بریده‌هایی از کتاب واژه‌هایی در اعماق آبی دریا

من توانایی زندگی در آینده‌ای نامعلوم رو دارم؛ اگر در اون آیندهٔ نامعلوم تو در کنارم باشی.

پدر می‌پرسد: «جملهٔ فوق‌العاده‌ای که توی کتاب آرزوهای بزرگ اثر چارلز دیکنز نوشته بود چی بود؟ شکسته‌دل... تو فکر می‌کنی خواهی مرد اما هرروز پس‌از آن روز وحشتناک به زندگی ادامه خواهی داد.»

کتاب باید تبری باشد برای درهم‌شکستن دریای منجمد وجودمان. «کافکا»

کتاب‌فروشی همیشه پر از افرادی‌ست که عاشق واژه‌ها و ایده‌ها هستند و می‌خواهند درمورد آنها صحبت کنند.

نمی‌شود با کسی که تو را فراموش کرده دوباره دوست شوی. تا آخر عمر همیشه نگران خواهی بود که بازهم مثل دفعهٔ پیش تو را فراموش کند. همیشه این را می‌دانی که حال او بدون تو صددرصد خوب است ولی حال تو بدون او خوب نخواهد بود.

نمی‌شود با کسی که تو را فراموش کرده دوباره دوست شوی. تا آخر عمر همیشه نگران خواهی بود که بازهم مثل دفعهٔ پیش تو را فراموش کند. همیشه این را می‌دانی که حال او بدون تو صددرصد خوب است ولی حال تو بدون او خوب نخواهد بود.

«ما باید باهات صحبت کنیم.» این جمله هیچ‌وقت خبرهای خوشایندی به‌دنبال خود نداشته.

کتاب‌های دست‌دوم پر از رمزوراز هستند.

او می‌گفت: «این‌طور بهش فکر کن که ما از این خونه‌ایی که توش هستیم به جای دیگه‌ای بریم ولی این خونه همچنان سر جای خودش هست؛ گذشته هم همین‌طوره.» می‌گویم: «فکر خیلی جالبیه. اینکه فکر کنیم چیزهایی که عاشقشون هستیم در جای دیگه‌ای هنوز هم وجود دارن.»

پدر می‌گوید: «اگر ما وقتی در سختی‌ها قرار می‌گیریم چیزهایی رو که دوستشون داریم رها کنیم این دنیا واقعاً جای وحشتناکی می‌شه.»

هیچ‌کس پیش کسی که دوستش ندارد برنمی‌گردد.

«چطور ممکنه دلت برای من تنگ نشده باشه؟ چطور همچین چیزی امکان داره؟»

«هیچ‌کس برای بیدارشدن دلیلی نداره. زندگی کلاً بی‌معنیه و انسان‌ها مجبورن به‌هرحال بیدار بشن. همهٔ انسان‌ها این‌جوری زندگی می‌کنن.»

ما همان کتاب‌هایی هستیم که خوانده‌ایم و چیزهایی که دوستشان داریم.

باید یک دکمهٔ قطع وجود داشته باشد که وقتی کسی ترکت می‌کند بتوانی آن را فشار دهی و بگویی: تو دمار از روزگار من درآوردی و من هم دیگر تو را دوست ندارم.

این کلمات غم‌انگیزترین کلمات در تاریخ عشق می‌باشند. من واقعاً خیلی تلاش کردم عاشقت باشم.

کتاب باید تبری باشد برای درهم‌شکستن دریای منجمد وجودمان. «کافکا»

اصلاً برایم مهم نیست، اصلاً برایم مهم نیست، اصلاً برایم مهم نیست... این جمله هر لحظه و هر روز در درون من تکرار می‌شود، مثل یک باران بی‌وقفهٔ درونی. اصلاً. برایم. مهم. نیست.

«ولی من تو رو دوست دارم. قبل‌ازاینکه چیزی بگی بهتره بدونی واژه‌ها واقعاً مهم هستند. واژه‌ها بی‌معنی نیستن. اگر بی‌معنی بودن نمی‌تونستن موجب به‌وجوداومدن انقلاب‌ها بشن و تاریخ رو تغییر بدن. اگر بی‌معنی بودن تو هربار قبل‌ازاینکه خوابت ببره بهشون فکر نمی‌کردی. اگر فقط در حد واژه‌هایی معمولی بودن ما ترانه‌ها رو گوش نمی‌کردیم و وقتی هم بچه بودیم از دیگران خواهش نمی‌کردیم که برامون کتاب بخونن. اگر فقط در حد واژه‌هایی معمولی بودن پس هیچ معنی خاصی نداشتن و داستان‌های به‌جامونده از زمان‌هایی که انسان نوشتن رو بلد نبود الان وجود نداشتن؛ ما نمی‌تونستیم نوشتن رو یاد بگیریم. اگر فقط در حد واژه‌هایی معمولی بودن انسان‌ها به‌خاطر اونها عاشق نمی‌شدن، به‌خاطر اونها احساس بدی پیدا نمی‌کردن، با شنیدن اونها دردشون نمی‌گرفت و به‌خاطر اونها دردشون تسکین پیدا نمی‌کرد؛ اگر این‌طور بود انسان‌ها باهم هیچ رابطهٔ احساسی‌ای نداشتن. اگر فقط در حد واژه‌هایی معمولی بودن فردریک با ناامیدی به‌دنبال کتاب دریک والکات نمی‌گشت.»

تصور زندگی بدون آن چیزی که عاشقش هستی یک چیز است، و زمانی‌که آن را واقعاً ازدست می‌دهی چیزی دیگر.

نمی‌شود با کسی که تو را فراموش کرده دوباره دوست شوی. تا آخر عمر همیشه نگران خواهی بود که بازهم مثل دفعهٔ پیش تو را فراموش کند. همیشه این را می‌دانی که حال او بدون تو صددرصد خوب است ولی حال تو بدون او خوب نخواهد بود.

شکسته‌دل... تو فکر می‌کنی خواهی مرد اما هرروز پس‌از آن روز وحشتناک به زندگی ادامه خواهی داد.

دلم برایش تنگ شده و چون خیلی‌وقت است که از هم دور بوده‌ایم حس می‌کنم تکه‌ای از دنیا شکسته و او را از من دور کرده است.

«گاهی‌اوقات باهم‌بودن فقط حس خوبی داره و هیچ معنی دیگه‌ای نداره.»

باید یک دکمهٔ قطع وجود داشته باشد که وقتی کسی ترکت می‌کند بتوانی آن را فشار دهی و بگویی: تو دمار از روزگار من درآوردی و من هم دیگر تو را دوست ندارم. من دکمه‌ای نخواستم که به یک صندلی‌پران وصل باشد تا بتوانم او را از جهان هستی بیرون بیندازم، فقط دکمهٔ کوچکی می‌خواهم که او را از قلبم بیرون بیندازم.

کتاب‌ها، واژه‌ها، موسیقی و هنر. اینها همان روزنه‌های نوری هستند که در دنیای شکستهٔ تو نمایان می‌شوند.

«ما انسان‌ها سیستم خیلی منظمی داریم و وقتی این سیستم در حدی به‌هم بریزه که نشه درستش کرد نمی‌تونیم دوباره منظمش کنیم.»

کتاب باید تبری باشد برای درهم‌شکستن دریای منجمد وجودمان. «کافکا»

باید یک دکمهٔ قطع وجود داشته باشد که وقتی کسی ترکت می‌کند بتوانی آن را فشار دهی و بگویی: تو دمار از روزگار من درآوردی و من هم دیگر تو را دوست ندارم.

«هنری اگه عشق زندگی‌ت داره یه عوضی رو می‌بوسه الان وقتشه که دوباره فکر کنی و ببینی آیا واقعاً اون عشق زندگی‌ت هست یا نه.»