بریده‌هایی از کتاب با اقتدار برخاستن؛ آن‌هم وقتی زمین خورده‌ایم و تنهاییم

«دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.

گر یک بار رفتید و صدمه دیدید، خود را باتجربه در نظر بگیرید. اگر دوباره رفتید و صدمه خوردید، خود را احمق فرض کنید.

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

با اقتدار برخاستن نه‌تنها شما را تغییر می‌دهد، بلکه افراد اطراف‌تان را نیز عوض می‌کند.

بدون شکست هیچ نوآوری، یادگیری یا خلاقیتی وجود نخواهد داشت. اما شکست دردناک است. «بایدها و می‌توانستم‌ها» را تغذیه می‌کند و این یعنی قضاوت و شرم اغلب به‌انتظار نشسته‌اند.

تقدیم به افراد شجاع و دل‌شکسته‌ای که به ما یاد داده‌اند چطور بعد از زمین‌خوردن برخیزیم. شجاعت شما مسری است.

«رفتارِ درست شما را به جایی خواهد رساند که پرخاشگری نمی‌تواند.»

انسان‌ها ماشین‌های تفکر یا ماشین‌های احساس نیستند، بلکه ماشین‌های احساسی‌اند که فکر می‌کنند.

نکتهٔ طعنه‌آمیز این است که تلاش می‌کنیم پذیرش داستان‌های دشوارمان را انکار کنیم تا کامل‌تر یا پذیرفتنی‌تر به‌نظر بیاییم؛ اما تمامیت‌مان، حتی صداقت‌مان، واقعاً به پیوستگیِ همهٔ تجارب‌مان، ازجمله زمین‌خوردن‌ها بستگی دارد.

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

یک بار دوستم گفت اندوه مثل موج‌سواری است. گاهی حس می‌کنید پایدار و باثباتید و می‌توانید روی موج‌ها سواری کنید و گاهی موج غلتان بر سرتان خراب می‌شود، آن‌قدر شما را به زیر آب می‌کشد که مطمئن نیستید غرق شده‌اید یا نه. آن لحظه‌های اشتیاق ممکن است اثری مشابه فورانِ اندوه داشته باشند؛ از ناکجاآباد می‌آیند و ممکن است با چیزی آغاز شوند که حتی برای شما مهم نبوده است.

آسیب‌پذیری بُرد یا باخت نیست، به‌معنای داشتن شجاعت ابراز وجود و دیده‌شدن در زمانی است که هیچ کنترلی بر پیامد آن نداریم.

بله، اگر به‌اندازهٔ کافی دقت کنیم و جرئت به‌خرج دهیم، ناامیدی را تجربه خواهیم کرد؛ اما در آن لحظه‌ها وقتی ناامیدی ما را در خود غرق می‌کند و به‌شدت تلاش می‌کنیم از آن‌چه قرار است رخ بدهد یا ندهد، سر دربیاوریم، مرگِ انتظارات‌مان می‌تواند دردی فراتر از تصور داشته باشد

اندونزی و پاپوآ گینهٔ نو گفتهٔ زیبایی دارند: «دانش تا وقتی در بازو ساکن نشود، فقط در حد شایعه است.» تا وقتی در آن‌چه دربارهٔ با اقتدار برخاستن درک می‌کنیم و یاد می‌گیریم، زندگی نکنیم و آن‌را با نوعی خلاقیت ترکیب نکنیم تا به بخشی از ما تبدیل شود، این درک و یادگیری شایعه‌ای بیش نیست.

متضاد کمبود فراوانی نیست؛ متضاد کمبود صرفاً کافی‌بودن است. همدلی متناهی نیست و شفقت مثل پیتزای هشت‌تکه نیست.

وقتی در مسیر خود هستید، کائنات دست به دست هم می‌دهند تا به شما کمک کنند.

همان ثانیه‌ای که زمین می‌خورید، شکست می‌خورید، از ناامیدی رنج می‌برید، خراب‌کاری می‌کنید یا حس می‌کنید قلب‌تان شکسته است، همه‌چیز آغاز می‌شود. مهم نیست آمادهٔ ماجراجوییِ هیجانی باشید یا خیر، درد و آسیب اتفاق می‌افتد و برای تک‌تک ما رخ می‌دهد، بدون استثنا. تنها تصمیمی که باید بگیریم این است که در زندگیِ خودمان چه نقشی ایفا خواهیم کرد: آیا می‌خواهیم داستان بنویسیم یا آن قدرت را به دست شخصِ دیگری بدهیم؟ انتخاب نوشتن داستان خودمان به این معناست که ناراحت می‌شویم؛ درواقع انتخاب شجاعت در برابر راحتی است.

یکی از حقایق زندگیِ صادقانه این است که یا به داستان خود وارد می‌شوید و حقیقت خودتان را می‌پذیرید، یا خارج از داستان‌تان زندگی می‌کنید و برای پیداکردن ارزش خود دوندگی می‌کنید.

کله‌خرِ واقعی از نظر من کسی است که می‌گوید: «خانوادهٔ ما واقعاً داره درد می‌کشه. می‌تونیم از پشتیبانی‌تون استفاده کنیم.» و مردی که به پسرش می‌گوید: «این‌که غمگین باشی، عیبی نداره؛ همهٔ ما غمگین می‌شیم. فقط باید درباره‌ش حرف بزنیم.» و زنی که می‌گوید: «تیم‌مون سهل‌انگاری کرد. باید دست از متهم‌کردن همدیگه برداریم و دربارهٔ اتفاق‌هایی که افتاده حرف بزنیم تا بتونیم درستش کنیم و پیش بریم.»

«زندگی تمام‌وکمال» را به‌صورت ورود به زندگی خود از جایگاهی ارزشمند تعریف می‌کنم. این یعنی پرورش شجاعت، دلسوزی و روابط‌مان، برای این‌که صبح بیدار شویم و فکر کنیم مهم نیست چه کاری انجام می‌شود و چقدر کار باقی مانده است؛ من کافی‌ام. این نوع زندگی یعنی رفتن به رختخواب با این فکر که بله، من ناکامل و آسیب‌پذیرم و گاهی نگرانم و هراس دارم، اما همهٔ این‌ها حقیقتِ شجاعتم و این موضوع را که ارزشِ عشق و تعلق دارم، تغییر نمی‌دهند.

درد فقط به این سبب که تأییدش نمی‌کنید، از بین نمی‌رود. درحقیقت اگر درد بدون کنترل بماند، چرک می‌کند، رشد می‌کند و به رفتارهایی منجر می‌شود که کاملاً در تضاد با کسی است که می‌خواهیم باشیم.

دل‌شکسته‌ها واقعاً شجاع‌ترین افراد در بین ما هستند؛ جرئت عشق‌ورزیدن داشته‌اند و جرئت بخشش را نیز دارند. سی. اس. لوئیس در یکی از نقل‌قول‌های موردعلاقهٔ من این موضوع را به‌زیبایی بیان کرده است: عاشق‌بودن یعنی آسیب‌پذیربودن. به هرچیزی عشق بورزید، قلبتان مطمئناً شکنجه می‌شود و شاید بشکند. اگر بخواهید مطمئن شوید که ضربه‌ای به قلب‌تان نمی‌خورد، نباید آن‌را به هیچ‌کس بدهید، حتی به حیوان. آن‌را به‌دقت در سرگرمی‌ها و کمی تجمل بپیچید؛ از همهٔ گرفتاری‌ها پرهیز کنید. قلبتان را در جعبهٔ جواهر یا تابوتِ خودخواهیِ خود با امنیت حبس کنید؛ اما قلب‌تان در آن جعبهٔ امن، تاریک، بی‌حرکت و بدون هوا تغییر خواهد کرد. نخواهد شکست؛ نشکستنی، نفوذناپذیر و غیرقابل‌نجات خواهد شد. عشق‌ورزیدن یعنی آسیب‌پذیربودن.

مهم نیست درد ما از جداییِ دردناک یا از چیزی کوچک‌تر مثل نظر بی‌تأملِ همکار یا دعوایی با یکی از خویشاوندان باشد، اگر بتوانیم یاد بگیریم چطور از این تجربه‌ها و داستان‌های کشمکش‌مان عبور کنیم، می‌توانیم پایان شجاعانهٔ خود را بنویسیم.

میدان‌های نبرد همیشه عظمت را به ذهن می‌آورند، اما میدان نبرد درواقع هر لحظه یا مکانی است که در آن برای حضور و دیده‌شدن خطر کرده‌ایم.

اگر به‌قدر کافی و به‌مدت کافی شجاع باشیم، بالاخره زمین می‌خوریم.

آسیب‌پذیری، یعنی تمایل به حضور و دیده‌شدن بدون تضمینِ پیامد، تنها مسیر برای عشق‌ورزی، تعلق و خرسندیِ بیش‌تر است. سریعاً با این پرسش حرفش را دنبال کرد: «و جنبهٔ منفی؟» این بار من بودم که می‌خندیدم. «بارها تلوتلو می‌خوری، می‌افتی و حالت گرفته می‌شه.»

حقیقت این است که زمین‌خوردن دردناک است. جسارت در این است که شجاع بمانید و مسیرِ برخاستن را بجویید.

افرادی که آستین‌ها را بالا می‌زنند و با ناراحتی و آسیب‌پذیری روبه‌رو می‌شوند و حقیقت را دربارهٔ داستان‌های خود می‌گویند، آن‌ها کله‌خرهای واقعی‌اند.

ترس و کمبود فوراً باعث مقایسه می‌شود