بریده‌هایی از کتاب شوخ طبعی‌های طلبگی

اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنْ عِلْمٍ لا یَنْفَعُ...؛ خدایا! به تو پناه می‌برم از علم بی‌فایده... .

بسمِ ربِّ الشُّهداءِ و الصدّیقین. دشمنان نظام، به ترور دانشمندان بزرگ کشور روی آورده‌اند. بنابراین، شاید این آخرین پیام من به شما باشد، حلالم کنید.

کریم و عبدالکریم شیخ «عبدالکریم حائری» به خادم خود گفت: برو پیش آیت‌الله «حجت» و بگو عبدالکریم سلام رساند و گفت اگر مشکل داشتی، به خودم بگو؛ به کسی نگو! خادم آمد و پیغام را رساند. آیت‌الله «حجت» در پاسخ فرمود: به ایشان سلام برسان و بگو تا «کریم» هست، نیازی به «عبدالکریم» نیست. همه چیز را از خدا بخواهیم و از او اطاعت کنیم

یکی رفیق جون جونی‌اش از دنیا رفت. خیلی برایش گریه می‌کرد. حکیمی گفت: «چرا گریه می‌کنی؟» گفت: «آخه رفیقم مرده؟» گفت: «خُب، تقصیر خودت بوده که رفیق مُردنی انتخاب کردی. رفیقی برای خودت پیدا می‌کردی که نمیره! آره جونم! رفیق بی‌کلک، خداست. تو دعای جوشن می‌خونیم: «یا رفیقُ و یا شفیق...

یکی از دوستان که از محققان «پژوهشگاه حوزه و دانشگاه» بود. وقتی داماد شد، صدایش می‌کردیم: «محقق داماد!»

ائمّه (ع) به ما توصیه کرده‌اند که اوقات روزانه خود را، در چهار بخش مدیریت کنیم: ۱) کسب و کار حلال ۲) عبادت ۳) معاشرت سالم ۴) تفریح و لذّت‌های حلال، و تأکید کرده‌اند که برای نشاط و توفیق بیش‌تر در سه قسم اوّل، از بخش چهارم (تفریح و لذت حلال) مدد بگیریم.

خیلی‌ها با اختلاس، تقلّب، دزدی، تبلیغات دروغ، احتکار و پارتی‌بازی برا خودشون یه خری شدن؛ ما همون آقایی که بودیم هستیم!

اعتیاد به شیشه حجره‌نشینی بی‌شباهت به زندگی بسیجیان در جبهه نیست. گاهی افراد زیادی حجرهٔ ما می‌آمدند. خُب، حجره مثل خانه نبود که چند دست لیوان و فنجان باشد، گاهی دوستان، از شیشهٔ «مربّا» هم برای «چای خوردن» استفاده می‌کردند. ازدواج که کردم، دوستانم دسته جمعی به منزلم آمدند. وقتی برای پذیرایی چای آوردم، یکی از دوستان گفت: «ببخشید! یه خواهشی دارم! خودت که می‌دونی من به شیشه معتادم، شیشهٔ مربا دمِ دست نداری برام تو اون، چای بیاری؟»

در حرم حضرت رضا (ع) در حالی که منتظر همسرم بودم، به فکر فرو رفتم که نزد امام چه مقامی دارم. با خود گفتم که بد نیست تفألی بزنم؛ اوّلین کلمه‌ای را که یک نفر به من بگوید، نشان‌دهندهٔ مقام من باشد. همین طور که ایستاده بودم، زنی از کنارم عبور کرد به خیال این‌که او همسرم است، گفتم: بایست! با هم برویم خانه. زن برگشت و به من گفت: «خیلی خری.» باز شک کردم که آیا همین کلمه، نشان دهندهٔ مقام من است. زن برگشت و گفت: «شک نکن، خیلی خری!»

دوست حقیقی روزی «میرداماد» و شیخ «بهایی» به همراه شاه «عباس صفوی»، سوار بر اسب از شهر خارج شدند. «میرداماد» برخلاف شیخ «بهایی»، تنومند بود و به همین دلیل، اسب «میرداماد» آهسته‌تر حرکت می‌کرد. در نتیجه، بین او و شیخ «بهایی» فاصله افتاد. شاه «صفوی» برای آزمایش دوستی و صمیمیت آن دو، نخست نزد «میرداماد» رفت و گفت: «شیخ بهایی جلوتر از ما حرکت می‌کند. معلوم است به ما اعتنا نمی‌کند و فرد مغروری است.» میرداماد در جواب فرمود: «این‌طور نیست؛ بلکه علتش این است که آن اسب از این‌که عالمی مانند او را حمل می‌کند، به وجد آمده و به سرعت حرکت می‌کند.» آن‌گاه «شاه» خود را به شیخ «بهایی» رساند و به او گفت: «میرداماد از ما عقب‌تر است؛ مثل این‌که به ما اعتنا نمی‌کند یا خودش را از شما بالاتر می‌پندارد!» شیخ «بهایی» فرمود: «آن اسب که آرام‌تر حرکت می‌کند و عقب مانده، حق دارد؛ زیرا دریایی از علم را حمل می‌کند و سپس در اوصاف «میرداماد» صحبت‌ها کرد.» «شاه عباس» از خلوص و تواضع این دو دانشمند، شگفت‌زده شد و آنان را ستود.

کشف الفضول یکی از فرهنگیان _ که بویی از فرهنگ دینی نبرده بود _ می‌خواست بین دوستانش، طلاب را دست بیندازد. با سرفه‌ای راه گلویش را باز کرد و گفت: «شما تألیفی هم دارید؟» طلبه‌ای حاضرجواب، با لحنی پرطمطراق و عالمانه‌دستی به محاسنش کشید و گفت: «بله، چندتا کتاب نوشته‌ام.» او با تعجب گفت: «می‌شه نام آن‌ها را بفرمایید؟» پاسخ داد: «البته نمی‌دانم زبان عربی بلدید یا نه؟ یکی از آنها «أشدُّ البَقْبَقْ»، دیگری «الأستبرائات فی الچکچک و الفشارات»، و آخری هم «کشفُ‌الفضول» است.»

حسن، از وقتی پدرش به رحمت خدا رفته بود، عمیقاً درک کرده‌بود که تسلیت‌دهندگان چه قدر در تسکین به عزادار، نقش پررنگی دارند. به همین خاطر، هرگاه، دوستی عزادار می‌شد، سریع با رفقا تماس می‌گرفت و می‌گفت: «فلان روز، روز دفن و فلان روز سوم و...است.» بهش گفتم: «بابا! گاهی هم خبر از جشن و عروسی بِده!» وقتی تماس می گیری، تا نام یا شمارهٔ شما را می‌بینند، سریع می‌گویند: «خدا به خیر بگذراند! آقایِ «إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعون»، تماس گرفته!»

رفیق مردنی یکی رفیق جون جونی‌اش از دنیا رفت. خیلی برایش گریه می‌کرد. حکیمی گفت: «چرا گریه می‌کنی؟» گفت: «آخه رفیقم مرده؟» گفت: «خُب، تقصیر خودت بوده که رفیق مُردنی انتخاب کردی. رفیقی برای خودت پیدا می‌کردی که نمیره! آره جونم! رفیق بی‌کلک، خداست. تو دعای جوشن می‌خونیم: «یا رفیقُ و یا شفیق...» هیچ موقع هم گوش یا گوشیش اشغال نیست. به همین دلیل حضرت ابراهیم می‌گفت: «انّی لا أُحِبُّ الآفِلِینَ؛ من غروب‌کنندگان را دوست ندارم.»

«در جوانی پاک بودن شیوهٔ پیغمبری است.» طلبه‌ای که خود مجرّد است و پاک هم زندگی می‌کند، سخنانش برای جوانان دیگر دلنشین‌تر است. طلبه‌ای جوان در جمع جوانان مجرد می‌گفت: پاک زندگی کردن تو این دوره زمونه با این همه تحریکات جذّاب و پر زرق و برق، واقعاً خیلی سخت است! خداوند ایمان‌مان را حفظ کند و به دختران‌مان «یوسف عصمتی» و به ما جوانان «عصمت یوسفی»، «عفّت یوسفی» و امثالهما بدهد! خداوند هم کمک کند که ما و شما مانند حضرت یوسف (ع) پاک زندگی کنیم و هم، زنانی پاک نصیب‌مان کند تا نصف دین‌مان را با ازدواج حفظ کنیم. به هرحال، نگه داشتن چیزهای باارزش همیشه سختی‌هایی هم دارد. انسان معنوی، ثروتمند واقعی است و برای حفظ گوهر ایمانش سختی را باید به جان بخرد. «بی‌گناهی» کم گناهی نیست در «دیوان عشق» «یوسف» از دامان پاکش، کُنج «زندان» می‌رود

«اللهمَّ لاتُسلِّط علینا مَن لایَرحَمُنا؛ خدایا! کسانی را که به ما رحم نمی‌کنند، بر ما مسلّط مگردان!» «اللهمَّ اشغَل الظّالمینَ بِانفُسِهم؛ خدایا! ظالم‌ها را به خودشان مشغول کن و شرّشان را به خودشان برگردان!»

لب خندان خوش است، اما نه چندان گل از خنده، خزان گردد به بستان

نامهٔ سرگشاده روزی به شوخی به عنوان کارشناس در سایتی به مدیر آن، نامهٔ سرگشاده‌ای نوشتم. او هم جواب من را داد. تا مدت زیادی کاربران سایت دنبال رمزگشایی این نامه بودند. راستی شما بخوانید و اگر متوجه شدید، ما را هم خبر کنید: سلام علیکم Rtscnbn fbghae dfgd dhiyt Mbwa Xdstya Lvkkdjdjd kbhk sr agjo fer edgadv phedc خوب دلم پر بود باید این حرف‌ها را می‌زدم. ارادتمند شما م. ح. ق پاسخ مدیر: سلام بر شما، صکث خبنب ثن نلق ثتض لتثتض خهنمن نمنم نمنن مشگم ثقتض ثلث ضق تاضق ثاتض ثقاتض تب ضص ثتب... . من موافقم. نگرانی شما را درک می‌کنم. امیدوارم مشکلات به‌زودی رفع شود. التماس دعا *جالب این‌که برخی از کاربران مدت‌ها دنبال رمزگشایی این مکالمه بودند و می‌گفتند قطعاً رمزی در کار است.

از نظر «روان‌شناختی»، با گفتن «ان‌شاءالله»، خود را در کارها و مشکلات‌مان تنها نمی‌بینیم، لذا همیشه امیدوار و خوش‌بین خواهیم بود. اگر کاری به دلیلی، با شکست روبه‌رو شد، افسرده نمی‌شویم و می‌گوییم حکمتی در کار بوده است.

«آن‌قدر خوابم تا مهدی (عج) آید به خوابم!»

«یونجه» که مثال زدی، به اعتقاد من واقعاً روی «اعصابِ» حداقل «گاو»، اثر مثبت داره، چون وقتی داره «یونجه» می‌خوره، بدون این‌که عصبانی بشه، خیلی ریلکس هزار بار «مگس‌ها» را با دُمش می‌راند، ولی انسان‌هایی که «یونجه» نمی‌خورند، اگر مگسی دو بار سراغ‌شان بیاد، اعصاب‌شان خُرد و خَش خشی می‌شه و با خشم، «مگس» را تار و مار می‌کنند. نمی‌دونم! شاید هم «گاو»، مهارت مدیریت خشم دارد و ما نه!»

هنگام تنگدستی در عیش کوش و مستی کین کیمیای هستی، قارون کند گدا را

انسان کامل کسی است که گفتار جدّی او بر شوخی‌هایش غالب باشد

«شهید مطهری» دربارهٔ خوشی دوران طلبگی می‌فرماید: «کسانی که چندسالی طلبگی کرده‌اند، تا آخر عمر از خوشی‌های دوران طلبگی یاد می‌کنند؛ با این‌که معمولاً در این دوران از نظر شرایط مادی در وضع خوبی نیستند و در اواخر عمر شرایط خیلی بهتری دارند. در آن دوره غالباً در فقر و بی‌چیزی و نداری به سر می‌برند؛ ولی چون همه در یک سطح هستند، ناراحتی ندارند. این دوره، دورهٔ خیلی خوبی است؛ چون به واقع دورهٔ بالندگی انسان است. اگر در این دوره، انسان از نظر علمی و معنوی محروم بماند، زیانی است که نمی‌شود گفت صددرصد در سنین بزرگی و پیری جبران شدنی باشد.»

«از روحیهٔ طلبگی شما خوشم می‌آید. در دانشگاه افراد کم‌تر با هم می‌جوشند، ولی در کلاس من، شما با هم دروس را مباحثه می‌کنید، با هم می‌گویید، می‌خندید و سر به سر هم می‌گذارید و جالب‌تر این‌که از دست هم‌دیگر دلخور نمی‌شوید!»

بزرگان حوزه می‌گویند: «هر که شود تعطیل او تحصیل، شود تحصیل او تعطیل!»

«اوضاع میکائیلیة»: طلاب، از پول خیلی صریح سخن نمی‌گویند. از آن‌جا که فرشتهٔ «میکائیل» مسئول تقسیم «رزق» است، طلاب می‌گویند «اوضاع میکائیلی» ما تعریفی ندارد!

مقالهٔ «حاج‌آقا درمانی» را از «وبلاگم» (زندگی آرام) یا ماهنامهٔ «خانهٔ خوبان»، اسفندماه ۹۲، شمارهٔ ۶۲، مطالعه کنید.

سلامتی «اونایی که به پدر و مادرشون احترام می‌ذارن» و می‌دونن تو خونه‌ای که بزرگ‌ترا کوچیک بشن، کوچیک‌ترا هرگز بزرگ نمی‌شن!

«إنّی رأیتُ گربهً فی لبِ دیگِ إشکنه ثُمَّ أَخَذْتُ دُمَه. قالَ: دِ ول کن می‌شکنه!»

فردی رفته بود آمریکا اسهال گرفته بود و نمی‌توانست چیزی هم بخورد. رفت بیمارستان. دکتر از او پرسید: مشکلت چیه؟ او که از انگلیسی فقط چند اصطلاح کامپیوتری بلد بود، با دو سه کلمه منظورش را رساند گفت: No input,But too much out put اصلاً ورودی ندارم، ولی خروجی‌ام خیلی زیاد است.