بریده‌هایی از کتاب دروغ سوم، سه‌گانه‌ی دوقلوها؛ کتاب سوم

یک کتاب، هرچقدر هم که غم‌انگیز باشد، نمی‌تواند به غم‌انگیزی زندگی باشد.

زندگی بیهودگی مطلق است، پوچی، حماقت، رنج بی‌پایان

من همیشه تنها زندگی کرده‌ام. ـ چرا؟ ـ نمی‌دانم. شاید واسه اینکه هیچ‌کس دوست داشتن را یادم نداد.

آدم تا فکر می‌کند، دیگر نمی‌تواند زندگی را دوست بدارد.

زندگی بیهودگی مطلق است، پوچی، حماقت، رنج بی‌پایان، ابداع یک ناخدا که رذالتش از فهم فراتر می‌رود.

یک کتاب، هرچقدر هم که غم‌انگیز باشد، نمی‌تواند به غم‌انگیزی زندگی باشد.

زندگی‌هایی هست که از غمگین‌ترین کتاب‌ها هم غم‌انگیزترند.

یک کتاب، هرچقدر هم که غم‌انگیز باشد، نمی‌تواند به غم‌انگیزی زندگی باشد.

دانستن همه‌چی از این بهتر است که آدم دائم از خودش سؤال بپرسد.

آن‌وقت‌ها، وقتی رسیدم اینجا، شهر کوچک جذابی بود با دریاچه‌اش، جنگلش، خانه‌های قدیمی کم‌ارتفاعش و پارک‌های بی‌شمارش. حالا، یک بزرگراه دریاچه را قطع کرده، جنگل غارت شده، پارک‌ها ناپدید شده‌اند و ساختمان‌های بلند و تازه، شهر را از ریخت انداخته‌اند. خیابان‌های باریکش تا پیاده‌روها پر شده‌اند از ماشین. جای کافه‌های قدیمی را رستوران‌هایی بی‌سبک یا سلف‌سرویس‌هایی گرفته‌اند که مردم در آنها سریع غذا می‌خورند، گاهی حتی سرپا.