بریده‌هایی از کتاب چهل هفته انتظار

"کسی که رشد پدیده‌ها را از بنیاد آن‌ها مورد مطالعه قرار می‌دهد بهترین بینش را در مورد آنان خواهد داشت".

نازنین! واقعیت تو اکنون جنینی است که بعدها به نوزادی، کودکی، نوجوانی، جوانی و… تبدیل خواهد شد و رسالت تو این است که واقعیت موجودت را به حقیقت مطلوبت پیوند بزنی و از آنچه هستی به سوی آنچه باید باشی، آنچه که سزاوار یک انسان متعالی است، پرواز کنی.

اهل دنیا از مردن جسمها می‌سوزند و اهالی دل از مردن دلها

"من هیچ‌گاه شکست نخوردم، بلکه هر بار تجربه‌ای تازه آموختم"

مادرت، مادری که بسیار دوستت می‌دارد، امشب به خدا نگفت خدایا! به من فرزند عطا کن و او را صالح و سالم قرار ده. مادرت امشب به خدا گفت: "خدایا! اگر بچه‌ای می‌دهی که همه‌اش را بعداً برای خودت برداری، اگر فرزندی می‌دهی که به بهترین شکل تحویلش بگیری، بده! خدایا من بچه را بی‌تو نمی‌خواهم".

"زمین خوردن بهانه‌ای نیست برای نرفتن، بلکه تجربه‌ای است برای درست رفتن"

من کودکم را، کودکی که نمی‌دانستم دختر است یا پسر، کودکی که نمی‌دانستم سالم است یا معلول، کودکی که نمی‌دانستم خوش‌چهره است یا نه، کودکی که نمی‌دانستم باهوش است یا کم هوش، کودکی که هرگز ندیده بودمش را بسیار دوست داشتم.

خدا کند شور رفتن هیچ‌گاه در وجودمان به کسالت ماندن تبدیل نشود.

عزیزم! اهل دنیا از مردن جسمها می‌سوزند و اهالی دل از مردن دلها ۷. عزیزم وقتی بیایی خواهی دید که دنیا پر است از اجساد متحرک و دل‌های مرده، پر از بی‌عشقی، پر از بی‌هویّتی.

مادرت امشب به خدا گفت: "الهی! خانواده ما را خانواده یاسر قرار ده". عزیزم! یاسر و سمیّه، این زوج عاشق، این عشّاق سبکبال، اوّلین شهیدان اسلام بودند و فرزندشان عمّار، همان کسی است که علی (علیه‌السلام) چنان در سوگش ناله می‌کند که اَیْنَ عمار؟ عماری که همچون پدر و مادرش در مسیر عشق به خدا و رسیدن به وصال حق، به شهادت رسید.

زبان ابزار انعکاس درون تو است به دنیای بیرون از تو.

من باید بارها و بارها با خود بگویم "ان العزة لله جمیعاً" تا وقتی فرزندم متولد شد، اگر دیگران او را زیبا دیدند، وقتی فرزندم بزرگتر شد، اگر دیگران باهوشش خواندند، لحظه‌ای آن را به خود نسبت ندهم و از تمجیدهای دیگران غرق غرور نگردم.

نازنین! واقعیت تو اکنون جنینی است که بعدها به نوزادی، کودکی، نوجوانی، جوانی و… تبدیل خواهد شد و رسالت تو این است که واقعیت موجودت را به حقیقت مطلوبت پیوند بزنی و از آنچه هستی به سوی آنچه باید باشی، آنچه که سزاوار یک انسان متعالی است، پرواز کنی.

نازنینم! بدبینها و خوش‌بینها همیشه مغبونند و بازنده. تو از آن‌ها باش که در چهار فصل زندگی، نه دلبستهٔ بهار می‌شوند و نه ناامید از خزان. آن‌ها که تکیه‌گاهی ورای این دنیای هزاررنگ دارند. تکیه‌گاهی که در سایه‌اش به "امن" رسیده و "ایمان" آورده‌اند و این ایمان، برایشان نه خوفی از آینده خواهد گذاشت و نه حُزنی از گذشته...

انسان کامل هرگز در حصار "تن" و در زندان "من" باقی نمی‌ماند. مرزهای فیزیکی جسم، افق اندیشه‌اش را محدود نمی‌کند و تابش محبّت را در قفس من به اسارت نمی‌کشد.

نازنینم! بدبینها و خوش‌بینها همیشه مغبونند و بازنده. تو از آن‌ها باش که در چهار فصل زندگی، نه دلبستهٔ بهار می‌شوند و نه ناامید از خزان. آن‌ها که تکیه‌گاهی ورای این دنیای هزاررنگ دارند. تکیه‌گاهی که در سایه‌اش به "امن" رسیده و "ایمان" آورده‌اند و این ایمان، برایشان نه خوفی از آینده خواهد گذاشت و نه حُزنی از گذشته...

عزیزم! پدر تو زیباترین رحمت خدا برای من بود و امروز که این حرفها را برای تو می‌نویسم هر لحظه احساس حضور او در کنارم را بزرگترین هدیه‌ای می‌دانم‌که او می‌توانست به من بدهد. امیدوارم هردوی ما قدر او را بدانیم...

"گاهی انسان‌ها فقط با تکیه بر احساس رو به خدا می‌آورند. به قول معروف حال خوشی دارند، دعایی می‌خوانند و های‌های گریه می‌کنند و بعد هم احساس می‌کنند راحت شده‌اند و باز به دنبال کارهایشان می‌روند بی‌آنکه آن حال خوش در رفتار و نیت‌هایشان تغییری داده باشد. این مانند کشاورزی است که بی‌آنکه بذری کاشته باشد از خدا طلب باران می‌کند. که اگر در کویر سیل هم بیاید ترک‌های زمین بیشتر می‌شود و گیاهی نخواهد رویید. آری بذر فکر نیاز به آبیاری ذکر دارد".