بریده‌هایی از کتاب حال و روز خانواده‌ی اُبراین

افکار فقط وقتی ترسناک‌اند که به آن‌ها اجازه دهیم ما را بترسانند. کیفیت تجربیات زندگی ما کاملاً به افکاری که انتخاب می‌کنیم بستگی دارد. واقعیت همان چیزی است که به آن اهمیت می‌دهیم.

«امید با بال‌های گشوده‌اش بر روح می‌نشیند و نغمه‌ای بی‌کلام می‌خواند و هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود.» - امیلی دیکنسون

او هنوز هم رؤیای زندگی کردن در جایی پشت رنگین‌کمان، با کدپستی متفاوت و هوایی برای تنفس و ساختن آن نوع زندگی که آرزویش را دارد در سر می‌پروراند؛ نه آن نوع زندگی‌ای که پدر و مادرش و یا حتی پدربزرگ و مادربزرگش به آن عادت کرده‌اند، بلکه زندگی‌ای که خودش انتخاب کرده است و آزادانه هرطور که بخواهد آن را تعریف می‌کند نه اینکه از والدینش به ارث برده باشد. بله، بالاخره یکی از همین روزها به این آرزویش می‌رسد.

کیتی می‌گوید: «وقتی بچه بودم و بازی حقیقت یا جرئت رو بازی می‌کردیم، من همیشه جرئت رو انتخاب می‌کردم.» «پس آدم ریسک‌پذیری هستی.» «نه، اتفاقاً اصلاً. فقط به نظرم اون انتخاب بهتری بود. بهتر از این بود که بخوام حقیقت شرم‌آوری رو دربارهٔ خودم افشا کنم.»

ساکنین بالای تپه هم ممکن بود به‌اندازهٔ گداگشنه‌های پایین تپه فقیر باشند که در بیشتر مواقع هم این‌گونه بود اما تصور عمومی این بود که آن‌ها از ما بهترانند. مردم اینجا هنوز هم همین‌طور فکر می‌کنند.

مردم به این آسانی‌ها چیزی را فراموش نمی‌کنند و اینکه اهل کجا هستی به‌اندازهٔ اینکه از چه خانواده‌ای هستی اهمیت دارد.

قطعیت اُمید را می‌کُشد.

«اگر عمیقاً مورد عشق ورزیدن قرار بگیری، احساس قدرت می‌کنی و اگر عمیقاً به کسی عشق بورزی، شجاعتت افزون می‌شود.» - لائوتسه

جو با خودش فکر می‌کند که مگر آدم از زندگی چه می‌خواهد؟ یک نفر که عاشقش باشد و در شرایط سختِ زندگی با او تلوتلو بخورد.

کیتی به صندلی گهواره‌ای برمی‌گردد و به چشم‌های پدرش نگاه می‌کند. قبل از اینکه ادامه بدهد نفس عمیقی می‌کشد: «ما فرد دیگه‌ای رو نمی‌شناسیم که هانتینگتون داشته باشه. تو تنها نمونه‌ای هستی که ما داریم. ما باید از تو یاد بگیریم که چطوری با هانتینگتون زندگی کنیم و بمیریم بابا.»

چطوری؟ چطوری می‌خواهند از پس چیزی برآیند که نه می‌شود از آن پیشگیری کرد، نه درمان کرد و نه حتی کمی آن را به تأخیر انداخت؟ هیچ معجزهٔ پزشکی برای این بیماری وجود ندارد.

مردم به این آسانی‌ها چیزی را فراموش نمی‌کنند و اینکه اهل کجا هستی به‌اندازهٔ اینکه از چه خانواده‌ای هستی اهمیت دارد. وقتی مادرت از نوشیدن زیاد مرده باشد، در بهترین حالت انتظار دارند که تو یک الکلی درجه یک باشی.

همه در شهر مادرش را سرزنش می‌کردند. همه او را به‌خاطر این وضعیت غم‌انگیز مقصر می‌دانستند: او الکلی است. مادر خوبی نیست. او گناهکار است. او به جهنم می‌رود. اما همه اشتباه می‌کردند. او به هانتینگتون مبتلا بود. هانتینگتون توانایی راه رفتن و غذا خوردن او را از بین برده بود. هانتیگتون حال خوبِ روحی‌اش را بد کرده بود، صبر و قدرت استدلالش را از او گرفته بود. صدا و لبخندش را خفه کرده بود. خانواده و کرامت او را دزدیده بود و سر آخر هم او را کشته بود.

خداوند همهٔ کارهای تو رو زیر نظر داره. خداوند حتی به افکار تو هم دسترسی داره. خداوند تو رو دوست داره اما اگه غلط زیادی بکنی تو آتیش جهنم جزغاله‌ت می‌کنه. این‌ها عقاید مسخره‌ای است که در دوران نوجوانی‌اش راهبه‌ها کوشیدند با چکش در جمجمهٔ سفت‌وسخت او و هم‌سن‌وسال‌هایش فرو کنند، درست آنجا، بین دو تا چشمش؛ و این افکار هنوز هم همان‌جا می‌پلکند و راه گریزی ندارند. اما جو معتقد است که اگر این‌طور باشد پس خداوند حتماً خودش می‌تواند تشخیص دهد که جو آدم خوبی است. اگر هم آدم خوبی نیست که دیگر یک ساعت در هفته زانو زدن، نشستن و ایستادن در کلیسای سَنت فرانسیس نمی‌تواند کمکی به رستگاری جوی بیچاره بکند.

آدم‌های عادی وقتی به آخر خط می‌رسند، دست به کارهای احمقانه‌ای می‌زنند.

هر روز پلیس‌ها مجبورند آن روی سکهٔ زشت و بوگندوی انسانیت را ببینند، افراد فاسدی در پست‌ترین درجهٔ انسانیت که خوشبختانه دیگران حتی نمی‌توانند تصورش را هم بکنند.

«رنجی که در حال حاضر می‌کشید همیشه نوعی از تسلیم نشدن است، نوعی مقاومت ناخودآگاه در برابر چیزی که وجود دارد.» -اکهارت تول

«ما به همان چیزی که فکر می‌کنیم تبدیل می‌شویم.» -بودا

«امید با بال‌های گشوده‌اش بر روح می‌نشیند و نغمه‌ای بی‌کلام می‌خواند و هیچ‌گاه متوقف نمی‌شود.» - امیلی دیکنسون

اگه همین حالا تمومش کنی، از آینده‌ای که هنوز نیومده می‌تونی جلوگیری کنی. تو هنوز برای اینجا موندن دلیل داری. من هنوز از تو می‌خوام اینجا بمونی. همهٔ ما. ما همه به تو احتیاج داریم

«چطور می‌تونم؟ چطور از من توقع داری که به خدایی اعتقاد داشته باشم که این بلا رو داره سر خونوادهٔ ما می‌آره؟ مگه ما چه‌کار کردیم جو؟ ما که آدم‌های خوبی هستیم.» «می‌فهمم. اما هر روز اتفاق‌های بد برای آدم‌های خوب می‌افته.»

داستان دختر بیماری را تعریف می‌کند که در بیمارستان بستری است. آن دختر به خون نیاز دارد وگرنه می‌میرد. برادر کوچکش، تنها کسی که در خانواده گروه خونی مشابه او را دارد، داوطلب می‌شود تا به اون خون بدهد. وقتی‌که پرستار خون او را می‌گیرد، برادر می‌پرسد: «حالا من کِی قراره بمیرم؟» البته، پسرک درست متوجه نشده بود و نمی‌دانست که قرار نیست بمیرد. اما فکر کرده بود که با اهدای خونش، حالا اوست که به‌جای خواهرش قرار است بمیرد.

غنچه‌های گل نیلوفر آبی وقتی‌که در لجن‌زار هستند باز می‌شوند. این نشان می‌دهد که زیبایی و شکوه می‌تواند از زشت‌ترین چیزها هم پدیدار شود.

«هر نفس با صدها احتمال و خطر همراه است. عشق دلیل نفس کشیدنِ ماست.» - کیتی اُبراین