بریده‌هایی از کتاب مایکل وی (جلد ششم)

وقتی صاعقه زد، همه‌چیز متوقف شد. زمان متوقف شد. نمی‌دانم چه‌طور توضیح بدهم، ولی زمان تبدیل به نور شد. نور تبدیل به زمان شد. پوستم به طرز باورنکردنی‌ای روشن شد. یادم می‌آید به این فکر می‌کردم که اگر الکتریکی نبودم، نور احتمالاً شبکیهٔ چشمانم را می‌سوزاند. بعد صدا به گوش رسید. شبیه صد هزار قطار از کنترل خارج‌شده که از رویم رد می‌شدند. فقط این‌که این قطار از رویم رد نشد، بلکه واردم شد، از میانم رد شد. تبدیل به من شد. من رعدوبرق بودم. انرژی خالص. شاید برای ذرهٔ کوچکی از یک ثانیه، حس کردم خدا بودن چه حسی دارد. ولی من خدا نیستم.

«امید داشتن، استراتژی محسوب نمی‌شه.»

می‌دونستی هوای اطرافِ صاعقه بیشتر از سی و سه هزار درجه سلسیوس داغ می‌شه؟ این چهار برابر از سطح خورشید داغ‌تره

«حق با الیوت بود نه پاوند. بدین‌سان جهان پایان می‌گیره، نه به بانگی، بلکه به نجوایی.» کوئنتین گفت: «بانگی به گوش خواهد رسید، صدای بانگِ سقوط تو، بعد از این‌که پایین کشیدنت و مجبورت کردن تقاص گناهات رو پس بدی.»

می‌شود شیطان را از انسان دور کرد، ولی آیا آدم واقعاً دیگر شریر نخواهد بود؟

زندگی، داشتنِ کارت‌های خوب نیست، بلکه زندگی بازی درست با کارت‌های بد است.

«استرالیا سه برابر جمعیت مردم، گوسفند داره

تو باید شرمسار باشی که بدون به ارمغان آوردن پیروزی برای بشریت بمیری.»

دروغ می‌تونه تو مغزت بمونه، حتی وقتی می‌دونی دروغه.

له کردن تخم راحته، ولی اگه بذاریم از تخم دربیاد، مار لهت می‌کنه

«می‌دونستین استرالیا تبعیدگاهِ انگلیس بود؟

«می‌دونستی کانگوروها می‌تونن بوکس‌بازی کنن.

«توپ. می‌دونی که، کُره. طراحش موقعی که داشته پرتقال پوست می‌کنده این ایده به ذهنش رسیده.»

هیچ‌چیزی در این دنیا ثابت نمی‌ماند. هیچ‌چیزی. نه من و نه حتی شما. هرچه زودتر این را بپذیرید، زودتر می‌توانید بفهمید چه‌طور زندگی‌تان را سپری کنید. این‌طوری شاید حتی از آن لذت هم ببرید. دو چیز راجع به تغییر می‌دانم. اول، گاهی اوقات به نظر می‌رسد درون اقیانوسی بالا و پایین می‌رویم و سعی داریم سرمان را بالای آب نگه داریم. در حالی که با جریانات نامرئی جابه‌جا می‌شویم و به‌طور تدریجی به جزیره‌ای دورافتاده کشیده می‌شویم. دوم، تغییر همیشه دردناک است.

«کی گفته دوست داشتن قراره معنی بده؟»

از مردن سر باز بزنید، مگر این‌که برای بشریت پیروزی‌ای به ارمغان آورده باشید. ـ هوراس مان

«راجِر.» تایلور پرسید: «راجر کیه؟» گفتم: «اصطلاح رادیوییه

تو باید شرمسار باشی که بدون به ارمغان آوردن پیروزی برای بشریت بمیری.

برایم سؤال بود این‌که از قبیله‌ات تبعید شوی و در میان دشمنان سابقت به دنبال پناهگاه باشی، چه حسی دارد.

«امیدوارم مثل اصلاح‌کنندهٔ خودکار لغت نباشه. یه بار برای دختری پیام فرستادم می‌خوام ببینمت. پدرش با پلیس اومد دمِ درِ خونمون. اصلاح‌کنندهٔ خودکار لغت پیغامم رو به می‌خوام بگیرمت تغییر داده بود.»

تایلور گفت: «من هم این‌جام.» تارا به قُلش خیره شد. «تو این‌جا چی‌کار می‌کنی؟» «اومدم نجاتت بدم.» «ولی... من دشمنتم.» «تو خواهرمی. بذار کمکت کنم.» تارا ناباورانه خواهر دوقلویش را تماشا کرد و بعد در آغوش تایلور افتاد و گریست.

نکته این است که نمی‌توانی بدون این‌که خودت اذیت شوی، دوستت را اذیت کنی.

«یه بار چیزی راجع به عشق خوندم؛ این‌که عشق واقعی از این مدل‌ها نیست که بگی نمی‌تونم بدون تو زندگی کنم، عزیز دلم. عشق واقعی اینه که به یه نفر بیشتر از خودت اهمیت بدی

همهٔ چیزها برای بهتر شدن تغییر نمی‌کنند.

«چون ارباب تاریکی سرانجام به شایر می‌رسه.»

«باید چی‌کار کنم مامان؟» گفت: «کمی ایمان داشته باش.» «ایمان به چی؟» «به عشق.» «همین الان گفتی دوست داشتن معنی نداره.» «نه، نه همیشه. ولی عشق همیشه یه راهی برای برگشت به خود داره.

نمی‌توانم بگویم از غیبتش شاد یا غمگین بودم؛ دیدن و ندیدنش هر دو دردناک بود. قلب‌ها یک چنین ارگان‌های عجیبی هستند.

جک گفت: «امیدوارم مثل اصلاح‌کنندهٔ خودکار لغت نباشه. یه بار برای دختری پیام فرستادم می‌خوام ببینمت. پدرش با پلیس اومد دمِ درِ خونمون. اصلاح‌کنندهٔ خودکار لغت پیغامم رو به می‌خوام بگیرمت تغییر داده بود.» تانر خندید: «چه‌قدر باحال بود پسر.» «به نظر باباش باحال نبود.»

مایکل وی در مزرعهٔ کریسمس زندگی به من آموخته هیچ‌چیزی در این دنیا ثابت نمی‌ماند. هیچ‌چیزی. نه من و نه حتی شما. هرچه زودتر این را بپذیرید، زودتر می‌توانید بفهمید چه‌طور زندگی‌تان را سپری کنید. این‌طوری شاید حتی از آن لذت هم ببرید.

«دروغ می‌تونه تو مغزت بمونه، حتی وقتی می‌دونی دروغه. برای همین هم هرگز نباید از به چالش کشیدن باورهات دست برداری.»