بریده‌هایی از کتاب موقف

عاشقان راستین همیشه بزرگند.

زلالم کن و لایق چونان آن رؤیای بیداری.

آن ستاره که بر دستانم نور می‌ریخت کجاست؟

مویه کن بر قبر غریبی که در طوس است! وای از این مصیبت که تا صبح حشر، دل‌ها را در آتش اندوه می‌گذارد... تا آن که خداوند، فرمان برخاستن منجی را می‌دهد... آن که تسکین دهندهٔ ستمدیدگان است... و او بار رنج‌ها و دردها را از دوش ما بر خواهد داشت...

سستی از ما نیست، نگذار دیگران بر راهمان سنگِ نرسیدن بگذارند. راهمان را برای رسیدن به خانهٔ مولا هموار کن.

- آخ اگر بیایی دعبل! چقدر گریه به تو بدهکارم! چقدر خنده از تو طلبکارم! چقدر شادمانی از تو خواهم گرفت. چقدر خاموشی را مشتاقم تا بشنوم و تو فقط مرا صدا بزنی و بگویی عالیه... محبوبم...