بریده‌هایی از کتاب عشق و ژلاتو

«خُب، نظرت درمورد فیلم چی بود؟» «بامزه بود... و درعین‌حال، غمگین.»

از آن دوست‌هایی بود که می‌دانستی احتمالاً لیاقتش را نداری.

«من بدترین آدمی‌ام که می‌تونی این رو ازش بپرسی. من عاشق شدم و توی همون حال موندم... ولی اگه از من می‌پرسی، ارزشش رو داره. زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

بعداز آن نتوانستم از فکرکردن به او دست بردارم

«اگه می‌تونستی از هرچیزی توی دنیا عکس بگیری، اون چیز چی بود؟» قبل‌ازاینکه حتی به آن فکر کنم، گفتم: «امید.»

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

من رازنگه‌دار خوبی نیستم و گویا همه می‌دانند عاشق شده‌ام.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه

بی‌دلیل نیست که به آن، افتادن در عشق می‌گویند؛ چون وقتی رُخ می‌دهد-وقتی واقعاً رُخ می‌دهد-دقیقاً همین حس افتادن را داری. هیچ کاری انجام نمی‌دهی یا سعی نمی‌کنی؛ فقط رها می‌کنی و امیدواری کسی آنجا باشد تا تو را بگیرد. درغیراین‌صورت، تو می‌مانی و چند کبودی نسبتاً بزرگ. به من اعتماد کنید؛ من این را کاملاً حس کردم.

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

شکلات به هر زبانی با من حرف می‌زد.

خُب... بگذارید فقط این را بگویم که ندانستن سعادت است.

گاهی می‌توانستم ساعت‌ها وانمود کنم بدون او همه‌چیز خوب است؛ اما هیچ‌وقت زیاد طول نمی‌کشید.

«رسواکننده! خُب، احتمالاً جواب سؤال‌هات اون توئه. انگار اکثر روابط رمانتیکِ پنهانی، یه عمری برای خودشون دارن.»

هاوارد با دیدن حالت چهره‌ام، با شرمندگی ادامه داد: «منظورم اینه که، به ایتالیا خوش اومدی. خوش‌حالم که اینجایی.» «هاوارد؟» «سلام، سونیا.» یک زن قدبلند و زیبا وارد اتاق شد. شاید چند سالی بزرگ‌تر از هاوارد بود؛ با پوستی قهوه‌ای و چند ردیف دستبند طلا روی هر دستش. زیبا بود؛ و البته یک سورپرایز. «لینا...» سعی کرد اسمم را دقیق تلفظ کند. «بالاخره اومدی. پروازت چطور بود؟» این‌پا و آن‌پا کردم. کسی می‌خواست ما را به هم معرفی کند؟ «خوب بود. آخرین پرواز خیلی طولانی بود.» «ما خیلی خوش‌حالیم که تو اینجایی.» به من لبخند زد و لحظه‌ای سکوت سنگینی حکم‌فرما شد.

رن غُرغُر کرد: «اولین قانون ارتباط با ایتالیایی‌ها: اون‌ها عاشق آدرس دادن هستن. به‌خصوص وقتی‌که اصلاً نمی‌دونن دارن درمورد چی حرف می‌زنن!»

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

وقتی کسی رابطه‌ای را ترک می‌کند، نمی‌توان کاری کرد که او را آنجا نگه داشت.

چرا باید درباهٔ من می‌گفت ساکت؟ از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم.

کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم. مادرم این را درک کرده بود. تو شاید دیر گرم بشی، ولی وقتی بشی، به کل اتاق نور می‌بخشی.

آخرین نوعی که خوردم، چی بود؟ اون‌که تیکه‌های شکلات داشت؟» «استراسیاتلا.» «می‌خوام این رو به‌عنوان اسم اولین دخترم انتخاب کنم.»

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

«نشنیدی؟ توی چندتا فیلم هست. درمورد اینه که هروقت عاشق کسی می‌شی، معلوم می‌شه که اون عاشق کس دیگه‌ایه... و توی این دایرهٔ بزرگِ درهم‌برهم، هیشکی به کسی که می‌خواد، نمی‌رسه.» «اُه... خیلی غم‌انگیزه!»

هر شروع جدیدی، از پایان یک شروع دیگر نشأت می‌گیرد.

این فصلی جدید است. زندگی من... و من با آغوش باز به‌طرفش می‌دوم. هر کار دیگری، فقط اتلاف وقت است.

و چرا باید درباهٔ من می‌گفت ساکت؟ از اینکه کسی به من بگوید ساکت، متنفر بودم. مردم همیشه طوری این کلمه را می‌گفتند که انگار نوعی کمبود است؛ که اگر مثلاً بلافاصله همه‌چیز را نمی‌گفتم، نامهربان یا مغرور بودم. مادرم این را درک کرده بود. تو شاید دیر گرم بشی، ولی وقتی بشی، به کل اتاق نور می‌بخشی.

اگر چیزی در ظاهر آن‌قدر خوب است که نمی‌تواند واقعی باشد، پس حتماً خیلی خوب است.

زندگی بدون عشق مثل یه سالِ بدون تابستون می‌مونه.»

پدرها باید فرزندشان را همان‌طور که هست، بپذیرند؛ مگر نه؟