بریده‌هایی از کتاب عاشقانه‌ی مرگ

-=«منو تو جفتمون خوب می‌دونیم که دلیلی واسه دست و پا زدن ندارم.»

-«نه. نمی‌فهمم. دوست داشتن یه زنو نمی‌فهمم.»

دستانش را گره کرده روی میز گذاشت.

آدم به خاطر کسی که دوستش داره می‌تونه خیلی از رفتارهای آزاردهنده رو ترک کنه

حس می‌کرد دیگر نخواهد توانست بخندد.

-=«تا کی می‌خوای ادای بی رحمارو درآری؟» -=«تو تا کی می‌خوای خودتو گول بزنی که من اینی که می‌بینی نیستم؟»

-=«بی‌معرفت دلت واسه من تنگ نشد؟؟»

-=«همیشه همه جا بالاخره یه سری آدم هم هستن که مورد اعتماد نباشن. احتیاط همیشه شرط عقله.»

و لبخند برلبانش نقش بست

این چنین اسیر مرگ شده است...

با لبخند به او سلام داد.

هرچه می‌جست اثری از تصویر غم‌هایش نبود.

مردا عین آهن ربااند. هرچی دورترشی بیشتر سمتت میان. اگه ثابت بایستی اونان که خودشونو بهت می‌رسونن. فقط کافیه تحمل داشته باشی

-=«قایقی خواهم ساخت... خواهم انداخت به آب... دور خواهم شد از این خاک غریب...»

دوس داشتن رو باور نکن

-=«می‌دونی با چه ذوق و شوقی از کلهٔ سحر پی جمع و جورکردن برنامهٔ امشب بود؟

گشایش چشم‌ها او را از خواب کسالت‌بار نیم روزی به اتاق بی حوصله و افسرده‌اش منتقل نمود.

تو تا همیشه وقت نداری واسه دوست داشتن

تازه یادش آمد، آخر از تنهایی بیزار بود. نباید بیش از این در خلوت می‌ماند چرا که بی کسی برایش به اندازهٔ مرگ تلخ بود.

بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم، همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم

در دو استکان چای ریخت.

فهمیدم کتابا و بزرگترها هم یه وقتایی حرف زیادی می‌زنن. دوست داشتن که محصول کارخونهٔ عقد نیست که تا خطبه خونده شد ثمره‌اش بیاد بغلمون که وای چقدر عاشقیم!!! دوست داشتن زمان نمی‌خواد خاطره می‌خواد

اشک بی‌امان صورتش را خیس می‌کرد. -=«گفتم خدایا غلط کردم. منو ببین، منو بخواه، بهش قول دادم دیگه غلط ننویسم، دیگه غلط نباشم... گفتم می‌خوام عاشق باشم. عاشقی کنم... می‌شه؟؟؟ می‌خوام آرزوهای بزرگ کنم، می‌شه؟ من صداش رو شنیدم راحیل، از دهن یه بچهٔ ده ساله که خرما بهم تعارف کرد. چقدر لبخندش قشنگ بود!! به من گفت خدا آدمایی‌رو که آرزوهای بزرگ می‌کنن دوست داره...

-=«ارزش دوست داشتن به ابرازکردنش و شیپورکردنش نیست. دوست داشتنی که آدمت کنه و تورو بالا بکشونه با ارزشه. باس رو تخم چشات نگهش داری.»

-=«یه وقتایی فکر می‌کنم خیلی‌ها مثل من به خیلی چیزا اعتقاد ندارن اما جرأت ندارن بگن باور نداریم. تو هم جزو همونایی؟»

-=«صدا کن مرا! صدای تو خوب است... صدای تو سبزینهٔ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید... در ابعاد این عصر خاموش من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم... بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است... و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد... و خاصیت عشق این است...!!!»

بی کسی برایش به اندازهٔ مرگ تلخ بود.

چی‌شد که دنیا واسه‌م بزرگ شد و خدا کوچیک؟ چرا دیگه از غلط نوشتن و غلط بودن نمی‌ترسیدم؟؟

-=«دوست داشتن زود تموم می‌شه.» مرد مو را از صورت همسرش کنار زد و ادامهٔ حرف زن را گفت: -=«باز هم می‌شه کسای دیگه رو دوست داشت اما...» راحیل چشم هایش را بست؛ در حالی که گویی در آرامش غرق است ادامه داد: -=«عشق این‌طوری نیست.»

چرا نمی‌خوای یه راه دیگه رو پیش بگیری؟» -=«من راهی غیر از دوست داشتنش بلد نیستم.»