بریده‌هایی از کتاب بامداد

«هر انسانی که به دنیا می‌آید برایش ستاره‌ای در آسمان روشن می‌شود و روزی که از دنیا برود، ستاره هم می‌میرد.»

(۱) «پریچهر» وقتی به خانه رسید، مادرِ پیرش تازه از «آتشکده» برگشته بود. پیرزن هرروز صبح برای نیایش به آتشکده می‌رفت و اندکی هیزم برای روشن نگه‌داشتن آتشِ مقدس و خوراکیِ نذری برای «مُغ» همراه خود می‌برد. آثار خستگی بر چهرهٔ گُل‌افتادهٔ دخترک نمایان بود. او صبح زود با پدرِ پیرش برای جمع‌آوری محصول کشاورزی به مزرعه رفته بود و اکنون، دم‌دمای ظهر و در هوای گرم‌وسوزان به خانه برگشته بود.