بریده‌هایی از کتاب خانه تکانی‌های آهو (جلد ۱)

کتاب حاضر نتیجه مطالعه فصل مربوط به زیارت «امام‌رضا (ع)» از کتاب شریف «مَفاتیحُ‌الجَنان»، یادگار جاوید شیخ خالص و بزرگوار «حاج‌شیخ‌عباس قمی» است؛ مردی که وقتی جلد نخست کتابی از کتاب‌هایش را به کسی داد تا ویرایش کند و او کتاب را به اسم خود منتشر کرد، به سویش رفت و در میان بیم سارق از رفتار احتمالی شیخ، لبخندی زد و گفت: نگران نباش! جلد دومش را هم آورده‌ام تا این را نیز منتشر کنی. نمی‌خواهم ناقص منتشر شود. یا هنگامی که چاپ نخست کتاب مفاتیحش منتشر شد، ناگهان از ناشر خواست دست نگه‌دارد و پس از یک سال سکوت و جبران خسارت ناشر، گفت: ـ حالا به چاپش ادامه بده! بعد هم در میان بُهت ناشرش گفت: دیدم کتابم توصیه مردم به رعایت اعمال عبادی روزهای سال است، یک سال همه را اجرا کردم تا ببینم اجرای پیشنهادهای کتابم ممکن است یا ناممکن! دیدم می‌شود. حالا با خیال راحت می‌توانم بگویم که به انتشارش ادامه بدهی!

«دوزخ»، همان «زندگیِ بی‌حرم تو» ست که در نمایی از خارزار «دنیا»، محصور است. زلالم کن آقای من! چنانکه هرگز به مذاق آتشی خوش نیایم.

آفتابگردان چشم‌انتظار مدد خورشید، سر از خاک برمی‌دارد و به‌سوی آسمان، قد می‌کشد. آفتابگردان می‌روید، سرمی‌گرداند، صدها چشم می‌گشاید تا پرتوی از خورشید را پیدا کند. تاکنون خورشیدی را ندیده‌ام که آفتابگردانی را ناامید کند!

حروف «سلام» را به‌سختی ادا کرده‌ام. «درد» در جانم پیچیده است؛ دردی مبهم و جان‌سوز که از زبان ناآرامم، کلمه‌های «زیارت‌نامه» را برداشته است. کتاب زیارت‌نامه بر «رَحل» دستانم می‌لرزد. کاش «نهج‌البلاغه» ای در حرم می‌بود تا طرحی از آواهای دلِ سوخته مولایم علی (ع) را بر بوم «ایوان طلا» یت بزنم.

در ابتدای راه‌های زمین بی‌اراده «برخاستن»، نشسته بودم. دست‌های نگرانِ ایستادنم، بازوهایم را گرفتند. به زانوهایم اراده «برخاستن» بخشیدند. مدد اسم رشیدت. راهنمای من در کوره‌راه‌های پُرخطر «زمین» است، یاعلی!

در زیارت‌نامه «امام‌رضا (ع)» گفته شده است: خدای من! علی (ع) راهنمای کسی شد که اراده هدایتش را داشتی.