بریده‌هایی از کتاب دانه معنی؛ بازخوانی داستان های مثنوی معنوی

هیچ آدابی و ترتیبی مجو    هر چه می‌خواهد دل تنگت بگو

ما زبان را ننگریم و قال را   ما رَوان را بنگریم و حال را

آنگاه که روزگار بر تو به راستی نمی چرخد، از فرافکنی بپرهیز و این و آن را میازار، بلکه ریشه هر مشکل و ناراستی را در درون خودت جستجو کن. اگر تو راست باشی، همه هستی راست است.

بس فسادی کز ضرورت شد صَلاح

آدمی مخفی است در زیرِ زبان   این زبان پرده است بر درگاه جان

ما به صد ناز، نماز و روزه ای دست و پا شکسته را به نزد او می بریم و به خاطر آن خود را شایستهٔ رحمت و نعمت پروردگار می دانیم و بر او منّت می گذاریم که بیا و عبادات و کردار ما را ببین! غافل از آنکه نزد آن شاهنشاهِ هفت دریا این سبوی ما ارزشی ندارد و اگر هدیه ناچیز ما را می پذیرد و نگاهی به ما می کند، از کرامت و مهربانی است. گاهی نیز البته جلوه ای از بزرگی خویش و آنچه نزد اوست، به ما نشان می دهد تا به ناچیز بودن خودمان و کردارمان آگاه شویم و از خودشیفتگی رهایی یابیم.

در حدیث قدسی فرمود: من در آسمان و زمین نمی گنجم، اما در دل بندهٔ مومن جای می گیرم

مر مرا تقلیدشان بر باد داد   که دو صد لعنت بر آن تقلید باد

وَر بوَد صورت حقیر و ناپذیر [ُفتَنی]    چون بود خُلقش نکو، در پاش [=پایش ب] میر