بریده‌هایی از کتاب متن کامل قرآن کریم

وَ لاَ تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْوَاتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یرْزَقُونَ (۱۶۹) (ای پیامبر!) هرگز گمان مبر کسانی که در راه خدا کشته شدند، مردگانند! بلکه آنان زنده‌اند، و نزد پروردگارشان روزی داده می‌شوند.

الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (۴)

هر انسانی مرگ را می‌چشد،

خدا می‌داند، و شما نمی‌دانید

و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد؛ و هر کس بر خدا توکّل کند، کفایت امرش را می‌کند؛ خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند؛ و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است!

ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ می‌شود

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ

وَ هُوَ مَعَکُمْ أَینَ مَا کُنْتُمْ

لاَ تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا

وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (۸۲)

و هنگامی که به آنها گفته شود: «از آنچه خدا نازل کرده است، پیروی کنید!» می‌گویند: «نه، ما از آنچه پدران خود را بر آن یافتیم، پیروی می‌نماییم.» آیا اگر پدران آنها، چیزی نمی‌فهمیدند و هدایت نیافتند (باز از آنها پیروی خواهند کرد)؟!

إِیاکَ نَعْبُدُ وَ إِیاکَ نَسْتَعِینُ

خودکشی نکنید! خداوند نسبت به شما مهربان است.

و همچون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به «خود فراموشی» گرفتار کرد، آنها فاسقانند.

هر کس تقوای الهی پیشه کند، خداوند کار را بر او آسان می‌سازد!

فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَ اشْکُرُوا لِی وَ لاَ تَکْفُرُونِ (۱۵۲) پس به یاد من باشید، تا به یاد شما باشم! و شکر مرا گویید و (در برابر نعمتهایم) کفران نکنید!

فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکُلِّ شَی‌ءٍ قَدْراً (۳) و او را از جایی که گمان ندارد روزی می‌دهد؛ و هر کس بر خدا توکّل کند، کفایت امرش را می‌کند؛ خداوند فرمان خود را به انجام می‌رساند؛ و خدا برای هر چیزی اندازه‌ای قرار داده است

عده کمی از بندگان من شکرگزارند!

خداوند از کسانی که ایمان آورده‌اند دفاع می‌کند

نترس و غمگین مباش، که ما او را به تو بازمی‌گردانیم،

خدا بر دلها و گوشهای آنان مهر نهاده؛ و بر چشمهایشان پرده‌ای افکنده شده؛ و عذاب بزرگی در انتظار آنهاست.

هرگاه هدایتی از طرف من برای شما آمد، کسانی که از آن پیروی کنند، نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین شوند.

وَ إِذَا مَسَّ الْإِنْسَانَ الضُّرُّ دَعَانَا لِجَنْبِهِ أَوْ قَاعِداً أَوْ قَائِماً فَلَمَّا کَشَفْنَا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یدْعُنَا إِلَی ضُرٍّ مَسَّهُ کَذٰلِکَ زُینَ لِلْمُسْرِفِینَ مَا کَانُوا یعْمَلُونَ (۱۲) هنگامی که به انسان زیان (و ناراحتی) رسد، ما را (در هر حال:) در حالی که به پهلو خوابیده، یا نشسته، یا ایستاده است، می‌خواند؛ امّا هنگامی که ناراحتی را از او برطرف ساختیم، چنان می‌رود که گویی هرگز ما را برای حل مشکلی که به او رسیده بود، نخوانده است! این گونه برای اسرافکاران، اعمالشان زینت داده شده است (که زشتی این عمل را درک نمی‌کنند)!

إِذَا تُتْلَی عَلَیهِ آیاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ (۱۳) (همان کسی که) وقتی آیات ما بر او خوانده می‌شود می‌گوید: «این افسانه‌های پیشینیان است!» کَلاَّ بَلْ رَانَ عَلَی قُلُوبِهِمْ مَا کَانُوا یکْسِبُونَ (۱۴) چنین نیست که آنها می‌پندارند، بلکه اعمالشان چون زنگاری بر دلهایشان نشسته است!

سوره علق بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ (۰) به نام خداوند بخشنده بخشایشگر اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ (۱) بخوان به نام پروردگارت که (جهان را) آفرید، خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ عَلَقٍ (۲) همان کس که انسان را از خون بسته‌ای خلق کرد! اقْرَأْ وَ رَبُّکَ الْأَکْرَمُ (۳) بخوان که پروردگارت (از همه) بزرگوارتر است، الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ (۴) همان کسی که بوسیله قلم تعلیم نمود، عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ یعْلَمْ (۵) و به انسان آنچه را نمی‌دانست یاد داد! کَلاَّ إِنَّ الْإِنْسَانَ لَیطْغَی (۶) چنین نیست (که شما می‌پندارید) به یقین انسان طغیان می‌کند، أَنْ رَآهُ اسْتَغْنَی (۷) از اینکه خود را بی‌نیاز ببیند! إِنَّ إِلَی رَبِّکَ الرُّجْعَی (۸) و به یقین بازگشت (همه) به سوی پروردگار تو است!

أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ

خداوند نسبت به بندگانش بیناست!

وَ اذْکُرِ اسْمَ رَبِّکَ وَ تَبَتَّلْ إِلَیهِ تَبْتِیلاً (۸) و نام پروردگارت را یاد کن و تنها به او دل ببند!

وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یرِثُهَا عِبَادِی الصَّالِحُونَ (۱۰۵)

وَ لاَ تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غَافِلاً عَمَّا یعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا یؤَخِّرُهُمْ لِیوْمٍ تَشْخَصُ فِیهِ الْأَبْصَارُ (۴۲) گمان مبر که خدا، از آنچه ظالمان انجام می‌دهند، غافل است! (نه، بلکه کیفر) آنها را برای روزی تأخیر انداخته است که چشمها در آن (به خاطر ترس و وحشت) از حرکت بازمی‌ایستد...