بریده‌هایی از کتاب پرنده‌باز

در آسمان تنها رد پرندگان است که وجود دارد و بس؛ چیزی آنجا زیسته که اکنون نیست، تنها ردی از خود به‌جای گذاشته.

نباید گوش فراداد. برای شنیدن، نباید گوش فراداد. برای دیدن، نباید نگریست. برای دانایی، نباید اندیشه کرد. برای سخن گفتن، نباید گوش فراداد.

زمین می‌چرخد. ما در آن اسیریم و زیر باری سنگین، و به‌زنجیرکشیده‌شده در کالبدهای بی‌ثباتمان، دست‌وپا می‌زنیم.

وقتی معنا به میان می‌آید، مفاهیم دیگر اهمیت خود را از دست می‌دهند. چنان‌که در برابر مرگ، زندگی بی‌معناست. اندیشیدن دانایی را نابود می‌کند؛ نابود نه، که عقیم می‌کند و عصاره‌اش را به‌شکل دانش از آن می‌مکد. اندیشیدن همان تبدیل دانایی به دانش است.