بریده‌هایی از کتاب بازنده

همه‌جا پر از نوازندگان و مربیان موسیقی است که هزاران و صدها هزار هنرجوی موسیقی را ویران می‌کنند و به تباهی می‌کشانند، انگار این وظیفه‌شان است که استعدادهای فوق‌العادهٔ مردان جوان موسیقی و نوآموزان را در نطفه خفه کنند. با خودم فکر کردم در هیچ کجا مثل دانشکده‌های موسیقی ما که تازگی‌ها اسم خودشان را دانشگاه‌های موسیقی گذاشته‌اند، چنین بی‌مسئولیتی‌ای حکم‌فرما نیست

دم‌به‌دم تنفرم از پیانو بیشتر می‌شد، دیگر حتی نمی‌توانستم به نوازندگی خودم گوش بدهم، دیگر نمی‌خواستم با سازم سروکاری داشته باشم

ولی او فقط از خانه خارج می‌شد تا پی ببرد و متوجه شود میلی ندارد دور شود و جایی برود و دوباره لباس از تن می‌کند و می‌رفت در پایین‌ترین اتاق می‌نشست و به دیوار روبه‌رو خیره می‌شد.

همه‌چیز همیشه فقط خاکستری و دلگیر است و مردم هم مدام تأثیر افسرده‌کننده‌ای می‌گذارند.

آدم‌های پیر حتی اگر نیاز زیادی هم نداشته باشند، باز خسیس هستند، هرچه مسن‌تر می‌شوند خسیس‌تر می‌شوند، نم پس نمی‌دهند و اولادشان جلوی چشمانشان گرسنگی می‌کشند، خجالت هم نمی‌کشند.

با خودم فکر کردم، تا همین چند وقت پیش می‌گفتیم طرف هست و وجود دارد، بعد ناگهان مجبوریم که بگوییم: بود. چه کلمهٔ ترسناکی است این «بود».

می‌گفت ما همیشه داریم دور می‌شویم و از بین می‌رویم، تا آنکه دیگر دست برداریم. با خودم فکر کردم، یک‌جور علاقه به گورستان‌ها، مثل خودم.

با خودم فکر کردم سرانجام عاشق شکستش شد، اگر نگوییم مسحور و دلباخته‌اش شد، و تا به آخر روی شکست خود با تمام قوت پافشاری کرد.

گفت سکته تقریباً خوب و جالب است، هرکسی آرزوی سکته را دارد، یک سکتهٔ کُشنده. پایانی ناگهانی.

گفتم، وانگهی کل دولت، همهٔ این آدم‌ها هم چیزی جز مشتی آدم‌های قدرت‌طلب، فرومایه و بی‌وجدان نیستند، همهٔ فکرشان کشور است که در واقع خودشان همان کشور هستند و مردم، مردمی که بر آنها حکومت می‌کنند، برایشان اهمیت و معنای چندانی ندارد.

با خودم فکر کردم، عاقبت همهٔ آنهایی را به یاد می‌آوریم که با ما به مدرسه می‌رفتند و ایشان را فرا می‌خوانیم فقط به این خاطر تا مشخص و معلوم کنیم که دیگر هیچ پیوند و اشتراکی با ایشان نداریم.