بریده‌هایی از کتاب بردپیت سیاه

راست می‌گویند آدم هرچه دارد از پَر قُنداقش دارد. دیروزِ آدم است که امروز و فردایش را می‌سازد.

اعتراف به نقاط تاریک روح، پشت دیواری که کشیشی برای شنیدنش نباشد، تحسین‌برانگیز نیست. شبیه خوردن یک فنجان چای شب‌مانده است که لِردش لبهٔ لیوان حلقه زده باشد، چندش‌آور است. اعتراف گرچه سخت، اما باید موجز و کوتاه، بدون حاشیه باشد. یک کلمه: پشیمانم.

جایی خوانده بودم هر آدمی اگر تمامش عقرب نباشد، حتماً یک نیمه‌اش عقرب است. فرصت پیدا کند نیشش را می‌زند.

تُف به این زندگی که برای آن‌چه به سرِ ما می‌آورد توضیح نمی‌دهد. حتی صبر نمی‌کند جای زخم‌هایت را لیس بزنی تا کمی آرام بگیری.

خاطرات لخت و برهنه سر دیوار نشسته‌اند و پای‌شان را تکان‌تکان می‌دهند. از دور که تو را می‌بینند، جست می‌زنند و دنبالت راه می‌افتند. حواست نباشد لِنگ می‌بندند و زمینت می‌زنند. این‌جا زندان خاطرات است و تو محکومی به ابد در این زندان.

تا آن‌جا که دستم رسید بیخ شلاق را چیدم و پرت سطل پلاستیکی قرمز کردم. چشم‌هایم را بستم. نفس عمیقی کشیدم. انگار تارها بیخ گلویم را بسته بودند. موها تاریخ‌نگارند، سوار قالیچهٔ سلیمانت می‌کنند و می‌برند به ناکجا. از جایی که پیچ خوردند. آویزان شدند تا جایِ دستی که حلقه نماند دور کمر. گاهی باید از بیخ بریدشان. به نیت ریشه‌کنیِ خاطرات هرز.