بریده‌هایی از کتاب کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی‌دهد...

ما یک نفر بودیم و آن یک نفر تو بودی... از ما یک نفر، یکی عاشق بود، و آن یک نفر تو نبودی...

پس چرا به هدف نمی‌خورد این گلوله که سال‌هاست در مغزم می‌چرخد...؟ تو که کِشیدی وقتِ رفتن، ماشهٔ تمام تفنگ‌های جهان را رویِ شقیقه‌ام...

باران شیوهٔ جدید گریه‌های من است، همهٔ شهر پاییزها، با من همدردی می‌کنند...

چه فرق می‌کند چه کسی عاشق‌تر است؟ مسئله اینست که آخر این بازی تو سهم من نیستی...

سر و ته این حرف‌ها را که بزنم، باز هم تویی که در سرم تهِ حرف‌ها را می‌زنی...

اعتراف کنم تمام کِشیش‌ها عاشقت می‌شوند، من جهنم را ترجیح می‌دهم...

تو بودنِ مرا انکار می‌کنی و من نبودنت را، مسئله این است...

ستارهٔ من جایی، قبل‌تر از هزار سال نوریِ پیش مرده است، من قرن‌هاست به «هیچ» زُل زده‌ام...

قِلقِ موهات دستم آمده، بس که شعر می‌بافم، موهای تو دستاوردِ پیچیدهٔ شعرهای من است...

چرا هنوز سر از شعرهای دیگران درمی‌آوری؟ نکند ازینکه می‌نویسم زیباتر باشی...؟

در من ازدحام کرده‌ای، مثل جنگلی که درختانش نمی‌گذارند ببینمت...

کوتاه بیا! عمرم به نیامدنت قد نمی‌دهد...

پیش بیا! این روزها بیشتر از همیشه به این پیشامد نیاز دارم...

مادر سالخوردگی دخترکی تنهاست که عروسک‌هاش حرف می‌زنند، بزرگ می‌شوند، راه می‌افتند و می‌روند...

نخواستی، وگرنه نقشهٔ جهان این نبود، و دنیا کشورِ آزادی داشت که پرچمش رنگِ چشم‌های تو بود...

این چه زندگی‌ست که برای من درست کرده‌ای!؟ به خودت نگاه کن! تو چرا این‌قدر زیبایی...!؟

این چه فُرمِ نبودن است!؟ به من نگاه کن! نیستی، اما هستی...

از این تلخ‌تر که من شراب کهنه‌ای باشم پشت تنهاییِ رَف...؟ ازین تلخ‌تر که سرنَکشی حتی جرعه‌ای از مرا...؟ من این کهنگیِ تلخِ بی تو را چه کُنم...؟

بیدار شدم اما برعکس... حالا، در گذشته زندگی می‌کنم ملالی نیست بر عکس همیشه خوبم، تو هستی خاطرات‌مان هستند و من بر عکس تو عاشقم...

دلم بهار می‌خواهد، عاشقم شو...!