بریده‌هایی از کتاب کافکا و عروسک مسافر

موضوع بر سر امید بود. چیزی بسیار مقدس‌تر از زندگی.

هر یک از ما در یاد دیگری زندگی خواهد کرد، و این همان جاودانگی‌ست،

هر یک از ما در یاد دیگری زندگی خواهد کرد، و این همان جاودانگی‌ست، السی، چون ورای عشق، زمان وجود ندارد. خوب می‌دانم که وقتی رفتم، تو گریه کردی. اما من دوست دارم که تو بخندی و ترانه بخوانی و همیشه به این فکر کنی که آینده مسئله‌ای برای حل کردن نیست، بلکه رازی‌ست برای کشف کردن.

«السی، باید بدانی که زندگی کردن یعنی پیش رفتن، و از هر لحظه و موقعیتی استفاده کردن. تو هم چند سال دیگر همین کار را می‌کنی. ما آدم‌ها و عروسک‌ها با گذشت عمر مجبور می‌شویم که ذره ذره روی خیلی از احساسات و علاقه‌های‌مان پا بگذاریم. این نیروی حیات ماست.

اولین درد همیشه سخت و تلخ است. اولین رو در رویی با واقعیت، بیداری.

بیشتر از هر چیز آرزو دارم که در همهٔ خوشی‌ها با تو شریک باشم.

موضوع بر سر امید بود. چیزی بسیار مقدس‌تر از زندگی.

روزی، وقتی نوشتن برای تو را کنار بگذارم، هر دوی ما می‌فهمیم که یکی بدون دیگری هرگز نمی‌توانیم به جای خیلی دوری برویم. هر یک از ما در یاد دیگری زندگی خواهد کرد، و این همان جاودانگی‌ست، السی، چون ورای عشق، زمان وجود ندارد. خوب می‌دانم که وقتی رفتم، تو گریه کردی. اما من دوست دارم که تو بخندی و ترانه بخوانی و همیشه به این فکر کنی که آینده مسئله‌ای برای حل کردن نیست، بلکه رازی‌ست برای کشف کردن.

گاهی ناخودآگاه کارهایی می‌کنیم که دست خودمان نیست، یا واکنش‌هایی غیرمنتظره به آنچه غریزه‌مان به ما حکم می‌کند، و برخلاف میل‌مان باعث رنجش دیگران می‌شویم. با تو بد کردم، درست است؟ اما واقعیتش این است که خداحافظی‌ها همیشه تلخ‌اند، و من نه می‌خواستم که تو گریه کنی، و نه اینکه وادارم کنی تا بیشتر از این پیش‌ات بمانم.

اما باورپذیری بزرگترین دروغ هم بستگی به صداقتی دارد که با آن بیان می‌شود.

تسلیم شد، چرا که خیلی وقت‌ها زندگی راه دیگری پیش پایت نمی‌گذارد.

و به امید بیش از واقعیت نیاز بود.

موضوع بر سر امید بود. چیزی بسیار مقدس‌تر از زندگی.

امیدی آمیخته با ناامیدی.

سرش دیگی جوشان بود.

«روزی، وقتی نوشتن برای تو را کنار بگذارم، هر دوی ما می‌فهمیم که یکی بدون دیگری هرگز نمی‌توانیم به جای خیلی دوری برویم. هر یک از ما در یاد دیگری زندگی خواهد کرد، و این همان جاودانگی‌ست، السی، چون ورای عشق، زمان وجود ندارد. خوب می‌دانم که وقتی رفتم، تو گریه کردی. اما من دوست دارم که تو بخندی و ترانه بخوانی و همیشه به این فکر کنی که آینده مسئله‌ای برای حل کردن نیست، بلکه رازی‌ست برای کشف کردن. جاهایی در دنیا وجود دارند که می‌توانند آدم‌ها را تغییر دهند و آفریقا یکی از آن جاهاست. البته امیدوارم که آدم‌ها هرگز نتوانند این مکان‌ها را تغییر بدهند. از صمیم دل، در این شب ستاره‌باران، به تو می‌اندیشم و به آنچه در انتظار توست حسادت می‌کنم...»