بریده‌هایی از کتاب فلسطین

مسئلهٔ فلسطین از دستور کار نظام جمهوری اسلامی خارج نخواهد شد

شش ماه بمباران یمن و کوبیدن خانه‌ها و مدارس و بیمارستان‌ها و مانند اینها تروریسم نیست؛ مکرّر در مکرّر حمله کردن به مناطق فلسطینی‌ها در غزّه و غیر غزّه و کشتن صدها بلکه هزارها کودک و زن و مرد بی‌گناه و انسان بی‌دفاع تروریسم نیست؛ اینکه مردم بحرین میگویند که ما هر نفر در داخل این کشور یک رأی داشته باشیم، این ربطی به حقوق بشر ندارد، این مطالبهٔ حقوق بشر نیست؛ امّا دفاع نیروهای مقاومت در فلسطین و لبنان تروریسم است؛ گروه‌هایی که در لبنان یا در فلسطین مقاومت میکنند، با اشغالگر میجنگند، از سرزمین خودشان و از خانهٔ خودشان دفاع میکنند، اسمش تروریسم است!

طبق اسناد تاریخی، تشکیل حکومت صهیونیستی در آنجا، بیش از آنچه که آرزوی مردم یهود باشد، یک خواست استعماری دولت انگلیس بود.

مسئولان کشورهای اسلامی خیال نکنند که اگر مردم فلسطین را در چنگال خون‌ریز دشمنانشان رها کردند، اسرائیل پس از بلعیدن و هضم کردن آنها _ که البتّه چنین چیزی هرگز پیش نخواهد آمد _ دولتهای مسلمان را راحت خواهد گذاشت.

حرفی که ما در مورد مسئلهٔ فلسطین داریم، یک حرف شعاری نیست؛ یک حرف صددرصد منطقی است. یک عدّه قدرتمند که در رأس آنها اوّل انگلیس بود، بعد هم آمریکا ملحق شد، دنباله‌روِ آنها هم کشورهای غربی، آمده‌اند میگویند کشور فلسطین و ملّت فلسطین باید حذف بشوند تا به‌جای آن، کشوری به نام اسرائیل و ملّت جعلی‌ای به نام ملّت اسرائیل به‌وجود بیاید. این یک حرف؛ یک حرف دیگر هم در مقابلش هست که حرف امام است؛ میگوید: نه، این واحد جعلی و تحمیلی باید حذف شود؛ به‌جای آن، ملّت اصلی و کشور اصلی و واحد جغرافیایی اصلی سر کار بیاید. از این دو حرف، کدام منطقی است؟

رئیس‌جمهور آمریکا فتوا صادر کرده است که باید مقاومت خلع سلاح بشود! بله، معلوم است؛ میخواهید خلع سلاح شود تا همین مقدار ضربه‌ای را هم که در مقابل این‌همه جنایت وارد میکند، نتواند وارد کند؛ ما عرض میکنیم بعکس، همهٔ دنیا و بخصوص دنیای اسلام، موظّفند هرچه میتوانند به تجهیز ملّت فلسطین کمک کنند.

براساس وعدهٔ صدق ایشان، آزادی فلسطین و نابودی اسرائیل از وقایع حتمی خواهد بود و ان‌شاءالله تا قبل از سال ۱۴۱۹ ش. شاهد نابودی کامل این رژیم خون‌ریز و غاصب خواهیم بود. امیدواریم که ما نیزآن روز طلایی را ببینیم و به امامت ایشان در قدس عزیز، نماز برپا نماییم. و من الله التوفیق

هر مسلمان یک سطل آب برای من یک مطلب به شکل معمّا است و آن این است که همهٔ دوَل اسلامیّه و ملّتهای اسلام میدانند که این درد چیست، میدانند که دستهای اجانب در بین است که اینها را متفرّق از هم بکند، می‌بینند که با این تفرقه‌ها ضعف و نابودی نصیب آنها میشود، می‌بینند که یک دولت پوشالی اسرائیل در مقابل مسلمین ایستاده_ که اگر مسلمین مجتمع بودند، هرکدام یک سطل آب به اسرائیل میریختند او را سیل میبرد _ مع‌ذلک در مقابل او زبون هستند. معمّا این است که با اینکه اینها را میدانند، چرا با علاج قطعی، که آن اتّحاد و اتّفاق است روی نمی‌آورند؟ چرا توطئه‌هایی که استعمارگرها برای تضعیف آنها به کار میبرند، آنها توطئه‌ها را خنثی نمیکنند؟ آیا این معمّا چه‌وقت

روزی که مقاومت اسلامی در لبنان به همّت دلاورمردان لبنانی و با توصیه و حمایت امام راحل شکل گرفت، اسرائیل، بیروت _ یعنی پایتخت لبنان _ را در اشغال خود داشت و بر مقدّرات سیاسی این کشور چنگ انداخته بود. آن روز وقتی مقاومت اسلامی شعار «زحفاً زحفاً نحوالقدس» را سر داد، گروهی از بی‌خبران، آنان را ساده‌اندیش خواندند و به طعنه سؤال کردند: آیا میشود به‌سوی قدس حرکت کرد، حال آنکه شما لبنانی‌ها از ورود به پایتخت کشور خود ناتوان هستید؟ از آن تاریخ تا پیروزی تاریخی مقاومت اسلامی بر اسرائیل، فقط هجده سال به درازا کشید. تصدیق میفرمایید که هجده سال، در تاریخ مبارزات ملّتها زمان زیادی نیست.

به فرض صحّت همهٔ ادّعاها در رابطه با یهودی‌کُشی‌های آلمان‌ها، چرا باید مسلمانان غرامت اقدامهای ضدّ بشری ژرمن‌های پروتستان را بدهند؟!

وقتی “لُرد آلن بی” ژنرال انگلیسی وارد بیت‌المقدّس شد، کلامی تاریخی بیان کرد که ماهیّت مهاجمین غربی را نشان میداد. نقل است که گفت: «امروز، جنگهای صلیبی به پایان رسید!!» یعنی کینهٔ شکست فضاحت‌بار صلیبیان در بیت‌المقدّس را به‌صورت میراثی شیطانی در دل داشتند و با اشغال آن، عقده دل را گشودند.

ما در حمایت از مظلوم نگاه به مذهب طرف مقابل نمیکنیم؛ و نکردیم؛ خطّ امام بزرگوار این بود. امام همان رفتاری را که با مقاومت شیعه در لبنان داشت، همان رفتار را با مقاومت سنّی در فلسطین [هم] داشت؛ بدون هیچ تفاوتی.

صهیونیسم را ما به‌حساب یک مرام و یک مذهب نمیگذاریم، به‌حساب یهودی‌گری نمیگذاریم، بسیارند در دنیا یهودیان آزاده و پاک‌نهادی که از صهیونیسم بیزارند، این یک مسلک فاشیستی سیاسی متجاوز است که جز با ستم و ظلم و تصرّف سرزمین‌های متعلّق به مسلمانان مستضعف و محروم امکان ادامهٔ حیات ندارد.

اسرائیل هیچ شهروند حقیقی جز مردم بومی فلسطین ندارد.

غرب و قدرتهای غربی، از آغاز پیدایش غدّهٔ سرطانی صهیونیسم در این منطقه، تعامل دوجانبه‌ای را با هم داشتند. وظیفهٔ اسرائیل این بوده است که منافع قدرتهای متجاوز غربی را در منطقهٔ اسلامی حفظ کند؛ یعنی همیشه روبه‌روی کشورهای اسلامی و کشورهای منطقه، تهدید دائمی بالفعلی قرار داشته باشد و کشورهای اسلامی را در یک دغدغهٔ دائمی نگه دارد تا آنها نتوانند با هم متّحد شوند و یک مجموعهٔ همدل و هم‌جهت را به‌وجود آورند و از امکانات و ثروت و نیروی انسانی خود برای منافعشان استفاده کنند. متقابلاً وظیفهٔ آنها هم این بوده است که این غدّهٔ سرطانی را در این منطقه با همهٔ وجود نگه دارند. البتّه امروز این نقش بیشتر از همه برعهدهٔ آمریکا است.

ارادهٔ انسانها و عزم ناشی از ایمان، همهٔ مشکلها را آسان میکند، همهٔ معجزه‌ها را امکان‌پذیر میکند.

در اینجا مایلم پندی خیرخواهانه به سیاستمداران آمریکایی که تاکنون همواره به‌عنوان مدافع و پشتیبان رژیم صهیونیستی در صحنه حاضر شده‌اند، بدهم: این رژیم تاکنون برای شما دردسرهای بی‌شمار داشته است؛ چهرهٔ شما را در میان ملّتهای منطقه، منفور و شما را در چشم آنان شریک جنایات صهیونیست‌های غاصب معرّفی کرده است؛ هزینه‌های مادّی و معنوی که در طول سالهای متمادی از این رهگذر به دولت و ملّت آمریکا تحمیل شده است، سرسام‌آور است؛ و احتمالاً در آینده اگر همین روش ادامه یابد، هزینه‌های شما سنگین‌تر هم خواهد شد. بیایید به پیشنهاد جمهوری اسلامی دربارهٔ همه‌پرسی بیندیشید و با تصمیمی شجاعانه، خود را از گره ناگشودنی کنونی نجات دهید. بی‌شک مردم منطقه و همهٔ آزاداندیشان گیتی از این اقدام استقبال خواهند کرد.

پشتیبانی عمومی دنیای اسلام از بیرون، و مبارزهٔ واقعی و محسوس ملّت فلسطین در داخل، این دو با هم مشکل را حل خواهد کرد و سر دشمن فلسطین را به سنگ خواهد کوبید.

بحث یک سرزمین کوچک یا یک شهر یا یک روستا نیست، بحث یک کشور است؛ یک ملّت از خانهٔ خود بیرون رانده شده است؛ آنهایی از فلسطینی‌ها هم که امروز در خود سرزمین فلسطین زندگی میکنند، با کمال عسرت، با کمال فشار زندگی میکنند. دائم در معرض کشت و کشتار و تحقیر و تذلیل و فشار هستند.

روحانیّت شیعه در ذات خود یک نهاد مستقل است. از نظر روحی به خدا متّکی بوده و از نظر اجتماعی به قدرت مردم و لهذا در طول تاریخ به‌صورت یک قدرت رقیب در مقابل زورمندان ظاهر شده است.

تا وقتی که این زخم متعفّن، این غدّهٔ چرکین در دل سرزمین‌های اسلامی و عربی به نام دولت غاصب اسرائیل وجود دارد، ما نمیتوانیم احساس کنیم که پیروز شده‌ایم، نمیتوانیم حضور دشمن خود را در کنارِ گوش خود، در سرزمین‌های غصب شده و اشغالی خود ملاحظه کنیم.

مسئلهٔ فلسطین فقط یک راه دارد؛ همان چیزی که ما چند سال پیش اعلام کردیم: از فلسطینی‌های اصیل_ چه آنهایی که داخل فلسطین هستند، چه آنهایی که در اردوگاه‌ها هستند، چه آنهایی که در کشورهای دیگر هستند؛ چه مسلمان باشند، چه یهودی باشند، چه مسیحی باشند، فرقی نمیکند؛ فلسطینی باشند_ نظرخواهی کنند؛ هر دولتی که آنها خواستند، سر کار بیاید. آن دولت اگر مسلمان باشد، اگر مسیحی باشد، اگر یهودی باشد، اگر مخلوط باشد، چنانچه برخاستهٔ از آراء خود فلسطینی‌ها باشد، مورد قبول است و مسئلهٔ فلسطین را حل خواهد کرد. بدون این، مسئلهٔ فلسطین حل نخواهد شد.

بعضی خیال میکنند حمایت از مردم فلسطین، خارج از منافع ملّی کشورها است. این اشتباه بسیار بزرگی است. وقتی یک ملّت مسلمان به ملّتهای دیگر متّکی نباشد و از طرف آنها حمایت نشود، این‌گونه راحت در معرض تطاول دشمن قرار میگیرد. اگر دنیای اسلام متحّد بود، یک ملّت این‌طور مظلوم نمیشد.

امروز بازگشت به عزّت و اقتدار برای امت اسلامی منحصراً در گرو ایستادگی در برابر استکبار و نقشه‌های خباثت‌آمیز آن است، و مسألهٔ فلسطین در رأس همهٔ مسائل بین‌الملل اسلامی در مقابل استکبار است.

ما با ظلم و استکبار و فشار بر ملّتها، مخالفیم. با تحمیل و زورگویی ابرقدرت‌ها مخالفیم و در مقابل آن می‌ایستیم. ما در مقابل سازش با اسرائیل می‌ایستیم. ما از ملّت مظلوم فلسطین، با همهٔ امکان، دفاع میکنیم. از ملّت لبنان که زیر فشار صهیونیست‌ها است، دفاع میکنیم.

معروف است؛ پیش از جنگ اوّل جهانی و در زمان سلطان عبدالحمید عثمانی گروهی از متنفّذین یهودی به او پیشنهاد میکنند که سرزمین فلسطین را جهت اسکان یهودیان عالم به آنها بفروشد! جوابی که وی به آنها داد نشان‌دهندهٔ ته‌ماندهٔ غیرت اسلامی در یک سلطان مستبدّ عثمانی است. وی میگوید: «ما تاکنون نشنیده‌ایم که یک آدم زنده (ولو محتضر) را کالبدشکافی کنند.»

سازمان ملل متّحد بعد از جنگ دوّم با همان مقاصد، توسّط دوَل فاتح تشکیل و جانشین جامعه ملل شد و از اوّلین اقدامات این سازمان، تصویب تشکیل کشور اسرائیل بود که تمامی صاحبان حقّ وتو به آن رأی مثبت دادند و یک سلسلهٔ جدید از جنگهای صلیبی جدیدی (صلیبی _ صهیونیستی) آغاز گردید.

چهار جنگ بین اعراب و اسرائیل در سالهای ۱۳۲۷ (۱۹۴۸)، ۱۳۳۵ (۱۹۵۶)، ۱۳۴۶ (۱۹۶۷) و ۱۳۵۲ (۱۹۷۳) اتّفاق افتاد که تقریباً همهٔ آنها منجر به شکست اعراب در برابر اتّحادیهٔ غرب _ صهیونیسم شد.

حمایت از فلسطین با وجود تفاوت مذهبی؛ از ارکان خطّ امام (قدّس‌سرّه) ما در حمایت از مظلوم نگاه به مذهب طرف مقابل نمیکنیم؛ و نکردیم؛ خطّ امام بزرگوار این بود. امام همان رفتاری را که با مقاومت شیعه در لبنان داشت، همان رفتار را با مقاومت سنّی در فلسطین [هم] داشت؛ بدون هیچ تفاوتی. ما همان حمایتی را که از برادرانمان در لبنان کردیم، از برادرانمان در غزّه [هم] کردیم؛ بدون هیچ تفاوتی. آنها سنّی بودند، اینها شیعه‌اند. مسئله برای ما، دفاع از هویّت اسلامی است، حمایت از مظلوم است، مسئلهٔ فلسطین است؛ امروز در رأس مسائل منطقهٔ مسلمانها مسئلهٔ فلسطین است؛ این برای ما مسئلهٔ اصلی است.

البتّه پلیدتر از آمریکا، دولت صهیونیست، در فلسطین اشغالی است. چرا؟ چون بالاخره دولت آمریکا، یک دولت و متّکی به یک ملّت است. درصورتی‌که اساساً دولت غاصب صهیونیستی، متّکی بر یک ملّت نیست! ملّت ساکن آن مناطق، ملّتی است که امروز آواره است!