بریده‌هایی از کتاب امپراتوری پنبه

به‌قول سیناپاه آراساراتنام تاریخ‌نگار «آن‌ها نمی‌توانستند مشتریانشان را خودشان انتخاب کنند؛ آن‌ها مجبور بودند به‌جای دریافت بهای محصولاتشان،‌ نخ پنبه‌ای قبول کنند؛ و آن‌ها تحت نظارت شدید فرآیند تولید توسط مأموران شرکت که در همان روستا بودند قرار می‌گرفتند.» بافندگان حالا غالباً مجبور بودند از بازرگانان خاصی سرمایه قرض بگیرند. هدف نهایی هم راستا با کاری که بازرگانان معاصران انگلیسی در حاشیه شهرهای انگلیس موفق به انجام آن شدند، تبدیل بافندگان به کارگران روزمزد بود.

درحالی‌که تا پیش از سال ۱۷۸۰ قیمت منسوجات هندی پایین‌تر بودند و کیفیت بالاتری هم داشتند اما تولیدگران انگلیسی بعد از آن توانستند با آن‌ها در بازارهای اروپایی و آتلانتیک رقابت کنند و حتی بعد از ۱۸۳۰ با تولیدکنندگان هندی در خود بازارهای هند شروع به رقابت کردند. وقتی خود هندی‌ها شروع به استفاده از محصولات انگلیسی کردند جهان متوجه شد که ورق برگشته و این صعنت به‌کلی متحول شده است.

نزدیک به نیمی از کارکنان کارخانه‌ها کودکانی بودند که والدینشان آن‌ها را به کارکردن مجبور کرده بودند، والدینی که خود به‌خاطر حقایق اقتصادی خانوار مجبور به تن‌دادن به این وضع بودند. کودکان ارزان بودند، حقوق آن‌ها یک‌سوم یا یک‌چهارم حقوق یک بزرگسال بود، نسبتاً گوش‌به‌فرمان بودند و بعید به نظر می‌رسید که به وظایف تکراری و کسل‌کننده اعتراضی کنند، و اگر می‌کردند تنبیه‌کردن آن‌ها به‌نسبت آسان‌تر از بزرگسالان بود. برای والدینی که منابع درآمدی اندکی داشتند،‌ فرزندان تنها منبع اضافه درآمد آن‌ها بود.

استانداردها باعث به‌وجودآمدن این ابداع شدند: تجارت پنبه‌ای که هنوز به مقصد نرسیده بود (تجارت فردایی). برای تجارت فردایی لازم بود که اطلاعات و نمونه‌ها زودتر از خود محموله پنبه به مقصد برسند و این چیزی بود که به نظر می‌رسد در دهه ۱۸۱۰ در لیورپول ظهور کرد. تا ۱۸۱۲،‌ کارگزاران پنبه درحالی‌که محموله پنبه هنوز روی آبها بود شروع به فروش پنبه کردند و بین خودشان و مشتری چیزی را ردوبدل می‌کردند که به آن اصطلاحاً «بارنامه» می‌گفتند؛ مدارکی که تأییدکننده مالکیت عدل‌های مخصوص پنبه بود.