بریده‌هایی از کتاب آن‌ سوی نقطه‌چین‌ها...

پنهانیم مثل مضمونی پیچیده در بیتی مثل دو نام ممنوع در پشت نقطه‌چین‌ها...

دستان ما در خاموشی به ده زبان با هم سخن می‌گویند

روحی رها، سری پر از شیدایی نایی پر از ترانه دهانی گرسنهٔ کلام‌های تازه

رو اندازش آسمان زیراندازش زمین بود لبخند و مهربانی دارایی‌اش، همین بود

کوهستان ابری خونین را می‌کشد به دندان انسان‌ها مزارع درو شده با قامت‌های کوتاه خبرنگار از پیرمرد خسته‌ای می‌پرسد: ـ خسارت مالی هم دیده‌ای، نه؟ ـ نه قربان فقط قدری کف و سقف خانه به هم رسیده ـ خسارت جانی چی؟ ـ عیالمان مقداری جان سپرده خبرنگار از کله‌ای که بیرون مانده از خاک می‌پرسد: ـ چه احساسی حالا داری برادر؟ ـ از خوشحالی نمی‌دانم چه خاکی روی سرم بریزم باران رحمتش که بی‌حساب است تا خرخره رسیده و خوان نعمتش که بی‌دریغ است

هر چیزی در وضوح خود، ابهامی و در ابهام خود، وضوحی دارد هر چیزی مثل شعر است حتی عشق باید خودش بیاید

آب‌ها بلبلی می‌خواند چرخ چاهی طنابش را می‌فرستد به اعماق تا سطلی آب تازه بتابد از تاریکی صدایی پاسخ می‌دهد، صداهایی دیگر نیز آب‌ها حلقه ـ حلقه، می‌رقصند بر فراز چاه‌ها

خستگی می‌وزد از بازویم برگ رمق می‌ریزد فریاد می‌زنم صدایم را هیولایی می‌بلعد عقربه اشاره می‌کند به قعر دنیا اگر پایین بیاید می‌افتم

خبرنگار از کله‌ای که بیرون مانده از خاک می‌پرسد: ـ چه احساسی حالا داری برادر؟ ـ از خوشحالی نمی‌دانم چه خاکی روی سرم بریزم باران رحمتش که بی‌حساب است تا خرخره رسیده و خوان نعمتش که بی‌دریغ است ما را به گل کشیده چه چیزی بهتر از این الحمدلله رب‌العالمین

آن سوی نقطه‌چین‌ها... آن سوی نقطه‌چین‌ها چه باغی! چه انگور چلچراغی! چه نارنج تابانی! آن سوی نقطه‌چین‌ها چه کوچهٔ عطرافشانی! چه گل‌هایی که از دریچه‌ها فرو می‌ریزد! آن سوی نقطه‌چین‌ها چه قایقی بر امواج پر از تلاطم عشق آن سوی نقطه‌چین‌ها پیراهن خود را دریده پرهیز چه عطری!

خوابش آبی، فکر و خیالش آبی چه سودایی در دل نهفته قایق

رو اندازش آسمان زیراندازش زمین بود

چه حس پنهانی دارم نمی‌توانم بگویمآن را خودش خودش را می‌گوید دوباره پنهان می‌بارد دوباره باران دوباره باران می‌بارد

پری‌های دریایی نیمی انسان، نیمی ماهی همین‌جا زاده می‌شوند ملاحان همین‌جا می‌مانند و کشتی‌هاشان را آتش می‌زنند

دستان ما در خاموشی به ده زبان با هم سخن می‌گویند

پنهانیم مثل مضمونی پیچیده در بیتی مثل دو نام ممنوع در پشت نقطه‌چین‌ها...

گاهی صدای زیبایی در مرداب فراموشی می‌روید تنهایی با دستی لرزان صدا را می‌چیند و می‌بوید و آن را در گلدانی می‌گذارد

خود را جا می‌گذارد تا هیچ‌کس نفهمد که رفته است بی‌آن‌که در بگشاید از خانه بیرون می‌رود و محو می‌شود مثل مهی سرگردان در تاریکی