بریده‌هایی از کتاب آوای ققنوس

نمی‌گم ناامید نشو... بشو، اما توی ناامیدی پیدا شو... مثله یه ققنوس. وقتی همه فکر می‌کنن سوخته و خاکستر شده، از خاکسترش متولد می‌شه. بساز، بسوز بعدشم از نو بلند شو.

جناب عشق چرا استکان من تلخ است؟ سفارش من بیچاره چای شیرین بود

اگه می‌خوای یه کاری بکنی که حتماً انجام بشه باید رازتو به دو نفر بگی. دستش را روی سینه‌ام، درست روی قلبم گذاشت: - اول به قلبت بگو... دستش را از روی سینه‌ام برداشت و به آسمان اشاره کرد: - بعد به خدات.

انتظار بدترین درد دنیاست.

کاش می‌تونستم قلبمو از توی سینه‌م در بیارم بهت نشون بدم، که ببینی، ببینی تنها چیزی که توی دلمه، تنها چیزی که باعث تپیدن قلبمه تویی!

عشق حال هر کسی را خوب می‌کند!

حس ققنوسی را داشتم که بعد از ساعت‌ها و روزها پرواز بی‌وقفه، بالاخره به آن‌جائی که می‌خواسته رسیده، به بالای قاف. من رسیده بودم! به آرامشی عجیب... به سبک بالی عجیب‌تر! به نوک قلهٔ قاف!

- من به حرفامم عمل می‌کنم. دقیقاً سوختم، خاکستر شدم، دوباره به دنیا اومدم.

کاش تمام عمر جوری زندگی می‌کردیم که انگار یک ساعت دیگر محال است در کنار هم باشیم! شاید آن‌موقع قدر هم را بیشتر می‌دانستیم. زندگی را بیشتر دوست داشتیم. برای خوب بودن بیشتر تلاش می‌کردیم.

زندگی هرکس قهرمانی دارد. گاهی قهرمان زندگی خودت هستی و گاهی قهرمان زندگی آدم‌های زیادی می‌شوی!

‫با خودم فکر می‌کردم، ممکن است یک شاعر، آن هم یک مرد، آن‌قدر خوب عشق را بشناسد؟ یعنی آن زن خوشبختی که این شعرها را برایش سروده کیست؟

ناامیدی بزرگ‌ترین گناه نیست. بیشتر آدما مثل من توی لحظهٔ آخر می‌فهمن باید چجور از شر اون خلسه‌ای که توش گرفتارن راحت بشن... تازه توی ناامیدی پرده‌های خیالات از جلوی چشمشون کنار می‌ره. من تو ناامیدی خودمو پیدا کردم! توی ناامیدی فهمیدم چی توهمه، چی حقیقت... پس هیچ‌وقت نمی‌گم ناامید نشو... بشو، اما توی ناامیدی پیدا شو... مثله یه ققنوس. وقتی همه فکر می‌کنن سوخته و خاکستر شده، از خاکسترش متولد می‌شه. بساز، بسوز بعدشم از نو بلند شو.

‫طبق عادت آن روزها، به تاج تخت تکیه زده بودم و دیگر دردِ گلوله آزارم نمی‌داد. نمی‌دانستم من به درد عادت کرده‌ام یا درد به وجودِ من!

سرخی روی من از گرمی دستان تو نیست، تب عشق تو چنین کرده مرا خون جگرم...

الان، دارم فکر می‌کنم که شاید قشنگ‌ترین تصور ممکن از آیندهٔ یه عشق، به پای هم پیر شدنه.

با عجله پیام را باز کردم. نوشته بود: «چی تو رو بیشتر از هر چیزی خوشحال می‌کنه؟» ‫بی‌درنگ نوشتم: «سایهٔ تو، اون‌جایی که وقتی قدم می‌زدیم، کنار سایهٔ من روی زمین افتاده بود!» ‫با سرعت جواب داد: «می‌شه عاشقت باشم، عاشقم باشی؟» ‫لب‌هایم را روی هم فشار دادم. آشفته شدم و از فشار تردید دست‌هایم لرزید. برایش نوشتم: «عاشقم باش، عشق سرایت می‌کنه.»

کاش تمام عمر جوری زندگی می‌کردیم که انگار یک ساعت دیگر محال است در کنار هم باشیم! شاید آن‌موقع قدر هم را بیشتر می‌دانستیم. زندگی را بیشتر دوست داشتیم. برای خوب بودن بیشتر تلاش می‌کردیم.

شاید عشق تنها نقطه ضعف همهٔ آدم‌ها باشد! چقدر عشق عجیب است چقدر دوست داشتن خطرناک است!