بریده‌هایی از کتاب محمد بن سلمان

روی دیواری در صنعا، نقاشی بزرگی کشیده بودند که می‌گفت: «آمریکا مردم یمن را می‌کشد.»

کسی نمی‌تواند حزب‌الله را از بین ببرد. نتانیاهو و ترامپ و کل جهان هم قادر به مقابله با آنها نیستند. آیا من با عمه‌ام و چند نفر دیگر می‌خواهیم در برابر صدوپنجاه‌هزار موشک حزب‌الله و ارتشی از شبه‌نظامیان که در اختیار او است بجنگیم؟

اگر مشت گره‌کرده‌تان را باز کنید، ما دستمان را به سوی شما دراز می‌کنیم.»

عربستان مثل سابق برای جهان، یک دستگاه خودپرداز است و تغییر دادن این وضعیت ممکن نیست.

اعضای خاندان سلطنت اغلب از بانک‌های سعودی وام می‌گرفتند ولی هرگز آن را پس نمی‌دادند و این کار را آن‌قدر تکرار کرده بودند که اساساً بانک‌ها به اعضای بدسابقهٔ خاندان سلطنت وام نمی‌دادند؛ به‌غیراز بانک تجارت ملی که کلاً بانک اعضای خاندان سلطنت بود و پشتوانه‌ای دو میلیارد دلاری داشت که ملک‌فهد در آن گذاشته بود تا به‌خاطر وام‌های پرداخت‌نشدهٔ شاهزادگان ورشکست نشود.

غیرنظامیان یمنی وقتی آوار حملات سعودی را برمی داشتند، می‌دیدند بمب‌هایی که برسرشان ریخته است ساخت آمریکا است.

در طول تاریخ، هر قدرت خارجی‌ای که سعی کرده با استفاده از ابزارهای نظامی در امور سیاسی داخلی یمن دخالت کند دست از پا درازتر به خانه برگشته است.

کشور یمن برای شبه‌جزیرهٔ عربستان، تکرار خاطرهٔ افغانستان برای آمریکا بود. ولی مقامات سعودی در واشنگتن و ریاض به همتایان آمریکایی خود می‌گفتند این جنگ قطعاً ظرف چند هفته به پایان می‌رسد.

وقتی یک ولیعهد می‌میرد، ولیعهد جدیدی به‌جای او می‌گذارند! اینجا مگر مزرعه است؟ مگر ما مرغ‌های مرغدانی هستیم؟

بن سلمان بعدها می‌گفت پدرش شخصاً بر تعلیم و تربیت او و خواهران و برادرانش نظارت می‌کرد و هر هفته برای آنها کتابی را مشخص می‌کرد و در آخر هفته از آنها امتحان می‌گرفت.

تصور غالب افراد بر این است که اعضای خاندان سلطنتی سعودی همه بسیار ثروتمند هستند، ولی اختلاف سطح ثروت در میان اعضای خاندان سلطنت بیداد می‌کرد. بن سلمان در میان اعضای خاندان سلطنت رتبهٔ بالایی نداشت. وی در دوران نوجوانی دیده بود پدرش با اینکه شخص نامداری است، ولی نسبت به اعضای ارشد خاندان سلطنتی ثروت چندانی ندارد. به‌مرور زمان و پایان دوران جوانی درک این تفاوت‌ها ناراحت‌کننده‌تر شد، چون عموزاده‌های بن سلمان در پایتخت‌های اروپایی با خودروهای مجلل خوش‌گذرانی می‌کردند و هرجا که می‌رفتند، هتل را برایشان قرق می‌کردند. ریخت‌وپاش اعضای خاندان سلطنتی سرسام‌آور بود و تمام خانه‌های پرزرق‌وبرق حراجی‌های هارودز را از آن خود می‌کردند که کشوهای اتاق‌هایش پر از طلا و جواهرات فراوان برای دختران و همسرانشان بود. آنها به کارمندان هتل‌ها انعام‌های هزاردلاری می‌دادند و اگر در قمارخانه‌ها چشمشان به آشنایان می‌افتاد، بسته‌های ۱۰۰ هزاردلاری به آنها می‌بخشیدند. هر بار که وارد یک مغازهٔ ساعت‌فروشی می‌شدند ممکن بود یک ساعت ۴۰۰ هزاردلاری بخرند.

هیچ اثری از دین‌های دیگر در این کشور وجود نداشت و اعضای هیئت امر به معروف فعالانه ادیان دیگر را سرکوب می‌کردند. یهودیانی که در این کشور کار می‌کنند دینشان را مخفی می‌کنند. مسیحیان صلیب به لباس و گردن خود نصب نمی‌کنند. هیچ کلیسایی در این کشور نیست. حتی نام تجاری چرچ چیکن (به معنی مرغ کلیسایی) را به «تگزاس چیکن» تغییر داده‌اند. مقامات سعودی می‌گویند این وضعیت به معنی سرکوب دین‌های دیگر نیست، بلکه عربستان چون منحصراً جای مسلمانان است قوانین خاص خود را دارد، همان‌طورکه کشور واتیکان برای مسیحیان است و قوانین خاص خود را دارد. ولی واقعیت این است که حتی زنان محجبه و مردان معمم بی‌هیچ مشکلی می‌توانند از کلیسای جامع پیتر قدیس که قلب شهر واتیکان است بازدید کنند.

نظام عربستان هیچ‌وقت دموکراسی نبود و همیشه با استبداد نرم اداره می‌شد.

«زن در سعودی فقط باید بلد باشد خوب آشپزی کند و بچه‌های بیشتری بزاید.» و سپس خاطرنشان کرد که در این کشور برای جلوگیری از فساد که مجازاتش اعدام در انظار مردم است، ازدواج مکرر و نکاح با دختران ۱۴ ساله مجاز شمرده شده است.

بعد از اینکه تحصیل دختران مجاز شد اتفاقات ناگوار دیگری رخ داد. در سال ۲۰۰۲ در مدرسهٔ دخترانه‌ای در مکه آتش‌سوزی رخ داد و پلیس مذهبی نگذاشت دانش‌آموزان از آتش فرار کنند، چون لباسشان مناسب نبود. پانزده کودک دانش‌آموز در آتش سوختند و جان دادند. این فاجعه ملک‌عبدالله را آن‌قدر عصبانی کرد که مسئولیت آموزش دختران را از روحانیان گرفت و به وزارت آموزش و پرورش داد.

حاکمان سعودی از زمان تأسیس اولین دولتشان در اواسط سدهٔ هجدهم، از افراط‌گرایی استفاده می‌کردند. در نخستین قدم، محمدبن سعود مبارزان متعصبی را به دور خود جمع کرد که به تمام مخالفانشان برچسب کافر می‌زدند و به طرفه‌العینی سر از تن جدا می‌کردند. همان روشی که داعش در سدهٔ بیست‌ویکم در پیش گرفت، با این تفاوت که داعش از رسانه‌های اجتماعی نیز استفاده می‌کرد و ادعاهای جهانی داشت. در سال ۱۸۰۲ نیروهای سعودی به شهر مقدس شیعیان، شهر کربلا در عراق، حمله کردند و هزاران نفر ازجمله زنان و کودکان را قتل عام کردند، چون معتقد بودند زیارت مقبره‌های باستانی و عزاداری آنها حرکتی کفرآمیز است. آنها در همان سال قتل عام دیگری در شهر طائف در کشور سعودی به‌راه انداختند. آنها سال بعد مکه را گرفتند و در آنجا نیز پاک‌سازی به‌راه انداختند و مقبره‌ها را ویران کردند. ادارهٔ همه‌چیز را به‌دست رهبران مذهبی وهابی دادند و اگر کسی با دین وهابی مخالف بود، نمی‌گذاشتند حج به‌جا بیاورد.

وارد کردن تلویزیون به سعودی در دههٔ ۱۹۶۰ چنان هیاهویی ایجاد کرد که شاید یکی از دلایل ترور ملک‌فیصل همین مخالفت‌ها بوده باشد.

آل‌سعود یکی از ثروتمندترین سلسله‌های سلطنتی در جهان است. شاه عبدالعزیز تا زمان مرگش که در سال ۱۹۵۳ فرارسید دست‌کم با هجده زن ازدواج کرد و صاحب سی‌وشش پسر و بیست‌وهفت دختر شد.

دوستان قدیم بن سلمان می‌گویند او ساعت‌ها وقتش را به بازی‌های ویدئویی می‌گذراند و در محفل آشنایانش یکی از اولین کسانی بود که به فیس‌بوک معتاد شد.

اگر نفت نبود، شاید هیچ فعالیت اقتصادی‌ای در این کشور وجود نمی‌داشت. بیشتر کارگرانی که در حال کار می‌دیدم خارجی بودند. تقریباً یک‌سوم جمعیت این کشور اتباع کشورهای دیگر بودند و کارهای سنگین اقتصادی نیز برعهدهٔ آنها بود. هر کس وارد هتلی می‌شد احتمالاً با یک فرد مصری یا هندی روبه‌رو می‌شد. رانندگان تاکسی‌ها غالباً از اهالی افغانستان بودند. کارگران ساختمانی اغلب بنگلادشی و پاکستانی بودند.

عربستان سعودی در دههٔ هشتاد (با همکاری سازمان سیا) در جهاد اسلامی افغانستان شرکت کرده و خود را به‌این‌ترتیب به جهان شناسانده بود، ولی وقتی من به این کشور رفتم این مسائل دیگر از ذهن‌ها رفته بود.

روی دیوار ساختمان‌ها و پاسگاه‌ها، همه‌جا شعار حوثی‌ها با اسپری نوشته شده بود: «الله اکبر، مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسرائیل، لعنت بر یهود، اسلام پیروز است.»

در آوریل ۲۰۱۸ سازمان ملل وضعیت یمن را «بدترین بحران بشری جهان» خواند.

چون عربستان بیش از حد به نفت وابسته بود، بن سلمان تصمیم داشت یارانهٔ اتباع ثروتمند کشور را کاهش بدهد و مالیات بر ارزش افزوده وضع کند و مالیات مخصوصی به نام «مالیات گناه» نیز برای سیگار و نوشیدنی‌های قنددار تعیین کند

بن سلمان می‌گفت: «دولت ما بخشی از جامعه و نمایندهٔ آن بوده است که سرپا مانده است، وگرنه تاکنون از بین می‌رفت. مردم درمورد نظام سلطنتی ما اشتباه فکر می‌کنند. کشور ما مثل اروپا نیست. نوع حکومت ما سلطنت قبیله‌ای است و قبایل کوچک و بزرگ بسیاری دارد و مناطق مختلف کشور هرکدام با سلطنت به‌ترتیبی ارتباط دارند.» وی می‌گفت: «این روابط مسیر حرکت حاکمیت را تعیین می‌کند. پادشاه کشور نمی‌تواند شب بخوابد و صبح بیدار شود و تصمیم جدیدی بگیرد و فلان کار را انجام دهد.»

وضعیت زنان در این کشور از اغلب کشورهای جهان بسته‌تر است و زنان سعودی همیشه از اساسی‌ترین حقوق خود محروم بوده‌اند؛ جلوِ چشم دیگران قرار نمی‌گرفتند و باید فقط در خانه بچه می‌آوردند و غذا می‌پختند. این محدودیت‌ها ریشه در فرهنگ سنتی عربستان دارد که افتخار هر خانواده‌ای در حفظ عصمت و شرف زنانش است. دستور دین وهابی به عمل به احتیاط، این وضع را بدتر هم کرده بود، چون آنها می‌گفتند در هر جا تردیدی به‌وجود آمد، مؤمن مکلف باید قانونی را که سخت‌گیرانه‌تر است انتخاب کند تا امکان گناه کمتر شود. چون بیرون رفتن زنان از خانه احتمال زنا و خیانت را بالا می‌برد، ما باید زنان را در خانه نگه داریم. چون رانندگی زنان احتمال اختلاط زنان با مردان نامحرم را بالا می‌برد، ما باید جلو آن را بگیریم.

در سرزمین عربستان هر رهبری که می‌آید برنامه‌های بزرگی اعلام می‌کند که نمی‌تواند اجرا کند و بقایای برنامه‌ها روی زمین می‌ماند. ده سال پیش از آن، پادشاه برنامه‌ای برای تأسیس شش شهر اقتصادی اعلام کرد تا سرمایه‌گذاران خارجی را به این کشور دعوت کند که بیایند و زمینهٔ رونق اقتصادی را فراهم کنند. اکثر این برنامه‌ها هرگز به مرحلهٔ عمل نرسید و فقط یکی از آنها تا حدی عملی شد که آن هم از مقیاسی که اعلام شده بود بسیار کوچک‌تر بود

یکی از طرح‌های دیگرشان حمایت مالی از کارگران خارجی بود که می‌خواستند در سعودی کار کنند و باید یک کمیسیون ماهانه برای حفظ امتیاز کار در عربستان به رئیس خود می‌پرداختند. مثلاً اگر شاهزاده‌ای از ۱۰۰ کارگر حمایت می‌کرد تا در سعودی کار کنند و هرکدام از آنها ماهی ۱۰۰ دلار از حقوق خود را به او پرداخت می‌کردند، می‌توانست بدون‌اینکه دست به سیاه و سفید بزند، ماهی ده‌هزار دلار درآمد داشته باشد.

دشمنی سعودی‌ها با پروژهٔ صهیونیستیِ تشکیل دولت یهودی در فلسطین مربوط به زمان پدربزرگ بن سلمان بود. روزولت، رئیس‌جمهور آمریکا، در سال ۱۹۴۵ به نزد وی آمد و برای ایجاد یک سرزمین یهودی‌نشین در آن منطقه با وی گفت‌وگو کرد و گفت به‌خاطر برخورد نازی‌ها با یهودیان تشکیل یک سرزمین یهودی‌نشین برای یهودی‌ها ضروری است. ملک‌عبدالعزیز این استدلال را رد کرد. او به روزولت گفت: «هزینهٔ این چیزها را باید دشمنشان بدهد. رسم و راه ما اعراب این است. اعراب چه آسیبی به یهودیان اروپا زده‌اند که امروز باید تاوان بی‌کشور بودن یهودیان را بدهند؟ آلمانی‌های مسیحی بودند که خانه و زندگی آنها را نابود کردند. آلمانی‌ها باید هزینه نابودی یهودیان را پرداخت کنند.» پس از تأسیس رژیم اشغالگر قدس در سال ۱۹۴۸ سعودی‌ها همیشه در کنار فلسطینی‌ها و در برابر اسرائیل ایستادند،

بزرگ‌ترین پسر فهده، محمدبن سلمان است که در سیزده اوت سال ۱۹۸۵ به‌دنیا آمد. وی به‌عنوان یک شاهزاده از ابتدای زندگی در امتیازات موروثی که زحمتی برای آن نکشیده بود غرق شد. در کاخ‌ها به عشرت می‌پرداخت، با نزدیکانش در مناطق مختلف گشت‌وگذار می‌کرد و همیشه در حلقهٔ معلمان، محافظان و ملازمانش بود.