بریده‌هایی از کتاب برای N

آدم‌هایی که ادبیات را درک می‌کنند، کمیاب می‌شوند.

آنچه برای یک آدم موفق نیاز است، پنج درصد استعداد و نودوپنج درصد تلاش است

دوتا چیز دوست دارند بالا بروند، یکی احمق، یکی دود.‌

فکر می‌کنی آدمی که گرمای تابستان و سرمای زمستان را تجربه نکرده است، می‌تواند چهار فصل را توصیف کند؟

فرض کن همین حالا جلوی چشمت پلی قرار دارد که دارد خراب می‌شود. اگر از این پل عبور کنی، شاید چیزی در آن سمت باشد، ولی معلوم نیست که آن چیز ارزش به جان خریدن خطر را داشته باشد. اگر چنین شرایطی پیش بیاید، تو از پل عبور می‌کنی؟»

آن شب خیلی جدی با خودم فکر کردم غذایی که بتواند خاطرات گذشته را برای آدم زنده کند، چقدر خوب است

«بگذار تصویر زیبای او را در حافظه‌ام حک کنم، بگذار لطافت پوست او را برای همیشه به خاطر بسپارم.»

می‌گویند که دوران دانشجویی «تعطیلات تابستانی عمر آدم» است

آنچه برای یک آدم موفق نیاز است، پنج درصد استعداد و نودوپنج درصد تلاش است؛ آدمی که استعداد خود را صیقل می‌دهد و در هر زمینه‌ای مستقیم به سمت چالش‌ها می‌رود

به‌نظر من روابط آدم‌ها با یکدیگر جمع و تفریق است. کسی که حرکت آدم را کُند کند و او را عقب نگه دارد، و کسی که او را به یک جای روشن می‌برد، کسی که او را به یک جای بلند می‌رساند

«به‌نظر من از بین ستاره‌های آسمان و ستاره‌های زمین، ستاره‌های روی زمین هستند که زیباترند.»

به‌نظر من روابط آدم‌ها با یکدیگر جمع و تفریق است. کسی که حرکت آدم را کُند کند و او را عقب نگه دارد، و کسی که او را به یک جای روشن می‌برد، کسی که او را به یک جای بلند می‌رساند.»

آدم هر چقدر هم که به یک جای بلند و دور برود، دنیای واقعی‌ای که در آن قرار دارد، تغییری نمی‌کند.

می‌گویند که دوران دانشجویی «تعطیلات تابستانی عمر آدم» است،

آدم هر چقدر هم که به یک جای بلند و دور برود، دنیای واقعی‌ای که در آن قرار دارد، تغییری نمی‌کند.

زن دستم را گرفت و تک‌تک سوختگی‌هایم را تسکین داد و با این کار گویی جای هر سوختگی در حال محو شدن بود، پس با خودم فکر کردم، یعنی من تا این حد دوست داشته شده‌ام؟ کاش بیشتر مرا می‌سوزاند.

فکر می‌کنی آدمی که گرمای تابستان و سرمای زمستان را تجربه نکرده است، می‌تواند چهار فصل را توصیف کند؟ فکر می‌کنی آدمی بدون داشتن حس حسرت برای چیزی که از صمیم قلب می‌خواسته، ولی به دست نیاورده است،‌ می‌تواند احساساتی مثل حسادت و نفرت را به رشتهٔ تحریر دربیاورد؟ برای همین من ابتدا خودم را در شرایط نیستی‌ها و کمبودها قرار می‌دهم و به دنبال چیزهایی می‌روم که دلم می‌خواسته است.»

وقتی به من گفتند که بیشتر از شش ماه دیگر زنده نخواهم بود، با خودم گفتم خدا را شکر که ازدواج نکردم، خدا را شکر که بچه‌ای ندارم. اینکه من از این دنیا بروم، کمی برایم ترسناک است، ولی اصلاً به آن به‌عنوان موضوعی غم‌انگیز نگاه نمی‌کنم؛ چون با رفتن من از این دنیا کسی غمگین نمی‌شود.

اینکه آدم استعداد خودش را برای خودش به کار بگیرد، خب به این معناست که هیچ‌وقت فراتر از ظرفیت خودش نمی‌رود.

نشانه‌ها، به اتفاقات ریز و بی‌اهمیتی گفته می‌شوند که قبل از وقوع یک اتفاق از آن خبر می‌دهند، اما زمانی به نشانه بودن آن‌ها پی می‌بریم که دیگر اتفاق رخ داده و حسابی کار از کار گذشته است.

نشانه‌ها، به اتفاقات ریز و بی‌اهمیتی گفته می‌شوند که قبل از وقوع یک اتفاق از آن خبر می‌دهند، اما زمانی به نشانه بودن آن‌ها پی می‌بریم که دیگر اتفاق رخ داده و حسابی کار از کار گذشته است. حالا که فکرش را می‌کنم، غرب آسمان مثل خون به رنگ سرخ درآمده بود، حالا که فکرش را می‌کنم، سگمان که معمولاً آرام بود، بی‌وقفه پارس می‌کرد، حالا که فکرش را می‌کنم، به‌نظرم می‌رسد چهره‌اش رنگ‌پریده بود، حالا که فکرش را می‌کنم، حالا که فکرش را می‌کنم، حالا که فکرش را می‌کنم...

با کتاب خواندن شکم آدم پر نمی‌شد. جلوی چشمان آدم کوهی از کتاب هم که بود، قلب آدم را پر و آسوده نمی‌کرد. به جایش دوست داشتم داخل یخچال به اندازهٔ کافی خوردنی باشد.

«اگر خشونت با کلمهٔ دوست داشتن توجیه می‌شود،‌ نمی‌خواهم که مرا دوست داشته باشی.»

دوست داشتن واقعی به شکلی است که حتی اگر آن را به ادبیات ارتقا ندهیم نیز هر کسی آن را ببیند می‌فهمد که آن دوست داشتن است.

یک‌چهارم اول داستان را که خواندم، داخل دهانم یک‌جور احساس تلخی کردم و آن را کنار گذاشتم؛ چون احساس می‌کردم قصه به خاطره‌ای که مرده بود، اکسیژن رسانده است و آن خاطره به‌یکباره شروع کرده بود به جوشیدن، و داشت زنده می‌شد.

این‌طور نبود که به دنیای ادبیات نیاز نداشته باشم، فقط در قلبم جایی برای ورود به دنیای خیالی باقی نمانده بود، همین. با کتاب خواندن شکم آدم پر نمی‌شد. جلوی چشمان آدم کوهی از کتاب هم که بود، قلب آدم را پر و آسوده نمی‌کرد. به جایش دوست داشتم داخل یخچال به اندازهٔ کافی خوردنی باشد.

کودک درحالی‌که در قسمتی عمیق‌تر از پوست خود احساس درد می‌کرد، با خود می‌اندیشید که چرا دارد لگد می‌خورد؟ به این خاطر که فنجان از دستش افتاد؟ به این خاطر که فنجان شکست؟ به این خاطر که شیر روی زمین پخش شد؟ به این خاطر که زمین کثیف شد؟ به این خاطر که نوشیدنی به هدر رفت؟ ولی اگر به‌خاطر این‌ها بود، کاری نمی‌شد کرد.

کودک درحالی‌که در قسمتی عمیق‌تر از پوست خود احساس درد می‌کرد، با خود می‌اندیشید که چرا دارد لگد می‌خورد؟ به این خاطر که فنجان از دستش افتاد؟ به این خاطر که فنجان شکست؟ به این خاطر که شیر روی زمین پخش شد؟ به این خاطر که زمین کثیف شد؟ به این خاطر که نوشیدنی به هدر رفت؟ ولی اگر به‌خاطر این‌ها بود، کاری نمی‌شد کرد.