی روشن بود و صدایش روی بلندترین درجه، بدون حتی یک تماس ازدست‌رفته.