بریده‌هایی از کتاب ققنوس همین‌جاست

«گاهی خوب مردن ارزشش خیلی بیشتر است از زنده ماندن.»

«کم پیدا می‌شود کسی که هم زنده‌اش به دیگران خیر برساند و هم مرده‌اش.»

«مادرم می‌گوید چیزهای باارزش کم‌شان خوب است. مال تو.»

هنوز ماشین راه نیفتاده که باز آن دختر را می‌بیند. گوشه‌ای ایستاده است. دور تا دورش را آتش گرفته است. نه فریاد می‌زند و نه کمک می‌خواهد. سرش پایین است. سودابه سرش را کج می‌کند تا صورتش را ببیند. صورت دختر معلوم نیست. کمی آن‌طرف‌تر مردی ایستاده و دست‌هایش را به سوی دختر دراز کرده است

حالا دیگر مطمئن است چیزهایی هستند که تا قلب زنده است آنها هم زنده می‌مانند، حتی اگر کسی که با آن قلب در ارتباط است، آن پیام‌ها را اشتباه دریافت کند.

فکر می‌کند حتماْ هر قلبی تکه‌کلام‌های مخصوص خودش را دارد. از بعضی کلمه‌ها خوشش می‌آید و از بعضی‌ها نه. در حقیقت این قلب‌ها هستند که کلمه‌ها را انتخاب می‌کنند.

می‌گوید: «گاهی خوب مردن ارزشش خیلی بیشتر است از زنده ماندن.»

صدای عزیز جوری بود که انگار می‌خواست ناراحتی و غم بزرگی را پنهان کند اما نمی‌توانست.

ترس از تنهایی رهایش نمی‌کند.

ماهتیسا به همه فکر می‌کند اما نمی‌داند کِی قرار است دیگران هم کمی به او فکر کنند؟

در آنجایی که آن ققنوس آتش می‌زند خود را پس از آنجا کجا ققنوس بال‌افشان کند در آتشی دیگر؟ خوشا مرگی دگر با آرزوی زایشی دیگر محمدرضا شفیعی کدکنی

در آنجایی که آن ققنوس آتش می‌زند خود را پس از آنجا کجا ققنوس بال‌افشان کند در آتشی دیگر؟ خوشا مرگی دگر با آرزوی زایشی دیگر

«برای همیشه که نمی‌توانی خودت را از چشم بقیه پنهان کنی.»

می‌گوید: «همه‌چیز درست می‌شود.

«همه‌تان به من دروغ می‌گویید.»

«وقتی مادرت مُرد انگار من هم همراهش مُردم. اما هر بار که تو را می‌دیدم، با خودم می‌گفتم: «خدا تو را جای مادرت به من داده است.»

دلش می‌خواهد دوستش داشته باشد اما چیزی جلویش را می‌گیرد و نمی‌گذارد.

«قلب هر کس خلاصهٔ خودش است. اگر بتوانی قلب کسی را ببینی، انگار تمام او را دیده‌ای.»